به گزارش قدس آنلاین، یافته‌ها که تاکنون در اثر آزمایش با موش های آزمایشگاهی بدست آمده‌اند، می تواند بارقه‌ای از امید را برای میلیون‌ها نفر در سرتاسر جهان عرضه بدارد که از اختلال اضطراب رنج می برند. با این شرایط، زمینه برای تولید داروهای جدیدی که این سلول‌های عصبی کنترل‌کننده اضطراب را غیرفعال می کنند، فراهم می شود. «مازن خیربک» محقق و دانشمند علوم اعصاب در دانشگاه کالیفرنیا، سانفرانسیسکو گفت: «ما می خواستیم دریابیم که اطلاعات عاطفی که در قالب اضطراب نمایان می شوند، در کجای مغز رمزگذاری می شوند.»
برای پی بردن به این قضیه، تیم تحقیق از یک روش به نام «عکس برداری کلسیم» استفاده کرد. محققان با جایگذاری میکروسکوپ های ریزی در درون مغز موش‌های آزمایشگاهی به ثبت فعالیت سلول‌های موجود در هیپوکامپ پرداختند. حیوانات هم در درون قفس‌هایشان به حرکت خود ادامه می دادند. اما حیوانات در قفس‌های معمولی نبودند. محققان راه‌های مارپیچی ویژه‌ای ساختند که برخی مسیرها به فضاهای باز و پلتفرم های بلند ختم می شدند؛ در این محیط‌ها به دلیل افزایش آسیب پذیری در برابر شکارچیان، موش‌ها دچار اضطراب می شدند. در فاصله‌ای دور از امنیت دیوارها، چیزی در مغز موش‌ها روی داد. محققان سلول هایی را در بخشی از هیپوکامپ به نام vCA۱ مشاهده کردند که جنب و جوش به راه انداخته بودند. موش ها هرچقدر بیشتر رفتارهای مضطرب از خود نشان می دادند، فعالیت سلول های عصبی تشدید میشد.
«رین هن» محقق ارشد از دانشگاه کلمبیا اظهار داشت: «ما اینها را سلول های اضطراب نام گذاری می کنیم زیرا تنها زمانی عمل می کنند که حیوانات در محیط‌های دلهره‌آوری قرار گرفته باشند.» خروجی این سلول ها در هیپوکامپ قابل جستجو است؛ بخشی از مغز که هورمون های کنترل کننده عواطف را تنظیم می کند. چون این فرایند تنظیم مشابه در افراد هم به وقوع می پیوندد (نه فقط موش‌های آزمایشگاهی که در معرض اضطراب قرار می گیرند)، محققان فرض را بر این می گذارند که خود سلول‌های عصبی اضطراب می توانند بخشی از زیست شناسی انسان باشند.
«جسیکا خیمنز» یکی از اعضای تیم که در دانشکده پزشکان و جراحان دانشگاه واگلوس کلمبیا فعالیت می کند، گفت: «حالا که این سلول‌ها را در هیپوکامپ پیدا کرده‌ایم، دروازه‌های تازه‌ای برای بررسی ایده‌های درمانی گشوده می شود که قبلا فکر می کردیم وجود نداشته باشند.» نکته هیجان انگیز تر این است که ما راهی برای کنترل این سلول های اضطراب پیدا کرده‌ایم (حداقل در میان موش‌ها)، تا حدی که رفتار قابل مشاهده حیوان را دستخوش تغییر قرار می دهد. محققان اشعه ای از نور را به سلول های موجود در ناحیه vCA۱ تاباندند و توانستند بطور موثری سلول های اضطراب را فرو بنشانند.
سپس فعالیت بدون اضطراب در موش‌ها آغاز گردید. حال سوال این است که اگر این فعالیت را دوباره برگردانیم، آیا حیوانات در شرایط کم اضطرابی قرار می گیرند؟ آنچه محققان یافتند این بود که از شدت اضطراب موش ها کاسته شد. موش‌ها تمایل بیشتری برای بررسی قسمت‌های باز مارپیچی از خود نشان دادند. محققان با تغییر محیط نور توانستند فعالیت سلول های اضطراب را افزایش بدهند. احتمالا این سلول ها بخشی از یک مدار گسترده هستند که حیوان با استفاده از آن، به اطلاعات مرتبط با اضطراب دست پیدا می کند. در هر صورت، باید این نکته مشخص شود که آیا رویه کنترل مشابهی به تنظیم اضطراب در انسان می پردازد یا خیر. بر اساس آنچه که درباره شباهت های مغز با موش ها می دانیم، این کار توجیه پذیر به نظر می رسد. محققان در پایان گفتند: «ما یک هدف داریم. راهی سریع برای تولید داروهای جدید.»
منبع:تبیان
نظر شما