قدس آنلاین- این پژوهشگر، ادیب و زبان‌شناس برجسته در سال ۱۳۱۳ در مشهد متولد شد، سالی که شاهد بسیاری از اتفاقات مهم ادبیات معاصر بود، مانند تأسیس دانشگاه تهران، شکل‌گیری گروه ربعه توسط «هدایت»، «علوی»، «مینوی» و «فرزاد»؛ برگزاری هزاره فردوسی؛ انتشار «ترانه‌های خیام» و «وغ‌وغ‌ساهاب» هدایت؛ انتشار «چمدان»، اولین مجموعه داستان بزرگ‌علوی؛ تولد فروغ فرخزاد، تولد محمود کیانوش و... و.
این فرزانه نام‌آشنا از چهارم بهمن ۱۳۱۳ تا چهارم بهمن ۱۳۹۶ توانست صفحاتی از تاریخ پژوهش زبان فارسی را مفتخر به بهترین و ارزشمندترین پژوهش‌ها در عرصه دستورزبان فارسی، زبان‌شناسی، زیبایی‌شناسی، وزن و قافیه شعر فارسی، ویژگی‌های ساختاری و زیباشناسی زبان و شعر عامه و... کند.
امروز مقام و جایگاه وحیدیان‌کامیار، تحصیل‌کرده دانشگاه تهران در دوران طلایی آن و مدرس دانشگاه‌های فردوسی مشهد و شهید چمران اهواز را پژوهشگران زبان و ادبیات فارسی به دریغ و درد می‌شناسند، جایگاهی که تا همیشه منحصر به ایشان خواهد ماند.
کتاب‌های «دستورزبان عامیانه فارسی»، «دستور فارسی نوین»، «بررسی وزن عامیانه شعر فارسی»، «وزن و قافیه شعر فارسی»، «بدیع از دیدگاه زبان‌شناسی» و بی‌شمار کتاب‌ها و مقالات ارزنده دیگر در حوزه زبان‌فارسی، زبان‌شناسی و زیبایی‌شناسی تنها گوشه‌ای از دریای عمیق دانش ادبی زنده‌یاد وحیدیان‌کامیار بود که زندگی مجال نگارش آن‌ها را به او داد و دریغ و درد از آن دانسته‌های نانگاشته!
چه تلخ است گذاشتن واژه «زنده‌یاد» کنار نام کسی که هربار در هر حوزۀ زبان فارسی که چیزی می‌نویسم، ناچاریم ارجاعی به آٍثار او داشته باشیم که (وحیدیان‌کامیار، ۱۳۸۸: ۲۴)، (وحیدیان‌کامیار، ۱۳۸۱: ۶۶)، (وحیدیان‌کامیار، ۱۳۷۵: ۹۸) و چه خوب است که لفظ «زنده‌یاد» راهی به ارجاعات درون‌متنی‌مان ندارد و استاد، هرجاکه از او نقل‌قولی کنیم، زنده است، وحیدیان‌کامیار است، نه زنده‌یاد وحیدیان‌کامیار.
یادآور می‌شود استاد دکتر تقی وحیدیان کامیار چهره ماندگار زبان و ادبیات فارسی روز چهارشنبه در مشهد درگذشت و پیکرش روز پنجشنبه در آرامستان خواجه‌ربیع به خاک سپرده شد.
نظر شما