قدس آنلاین- هفته آخر آذر دو مناسبت را در خود جای داده است که بی ارتباط با هم نیستند، ۲۵ آذر روز پژوهش و ۲۷ آذر سالروز شهادت شهید مفتح و روز وحدت حوزه و دانشگاه. افتخار ما این است که امثال شهید مفتح که اندیشمندی برآمده از حوزه بود، بسیاری از وقت خود را در دانشگاه گذراند و پاسخگوی سؤالات دانشجویان و پژوهشگران بود، شهید مطهری نیز می‌گفت من در دانشگاه حاضر می‌شوم با یک منبر (تریبون) و هر شخص دیگری هم که می‌خواهد منبر دیگری داشته باشد و مباحثه کنیم، ما پاسخگو خواهیم بود. بنابر این حلقه وصل این دو مناسبت تلاش وافر برای دستیابی به گوهر علم و دانش است که ضامن قدرت و عزت یک ملت است و هر کس به آن دست یابد، می‌تواند آقایی کند و هر کس آن را نیابد، به این بهانه و به دلیل انواع و اقسام نیازهای مادی و رفاهی و پیشرفت، باید کاسه گدایی دست بگیرد و محتاج این و آن باشد و همواره بر او تحکم می‌شود؛ این همان فرمایش زیبای مولا علی(ع) است که فرمود: «العلم سلطان من وجد صال و من لم یجده صیل علیه». یکی از ابزارهای قدرت‌های بزرگ و استعمارگر جهان برای تحکم و سلطه‌گری نیز از دیرباز همین ابزار علم بوده و هست. نگاهی به دانشگاه‌های برتر دنیا و سابقه چندصد ساله آن‌ها شاید مؤید همین مطلب باشد. بنابراین دانشگاه باید بتواند پرچمدار به روزترین یافته‌های علمی باشد. در سال‌های اوج تمدن اسلامی که ایرانیان نیز جزو پیشگامان و مؤثرترین عناصر آن دوره بوده‌اند، این امر در عمل در حوزه‌ها محقق می‌شد. یکی از روش‌های رایج و مؤثر پژوهش و تحقیق علمی آن دوران که اکنون نیز در حوزه ادامه دارد، بهره گیری از روش مباحثه و روش یاددهی- یادگیری گروهی است؛ مسئله‌ای که کمتر در دانشگاه‌های کشور به کار گرفته می‌شود و بنابراین استفاده از این روش می‌تواند یکی از ثمرات عملی وحدت حوزه و دانشگاه باشد. نکته دیگری که باید مورد توجه طلاب و دانشجویان قرار گیرد، انجام پژوهش‌های کاربردی و مورد نیاز کشور است. باید به گونه‌ای برنامه ریزی شود تا مسائلی مورد پژوهش و مباحثه و تحقیق قرار گیرد که در مرزهای دانش مورد نیاز کشور باشد، نه در مرزهای دانش دیگران که هیچ دردی از کشور دوا نمی‌کند و یا مسائل جزئی و تکراری است. متأسفانه برخی موضوعات به گونه‌ای است که انگار نه انگار نظام اسلامی در کشوری به نام ایران تشکیل شده است و این نظام برای تحقق دولت و جامعه اسلامی و گذار از آن مرحله و رسیدن به تمدن نوین اسلامی، نیازمند پژوهش است. امروز باید از این فرصت بی نظیر ایجاد شده در این دوران به وجه احسن بهره برد و حوزویان و دانشگاهیان دردها و مسائل و مشکلات و نیازهای کشور را به صورت یک مسئله مشترک ببینند و تعریف کنند و درباره آن‌ها هم اندیشی نمایند. هیئت‌های اندیشه ورز بسیاری به صورت مشترک در مسائل مختلف تشکیل دهند و به خروجی‌های متقن و مستند برسند، بخصوص در موضوعاتی مانند اقتصاد، سیاست و... موضوعات فناورانه‌ای که جای مباحث فقهی و حقوقی آن‌ها خالی است. این نوع تعامل حوزه و دانشگاه قطعاً وحدت بخش و اثرگذار خواهد بود. البته مدیران و مسئولان دولتی و سایر قوا نیز به طور جدی باید حامی چنین تعاملاتی باشند و از نتایج و دستاوردهای پژوهش‌های بومی استفاده نمایند. و در بودجه نیز درصد مناسب و لازم را برای پژوهش اختصاص دهند؛ نکته‌ای که معمولاً مورد بی مهری و کم لطفی قرار می گیرد و در لایحه بودجه پیشنهادی دولت برای سال ۹۷ نیز متأسفانه مغفول مانده و رشد صفر درصدی! داشته است.