قدس آنلاین_ گروه استانها_ طیبه قاسمی: مدتی است همهمه های انتقال آب کارون در میان مردم و اهالی رسانه پیچیده است، خبرهای خوبی هم از این حیث به گوش نمی رسد از اعتراضات گاه و بیگاه مردم تا ترک جلسه شورای اداری با حضور معاون اول رئیس جمهور توسط نمایندگان شهرهای مختلف خوزستان، هر روز در صفحه اول سایت ها و روزنامه های استانی، محلی خودنمایی می کند؛ میان این آشفته‌بازار که هرکس ماهی خود را از این آب گل‌آلود می‌گیرد پروژه های دیگر هم سر بر می آورند، عده‌ای فریاد از طرح اشتباه سدهای گتوند، کرخه و ... و پروژه های انتقال آب دارند، عده‌ای هم بیخیال همچنان کار خود را می کنند، صدای این همه فعال محیط زیستی، مردم معترض، مسئولان استانی، کارشناسان منابع آبی را کسی نمی شنود چراکه متولی ای که بتواند جلو دار خسارات بیشتر این طرح ها و سدها باشد مشخص نیست، هیچ!

کسی هم در این میان علم برمی آورد با مجوزی محرمانه برای کاری مجرمانه، رییس محیط زیست دولت روحانی آدم نشسته بر صندلی ای که حتی حاضر نشد در لحظه مقابله روبروی نمایندگان خوزستان نیز برای اثبات کارش، لحظه ای آن صندلی را از خود جدا کند، مجوز زیستی انتقال دیگری را می دهد، نتیجه این می‌شود در گام بعدی، جدایی آب از سرزمین مادری، نخل های مقاوم سال های جنگ که توپ و خمپاره را پشت سر گذاشتند سر خم کنند تا قربانی پسته های رفسنجان شوند؟ حال سوال این است چرا پسته می ارزد؟

تحقیقات نشان داده است مشکلات فنی و مالی و نقدینگی و البته بی اعتمادی باعث شده است که در ایران محصولات بعد از برداشت به صورت نقدی و کوتاه مدت عرضه شوند، همین باعث می شود با وجود سود کم کشاورزان ترجیح دهند محصولات خود را به واسطه یا دلال بفروشند، پسته در این مقام تجارتی سودآور است و در صادرات آن رانت اقتصادی بالایی ایجاد می شود و این بررسی ها نشان می دهد میزان رانت از تجارت نیست و حاصل منابع مالی است که به صاحب منابع برمی گردد، حال این صاحبان منابع چه کسانی هستند الله و علم!

از سوی دیگر نفر اول صادرات خشکبار در ایران تعاونی رفسنجان است که ورشکسته شده و در این میان باید روزی برسد که این ورشکستگان به اقتصاد باز گردند، طبق گفته آقای حجت حسنی کمبود آب مشکل اصلی صنعت پسته است و ایران به رده دوم صادرات پسته رفته است و با تفاسیری که گفته شد و سودهای کلانی که از صادرات پسته در ابتدای گزارش آمده است این محصول را فریبنده تر نشان می‌دهد، تا دست به هر کاری برای حفظ باغ‌های پسته بزنند.

 در مقام مقایسه لازم است قصه صادرات خرما را نیز بشنوید در صادرات خرما سالهاست ایران رتبه خوبی دارد و تحقیقات نشان می دهد ساختار تولید جهانی خرما با وجود نوسان هایی که  در طول دوره ۱۹۸۹ تا ۲۰۰۱ داشته، هنوز سهم ایران از تولید جهانی رو به افزایش و در مقابل، سهم عربستان سعودی و عراق رو به کاهش گذاشته است. براساس آمار مقدماتی گمرک جمهوری اسلامی ایران از تجارت خارجی چهار ماهه نخست سال جاری ایران، در این مدت بیش از ۷۸ هزار تن انواع خرما به ارزش حدود ۸۰ میلیون دلار از ایران صادر شده است، ایران که یکی از عمده صادرکنندگان خرما در سطح جهان است در این مدت از بین کشورهای جهان ۴۸ مقصد صادراتی داشته است که شامل بلاروس، پاکستان، چین، ژاپن، گرجستان، آذربایجان، آفریقای جنوبی، آلمان، اتیوپی، ارمنستان، ازبکستان، اسپانیا، استرالیا، افغانستان، امارات متحده عربی، انگلستان، اندونزی، ایتالیا، بلغارستان، بوسنی وهرزگوین، تاجیکستان، ترکیه، ترکمنستان، دانمارک، رومانی، سنگاپور، سوئد، سوئیس، صربستان، عراق، فدراسیون روسیه، فرانسه، قرقیزستان، قزاقستان، کانادا، کنیا، کویت، لبنان، لهستان، لیتوانی، مالزی، موریس، نروژ، نیوزیلند، هلند، هند و یوگسلاوی می‌شود بنابراین هنوز هم ایران جز کشورهای برتر در زمینه صادرات خرماست و این بازار نیاز به شروع دوباره ندارد و فقط محتاج حفظ کردن است.

آیا تمام موارد گفته شده، دلایل قابل تاملی نیستند تا برای انتقال آب از نخل های خ وزستان به باغ های رفسنجان اندکی فقط اندکی نیز به فکر نخل هایی باشیم که سالهاست بازارهای با ارزش جهانی برای ایران داشته اند و آیا ریسک بدست آوردن یک محصول در ازای نابودی یک استان عاقلانه است!؟