اینکه بر بالین بیماری حاضر می‌شوید و از زوایای مختلف سلفی می‌گیرید تا لایک هایتان را در شبکه‌های اجتماعی بالا ببرید، در دایره اخلاق و عرف نمی‌گنجد. نشان دادن چهره ناخوش احوال یک بیمار که توان لبخند زدن هم ندارد، چه توجیهی دارد؟ اگر توجیهتان این است که عیادت از بزرگان را در بستر بیماری به عنوان یک ارزش رواج دهید، بدانید که این راهش نیست. چرا حافظه تاریخی ما این قدر ضعیف است؟! 
این روزها که جمشید مشایخی، پیشکسوت عرصه بازیگری به علت ضعف جسمانی و مشکلات گوارشی در بیمارستان بستری شده و تحت عمل جراحی قرار گرفته است، هر از چند گاهی عکسی از ایشان در همان حال ناخوش بیماری منتشر می‌شود که بازیگری یا مسئولی بالای سرش ایستاده و لبخندزنان به دوربین خیره شده است.
 در آخرین عکس هم جمشید هاشم پور در کنار چند بازیگر دیگر از جمله فریبا کوثری، حدیث فولادوند، نعیمه نظام دوست، شبنم قلی خان، تصویری از خودشان در شبکه‌های اجتماعی منتشر کرده‌اند که وضعیت ناخوش احوال جمشید مشایخی در این عکس موجب رنجش خانواده وی شده به طوری که سام مشایخی پسر جمشید مشایخی با گلایه از انتشار این تصاویر گفته است: «پدر من همیشه برای میهمان احترام قائل است و مقید به ظاهری آراسته در برخورد با دیگران است.
 او همیشه معروف بوده به خوش لباسی و آراستگی، اطمینان دارم خود او هم دوست ندارد که دیگران او را در این شرایط ببینند. نکته تلخ این عکس نگاه پدرم به چشم‌های ملاقات کنندگانش است در حالی که چشم آن‌ها به دوربین دوخته شده است.  اگر دوستش دارید عکس را بگیرید و به یادگار برای خودتان نگه دارید چه لزومی دارد که آن را بازنشر 
کنید».