«تنگه ابوقریب»بدون شک فیلم خوش ساخت و ریتمی است که بیننده را با داستان یک خطی اش که روایتی است از دفاع و رشادت بچه های گردان عمار در روزهای آخر دفاع مقدس در منطقه حساس تنگه ابوقریب ،تا انتها با خود همراه می سازد.

آنچه در وهله نخست علاقمندان سینما را -در صورتیکه از نام کارگردان فیلم بی اطلاع باشند -متعجب می ساخت قرار گرفتن نام بهرام توکلی به عنوان کارگردان فیلم می باشد چرا که او از جمله فیلمسازانی است که در بیشتر آثارش همچون :اینجا بدون من، پرسه در مه و پا برهنه در بهشت همیشه تم اجتماعی و مخاطب خاص مدنظرش بوده وتنگه ابوقریب از این حیث کاملا با فضا ودنیای فیلمهای قبلی اش متفاوت است.

توکلی در فیلم "تنگه ابوقریب" سعی کرده تا جائیکه می تواند فضای بصری فیلم را برای مخاطب جذاب نماید وتا حد قابل توجهی هم در این امر موفق بوده است اما به لحاظ مضمون فیلم چندان نتوانسته گامی رو به جلو در سینمای دفاع مقدس کشورمان باشد بلکه بیشتر سعی کرده در رقابتی نابرابر با جلوه های ویژه سینمای جنگ در هالیوود رقابت نماید که از این حیث هم چیزی فراتر از انچه که در سینمای جهان تا به امروز ارایه شده از خود نشان نداده است.

انتخاب موضوع بکرواقعه تنگه ابوقریب و مظلومیت گردان عمار نقطه طلایی فیلم محسوب می شود اما داستان توکلی در این فیلم در همان یک خط ابتدایی باقی می ماند و عنصر دیگری به خط ومشی داستان فیلم نه به لحاظ سینمایی  ونه به شکل روایت تاریخی بدان اضافه نمی شود و حتی برخی شخصیتها که بنظر می رسد قرار است قصه های فرعی  وموازی را در فیلم شکل بدهند مثل راننده کم حرف تویتا که چندین بار دوربین بر روی او متمرکز می شود نیز در نهایت بلاتکلیف رها می شود و کارگردان هم بجای آن سعی نموده بیشتر راوی فی نفسه جنگ و عملیات باشد و دخل  وتصرفی در آن ننماید.

بازی درخشان جواد عزتی و امیرجدیدی در فیلم بسیار کمک کرده تا شخصیت هایشان در فیلم آنچنان که باید خلق شوند و مخاطب ارتباط نزدیکی  با آنها برقرار کند. حمیدرضا آذرنگ حضور متفاوتی دارد و بازیگر نوجوان فیلم مهدی قربانی(بازیگر فیلمهای بیست و یک روز بعد و ابد و یک روز) درست از کار درآمده است موسیقی در ایجاد حس  وحال حماسی برخی صحنه های بسیار خوش نواخته شده و فیلمبرداری و قاب بندی صحنه ها در ایجاد جذابیت بیشتر نقش پر رنگ تری ایفا کرده اند.

تنگه ابوقریب به دلیل داشتن جلوه های ویژه شاید در ابتدای به امر جذاب باشد ولی در نهایت حرکت قابل توجهی به لحاظ مضمون در سینمای دفاع مقدس نیست و بیشتر ادامه دهنده فیلمهای همچون دوئل احمد رضا درویش است که متکی به صحنه های فراتر از متن می باشد و با گذشت زمان وساخت اثاری با این تکنیک به ورطه فراموشی سپرده خواهد شد.