قدس آنلاین- با توجه به اعلام دولت قرار است یارانه ۳۴ میلیون‌نفر در سال آینده حذف شود و این درحالی است که قرار است قیمت حامل‌های انرژی و سوخت افزایش یابد. هنوز وعده‌های دولت برای کاهش هزینه‌ها و پایین آمدن نرخ تورم و قیمت کالاها در دوران انتخابات از یادها نرفته است و درحالی‌که وضع اقتصادی و معیشت مردم در شرایط خوبی به‌سر نمی‌برد باید پرسید با حذف یارانه‌ها و افزایش قیمت سوخت، دولت منابع حاصل از آن را کجا صرف می‌کند و قرار است کجا و چگونه اختصاص یابد؟

همچنین بسیاری از صاحبنظران و نمایندگان مجلس شورای اسلامی لایحه بودجه ۹۷ را که رئیس‌جمهور در نوزدهم آذرماه به مجلس تقدیم کرد عملیاتی ندانسته و این لایحه بودجه را غیرکاربردی می‌دانند.

یادمان نرفته که رئیس جمهور خطاب به نامزدهای انتخاباتی گفتند: به‌گونه‌ای حرف بزنید که اگر خرداد سال آینده نوار حرف‌های امروز شما را پخش کردند شرمنده نشوید و با بهانه‌گیری گردن این و آن نیندازید و همچنین وی از برگزاری جشن اشتغال جوان‌ها و رفع بیکاری و کاهش قیمت‌ها خبر داد. اما این‌روزها شاهدیم که رئیس جمهور به‌جای جشن پایان بیکاری و کاهش قیمت‌ها دنبال پیدا کردن مقصری است که تمام نابسامانی‌های اقتصادی و سیاسی را بر گردن آن بیندازد و بارها صراحتاً شخص ایشان دولت خود را میراث‌دار مشکلات دولت نهم و دهم دانسته است.

چنانچه هفته گذشته اسحاق جهانگیری معاون اول رئیس جمهور نیز درباره مشکلات اقتصادی مطرح کرد که دولت‌های قبلی در سیاست‌گزاری مشکل داشته‌اند. این اظهارات درحالی است که در دولت قبل نیز خود ایشان و همقطاران وی در رأس کار بودند و اگر سیاست‌ها و استراتژی اشتباهی صورت گرفته، در زمان مسئولیت آن‌ها بوده است.

دولت یازدهم درحالی به پایان رسید که دولتمردان همواره بر این نکته تأکید می‌کردند که ویرانه‌ای را تحویل گرفته و درحال آبادی آن بودند.

دولت یازدهم با تمام عملکردهای مثبت و منفی خود به پایان رسید، اما رئیس جمهور و دولتمردان باید بدانند که دیگر دولت قبلی خودشان هستند و به‌جای ظاهر شدن در مقام منتقد باید پاسخگوی کوهی از وعده و وعیدها باشند.

در وعده‌های خوش رنگ و لعاب روزهای نه‌چندان دور رئیس جمهور، از پرداخت وام ۲۰۰ میلیونی به زوجین پیدا می‌شد تا پایان فقر مطلق و پرداخت حقوق به کارورزان بیکاری، اما دیگر اکنون که از تب و تاب آن وعده‌ها می‌گذرد، تنها چیزی‌که مطالبه عمومی از دولت می‌باشد، عمل به وعده‌هاست که براساس آن ایشان توانسته بر مسند رئیس جمهوری تکیه بزند.

اگر دولت دوازدهم را دولت وعده و شعار بنامیم دور از انصاف نیست، چنانچه تاکنون تقریباً هیچ‌یک از وعده‌های رئیس جمهور از جمله کاهش قیمت‌ها و پایین آمدن نرخ تورم و ایجاد اشتغال  که بارها قبل و بعد از انتخابات بر آن تأکید کرده‌اند محقق نشده است.

شرایط اقتصادی و وضع معیشت مردم به‌گونه‌ای پیش می‌رود که حتی اصلاح‌طلبانی از جمله کواکبیان که از حامیان دولت و انتخاب رئیس جمهور بودند، این‌ روزها خود را از سنگر حامیان دولت بیرون می‌دانند و خواستار اجرای وعده‌های رئیس جمهور هستند. آیا این افراد می‌توانند از مسئولیت حمایت و انتخاب خود از روحانی کنار بکشند؟

افکار عمومی از دولت و اصلاح‌طلبان و شخص رئیس مطالبه تحقق وعده‌ها را دارند و منتظرند ببینند کی این وعده‌ها عملی خواهد شد و مسلماً عملکرد دولت در قضاوت و بر جای گذاشتن کارنامه موفق تأثیرگذار خواهد بود.