به گزارش
قدس آنلاین ، بانوی نقاش ایرانی درمحل پردیس‌کتاب در مراسم رونمایی از بیست‌ویکمین چاپ کتاب «در فاصله‌ی دونقطه» و رونمایی ازکتاب «گفت‌وگو با ایران درودی» گفت: هم‌ولایتی‌ها، من 82 سال پیش در کوچه‌ی کنسول‌گری که حالا بیمارستان دکتر شاهین‌فر و سپس دانشگاه شد، به‌دنیا آمدم. اسم من را «ایران» گذاشتند و من در تمام عمرم سعی کردم لیاقت این اسم را داشته باشم.
این منتقد هنر بیان کرد: من 33 سال سن داشتم که درتمام مطبوعات مهم دنیا، اثر «نفت» من به چاپ رسید. هم‌زمان باآن یک منتقد به‌نام «آنتونیو رودریگز» نوشت: «یکی از چهارنقاش بزرگ دنیا» و من افتخارمی‌کنم که دربین عنوان چهارنقاش بزرگ دنیا، نام «ایران» حضور دارد.
نویسنده‌ی کتاب «در فاصله‌ی دونقطه» خاطرنشان کرد: سعی می‌کنم لیاقت اسم ایران را داشته باشم؛ خوشبختانه تا جایی‌که توانستم با روش‌های مختلف و خصوصا با کتاب «در فاصله‌ی دونقطه» که امروز چاپ بیست‌ویکم آن است؛ این یعنی مردم کتاب را خوانده‌اند که 21دفعه به چاپ رسیده، یعنی من بین مردم کشورم راه پیدا کرده‌ام.
وی تشریح کرد: درکتاب «در فاصله‌ی دونقطه» هر آن‌چه گفتم واقعیت محض است؛ اگرهم چیزی را ننوشته‌ام، صلاحم بوده است؛ مثلا یکی از چیزهایی که ننوشته‌ام، این است که «من سرطان گرفته‌ام» و تاامروز 23 دفعه جراحی شده‌ام.
ایران درودی ابراز کرد: انگیزه دارم، هدف دارم و این هدف، هم باعث طول عمر من شد؛ هم باعث توانایی‌هایم شده است. من هدفم «شهرت» نیست، بلکه هدفم این است که یک روز ملت ایران بگوید: «یک زن، در کشور مردسالاری موفق شد؛ خیلی هم خوب موفق شد.»
این بانوی نقاش ایرانی بیان کرد: یکی از افتخارات من این است که، اولین لوح ماندگاری را درب خانه‌ی من زدند. زمانی‌که من نقاشی را شروع کردم، کار خیلی‌سختی در این مملکت بود؛ مخصوصا برای یک زن... .
این منتقد هنر افزود: هزاران بدوبیراه به‌من گفتند، هزاران حرف مستهجن شنیدم، اما به هیچ‌کدام اعتنا نکردم وراه خودم را رفتم. همیشه گفته‌ام، من به‌عنوان یک زن، «اگر دوبرابر یک مرد نباشم، حتما کم‌تر نیستم.» امیدوارم که نسل جوان زنان مملکت ما، ازنظر اجتماعی، جایگاه خود را به‌دست آورد.
وی تشریح کرد: خیلی خوشحالم امروز درخدمت هم‌ولایتی‌هایم هستم، من 10 سال پیش خانه و زندگی‌ام را فروختم که بیایم و دراین خاک بمیرم. حدود 60 سال درفرانسه کردم؛ تمام دارایی‌ام را برای تامین هزینه‌ی موزه فروختم و موزه‌ای ساخته شود که آقای دکتردرویش، فخر هنرمعماری ایران، نقشه آن‌را طراحی کرد.
ایران درودی اظهار کرد: این موزه فقط برای من و آثارمن نخواهد بود؛ من فقط یک آرزو دارم، تا افتتاح این موزه زنده باشم، نه برای این‌که یک مرکزفرهنگی خواهدبود، بلکه برای تبادل فرهنگی که هنرمندان کشور بتوانند به کشورهای دیگر بروند و هنرمندان سایر کشورها به ایران بیایند.
