قدس آنلاین - گروه استانها - رقیه توسلی: مثلاً در خانواده مان، گل دختری داریم که تولد و سکونت و زبانش شده، اینگیلیش... ماجرا آسان است... حتماً این زیباروی دوتابعیتی، نمی تواند در آینده، وزیر و معاون و نماینده و مدیرکل بشود در سرزمین پدری اش! روی این حساب که، تابعیت دوگانه کلاً ذائقه آدمیزاد را عوض می کند!

یعنی همین که به خودت اجازه می دهی شهروند رسمی کشور دیگری باشی از پیش انتخاب ها و اولویت هایت پیداست!

که این برداشت من از تابعیت مضاعف نیست! سالهاست که ذره بین قانون پا پیش گذاشته و می گوید: افرادی که دارای دو تابعیت هستند نمی توانند در مشاغل حساس فعالیت کنند.

منطقی به نظر می رسد... بالاخره ادای احترام به دو پرچم! دو زبان! دو فرهنگ! دو تمدن! دو تاریخ! دو جغرافیا و سرزمین! آدم تازه ای می سازد.

تکلیف گل دختر خانواده مان که از قبل مُبرهن و واضح بود اما قصه عجیب؛ قصه مدیران ارشد دو شناسنامه ای در پست های کلان و کلیدی ست! اینکه چه باید کرد با لیست بلندبالایی که غیرقانونی بر مسند حکومتی نشسته اند! با فقدان بانک جامع اطلاعاتی!

هرچند می دانیم همه که محمودرضا خاوری نمی شوند اما مگر قانون برای همه یکسان نیست؟ مگر مدیر اسبق بانک ملی - به وفور - درس عبرت مان نشد؟

زمزمه می کنم: ایرانی – دانمارکی، ایرانی – سوئیسی، ایرانی – فرانسوی... و قسمتی از ذهنم می دود پیش کوچولوی خانواده، پیش کودکی که این روزها hello هایش پُررنگ تر از سلام است و قسمتی هم می دود تا وزارت خارجه، وزارت کشور و کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس!