عباس رافعی کارگردان و تهیه کننده سینما درباره ارزیابی عملکرد و فعالیت چهار دوره جشنواره جهانی فجر به خبرنگار ما گفت: من فکر می‌کنم فعالان رسانه‌ای و جشنواره‌ای خارجی مایلند روند رشد و تکوین سینمای ایران را ببینند. به همین دلیل در جشنواره ملی فجر حضور می‌یابند و یک کلیتی از سینمای ایران را می‌بینند اما وقتی در جشنواره جهانی فیلم‌ها دستچین و در بازار فیلم به نمایش گذاشته می‌شوند یک محدودیتی برای سینمای ایران ایجاد می‌کند.

ضمن اینکه فیلم‌های خارجی هم که به نمایش درمی‌آیند فیلم‌های ناب و دست اولی نیستند که بگوییم خارجی‌ها برای دیدن آن‌ها به جشنواره جهانی فجر می‌آیند. در حقیقت آن‌ها به ایران سفر می‌کنند تا در جریان مسیر سینمای ایران قرار بگیرند اما ما یک محدودیتی برای فیلم‌های ایرانی ایجاد می‌کنیم که طی این روند همه فیلم‌های خوب در معرض دید قرار نمی‌گیرند.

وی در ادامه افزود: به نظرم بیشتر یک فضای رفاقتی بر جشنواره جهانی فجر حاکم است تا یک جریان هنری و آکادمیک. من به کسانی که مسئولیت دارند نگاه می‌کنم و می‌بینم هیچ کدام فیلمسازان بین المللی نیستند. جای فیلمسازانی که خارج از مرزها شناخته شده‌اند در این محفل خالی است.  در حقیقت وقتی میهمانان خارجی به جشنواره جهانی می‌آیند خودشان از نبود این افراد شناخته شده در مجامع بین المللی متعجب هستند و شاید حتی بسیاری از این مسئولان و فیلمسازان را اصلا نشناسند.

رافعی در ادامه تصریح کرد: من فکر می‌کنم باید یک بازنگری اساسی در این باره انجام شود. این بازنگری ابتدا باید در نوع انتخاب فیلم‌ها، انتخاب میهمانان و نحوه برگزاری این جشنواره صورت گیرد و در وهله بعدی افق‌های این جشنواره باید تبیین شود.

وی یادآور شد: واقعا ضروری است که بدانیم این جشنواره در 5 سال آینده به کجا می‌رسد و چه چیزی برای سینمای ایران و رشد و معرفی آن به خارج از کشور دارد. وقتی معیارهای یک فستیوال مشخص باشد و این معیارها ارزشمند و جهانی باشند فیلمسازان نقاط مختلف دنیا برای آن فیلم می‌سازند. فستیوال‌هایی همچون کن، برلین یا آکادمی‌اسکار موید این ادعاست.

 حتی در خود ایران هم فیلمسازان برای این جشنواره‌ها فیلم تولید می‌کنند. اما کسی نمی‌گوید من این فیلم را برای جشنواره جهانی فجر ساختم و اصلا کسی نمی‌داند این جشنواره چه سمت و سویی دارد و در کدام پله قرار گرفته است و می‌خواهد کدام قله‌ها را فتح کند.

رافعی در پایان خاطرنشان کرد: دعوت از فیلمسازان و سینماگران خارجی یک جشنواره را جهانی نمی‌کند. این بیشتر شبیه هفته فیلم است که روی میهمانان فیلم مانور داده می‌شود و ورک شاپ‌هایی برگزار می‌شود، در حالی که در واقع بیشتر یک دورهمی‌است. بنابراین ضروری است که بررسی کنیم نتیجه این رویداد سینمایی چیست و قرار است چه چیزی از آن به دست ‌آوریم.