این بانوی نقاش ایرانی خاطرنشان کرد: نقشه‌ی موزه‌را آقای درویش طراحی کردند؛ شهرداری وشورای شهرتهران تصویب کرد؛ ولی هنوز دوسال وهشت ماه است که به من ابلاغ نکرده‌اند.
نویسنده‌ی کتاب «در فاصله‌ی دونقطه» ابراز کرد: همیشه به‌این فکرمی‌کردم چگونه وبا چه‌حرفه‌ای درزندگی می‌توانم به‌عنوان یک‌فرزند خلف ایران، جایی به‌ملت خودم خدمت کنم واصلا تصورنمی‌کردم روزی به‌عنوان نقاش یا نویسنده به این‌جا خواهم رسید.
این منتقد هنر افزود: دررشته‌های مختلف چهاردانشگاه مختلف به تحصیل پرداختم. «دانشگاه لوور» برای تاریخ‌هنر، «بوزار» برای نقاشی، «آر.سی.آ» برای تهیه وکارگردانی سینما و «بروکسل» برای ویترای.
وی اظهار کرد: درآن زمان مدت 6 سال برای تلویزیون کارکردم؛ 80 فیلم اززندگی نقاشان ایرانی ساختم. من باهدف این‌که فرزند لایقی برای ایران باشم؛ همه جانبه برای شناسایی هنرمعاصرجهان و سپس معرفی هنرمعاصرایران بدون هیچ نوع ادعایی ازسال 46 تا امروز که این‌جا ایستاده‌ام خیلی خدمت کرده‌ام.
ایران درودی خاطرنشان کرد: از زمانی‌که نقاشی من در مطبوعات مطرح آمریکا چاپ شد، تصمیم گرفتم بهترین آثارم را برای ملتم و وطنم نگهداری کنم. در حال‌حاضر تعداد 195 تا از بهترین آثارم درعرض 47 سال را نفروخته‌ام ونگه داشتم که به ملت ایران در این موزه هدیه بدهم.
این بانوی نقاش ایرانی بیان کرد: «من به شما متعلق هستم و شما به من»؛ چه بخواهیم، چه نخواهیم.
این منتقد هنر تشریح کرد: من زندگی بسیار پرافتخاری را گذرانده‌ام. برگزاری 64 نمایشگاه، از مکزیک گرفته تا ژاپن؛ فکرمی‌کنم تنها جایی‌که نمایشگاه نداشتم کره‌ی ماه است، به این دلیل که در آن‌جا هنوز گالری افتتاح نشده است.
وی ابراز کرد: از دوستان خیلی بزرگی که در طول زندگی‌ام افتخار آشنایی با ایشان را داشتم، «احمدشاملو» است. من ازسال 48 با احمدشاملو ازنزدیک آشنا شدم وخوشبختانه همیشه انسان‌های بزرگ، سرراه زندگی من قرارگرفتند و به‌من کمک کردند که بتوانم روشن ببینم و راه خودم‌را برای خدمت به ملت ایران پیدا کنم.
ایران درودی خاطرنشان کرد: اولین نقدهای نقاشی توسط من نوشته شد؛ به‌گونه‌ای که درآن زمان، دانشجویان دانشگاهِ شریفِ امروز، به دانشگاه درخواست دادند که از من برای تدریس دعوت شود. از تصادف روزگار، آقای دکتر نجفی دیروز به‌من گفتند که ازشاگردان من بوده‌اند؛ پس من وظیفه‌ی خودم را انجام می‌دهم.
این بانوی نقاش ایرانی گفت: دیروز همه شاهد بودند من ناگهانی بیمار شدم ومتاسفانه نتوانستم باشما ارتباط نزدیک برقرارکنم؛ بگویم «چه‌اندازه این خاک را دوست دارم» و مهم‌تر ازهمه، من ادعا دارم که از نتیجه‌های فردوسی‌ام.
