قدس آنلاین - گروه استانها - رقیه توسلی: نارنجک و ترقه و فشفشه کجا بود!؟ سقط جنین و نابینایی و قطع عضو!؟ معلول و قربانی یعنی چه؟ کسی انفجار و ضربه های صوتی و سکته قلبی به راه نمی انداخت! کسی استرس و اضطراب به پا نمی کرد! کابوس، کلید نمی زد!
هرچه بود، سور و ساتِ چهارشنبه ای بود که داشت می رفت و تکراری نداشت...
اما امان از این سالها که زوایای بدی از این جشن را به نمایش گذاشته اند و چند هفته قبل از این روز خاص - غرشِ ترقه ها - سیستم عصبی خیابان را مختل می کنند!
امان از اخبار هولناک! اخباری که می گوید در آستانه چهارشنبه سوری نیامده، پرتاب مواد محترقه به داخل کلاس درس، منجر به قطع دست یک دختر دانش آموز شده است!
مطلع می شوی سوختگی و تلفات و مصدومیت داشته این سنت و آیین مهربان! می فهمی بیشترین گروه آسیب دیده، نوجوانان پانزده تا بیست و چند ساله اند! رده سنی کنجکاوِ بی آموزش که نمی دانند عواقب این هیجان پُرخطر، چه دامنگیر است!
یاد قدیم الایام، بخیر... انگار یکی نیست که بگوید کدام عقل سلیمی آخر با خشونت و حادثه به استقبال سال تازه می رود؟ و رسم شیرین دورهمی های محله ای را با سرانجامی تلخ و غم انگیز معاوضه می کند؟
این روزها با شنیدن و دیدن چهارشنبه سوزی های من درآوردی، زیاد می گوییم یاد قدیم بخیر... با دیدن آنها که دور از فرهنگ و رفتار سالم، دست به اختراع رسم می زنند! و دغدغه اورژانس و پلیس و بیمارستان می شوند! غصه ی والدین کم درایت!
اصلاً این میان، نقش هشداری مدارس و سیاست گذاری ها بجای خود؛ اما مگرنه اینکه حرف اول و آخر را پدر و مادر می زنند... کسانی که انتقال دهنده مفاهیم درست و غلط به فرزندانند...
الغرض؛ وقتی فرمول های درست تخلیه هیجان و رسیدن به نشاط را به نسل بعدی مان یاد ندهیم، طبیعی ست که خودشان دست به کار شوند... و بعنوان متولی و والد، به امور که بی توجه باشیم، معلوم است که برای این چهارشنبه ها، دیگر سوری باقی نخواهد ماند...
یادمان باشد وقتی نهادی، توسعه شادمانی و سرزندگی را پیگیری نکند، طبیعتاً نشاط کاذب رشد می کند؛ مثل بازار مواد محترقه که این روزها داغ داغ است!
نظر شما