قدس آنلاین - گروه استانها - رقیه توسلی: مثل قدیم ها نیست که هر کسی برای خودش، یک جفت خواهر و برادر داشته باشد. پدر و مادری که مدام رویت می شوند و یا جمعِ همسالان فامیل وهمسایه و هم محله ای.

حالا هر چه هست یا چشم باز کردن دلبندی ست که سقف اتاق مادربزگش را می شناسد یا صدای پرستارش را. هرچه هست ملاقات های کوتاه نه چندان دلخوش کننده است.

متاسفانه در دنیایی زندگی می کنیم که قریب به اتفاق بچه هایش، تنها و بی همبازی اند. با آدم بزرگ هایی که خودخواهی و سهل انگاری شان به این تنهایی دامن زده است.

اگر به این تک فرزندی، شغل والد یا والدین را اضافه کنیم بعلاوه ی وسوسه ی بودن در دنیای پر جذبه اپیلیکشن ها و گروه های اجتماعی، متوجه واویلای این قضیه خواهیم شد.

چیزی که این روزها به وفور دیده می شود قول و قرار مادر و پدرهاست به فرزند خردسالشان. وعده هایی که به دلیل مشغله زیاد، گاهی فراموش می شود و گاهی به شکل ناخوشایندی به نقطه پایان می رسد.

مثلا کودک دلبندشان را می برند پارک، می برند به میهمانی یا رستوران یا سفر یا سوپرمارکت اما خودشان را نه. خودشان را جا می گذارند. جایی میان پیام ها و ایمیل ها و اخبار و امور کاری و شخصی شان. یعنی تا خرخره توی موبایل هایشان تشریف دارند و اصولا نامرئی اند.

بی شک تجربه دیدار با این گروه نامهربان را همه مان داشته ایم. از نزدیک دیده ایم کودکان چطور بی کلام نشسته اند در غذاخوری ها و والدین در دنیای مورد علاقه شان سیر می کنند. در مراکز بازی هم به همین منوال و چند سالی ست در مهمانی ها هم متاسفانه.

انگارهیپنوتیزم این خواندنی ها و دیدنی ها، انقضایی ندارد و آدم بزرگ ها می خواهند هرروز بیش از پیش با نقش پدری و مادری راستین فاصله بگیرند.

انگار مانیتورها امپراطور شده اند. آنقدر بی امان می تازند و بی همتایی و لوندی از خودشان بروز می دهند که عاطفه، حیران و تسلیم است!!

کاش همین روزها والدین از جشن خلوت دست بردارند و برگردند به دنیایی که یک جفت چشم زیبا، انتظارشان را می کشد. گوشی هایشان را عاقلانه طلاق بدهند. دست نازنین کوچک شان را بگیرند و ببرند هواخوری. آنوقت تمام نگاه و مهربانی و علاقه شان را بریزند پای عشقی که مجازی نیست.