این منتقد هنر تشریح کرد: در اصفهان درموزه‌ای برای من نمایشگاهی برگزار کردند، هنگام سخنرانی آن‌چنان محکم گفتم: اگر به‌این جرات آمده‌ام در شهری که، یکی از شهرهای هفت‌گانه هنر دنیا است و با این جرات درمورد هنر صحبت می‌کنم، چون «جد من فردوسی است».
وی افزود: این‌را با اعتقاد می‌گویم، ازکودکی که پدرم من‌را برای بازدید از آرامگاه فردوسی برد، هویت خودم‌را تشخیص دادم. من یک ایرانی‌ام و اگر امروز پارسی صحبت می‌کنم واگر امروز وجود دارم، به‌خاطر فردوسی است. هویت ما را، فردوسی به ما هدیه داد؛ فردوسی گفت چگونه بتوانیم از فرهنگ خود دفاع کنیم.
ایران درودی خاطرنشان کرد: کتاب دیگری که امروز رونمایی می‌شود، کتاب مصاحبه‌های من با «مهدی مظفری ساوجی» است؛ که در ابتدا 600 صفحه بود و من تا 130 صفحه آن‌را رساندم.
بانوی نقاشی ایران بیان کرد: اصولا یکی ازخصوصیات اخلاقی من درزندگی، نقاشی و نوشتار «ایجاز» است. به‌نظرم ایجاز مهم‌ترین راز هنراست، که شما شنونده و بیننده را خسته نکنید.
این منتقد هنر ابراز کرد: شما باید بتوانید حرف‌هایتان رامختصر کنید. در ایجاز، شما گوش می‌دهید به شما چه می‌گویم؛ اما وقتی زیاد طولانی بگویم خسته می‌شوید و مودبانه می‌نشینید اما گوش نمی‌دهید.
وی اظهار کرد: همه‌جا همراه با سخنرانی‌های زنجیره‌ای که در آمریکا و در مراکزفرهنگی دنیا داشتم، به‌هرطریقی سعی‌کردم بگویم «من ایرانی‌ام»؛ با این فرهنگ و بااین گذشته‌ی تاریخی و یادآور شوم ما ملتی هستیم که 2500 سال پیش حقوق بشر را نوشته‌ایم؛ که هنوز بشر در طی این 2500سال نتوانسته آن‌را اجرا کند؛ اما ما نوشتیم و عمل کردیم.
ایران درودی خاطرنشان کرد: خوشبختانه ما خراسانی‌ها هم‌دل و حامی‌هم هستیم. عِرقِ ملی به این آب‌وخاک و به خراسان بیشتر، داریم.
بانوی نقاشی ایران تشریح کرد: فاجعه‌ی نیشابور وحمله‌ی مغول‌ها به آن، باعث شد ما متوجه شویم که تنها نمی‌توانیم کاری انجام دهیم و به‌هم پیوستیم و شاهکار «مسجدگوهرشاد»، که ازنظر معماری در دنیا تک است را ساخته‌ایم.
این منتقد هنر افزود: با این‌که ما را در هم کوبیدند و حتی حیوانات را در نیشابور کشتند، ما مغولان را مسلمان کردیم؛ با هنرمان، با هنرمان... و این راهی است که شرافت‌مندانه، برای سلطه به قلب‌های دیگران انتخاب کردیم.
وی بیان کرد: به لطف خداوند، هنوز توان آن‌را دارم بایستم و از ته دل صحبت کنم، هنوز توان نوشتن کتاب دارم، هنوز توان نقاشی کردن تا نیمه‌شب را دارم، «من هنوز نقاشی می‌کنم»؛ خوب‌وبد آن مهم نیست.
ایران درودی اظهار کرد: دراین 64 نمایشگاه همیشه بی‌پول بوده‌ام، تابلوهایم را دردست گرفته‌ام وبه مکزیک برده‌ام، به آمریکا برده‌ام، به ژاپن برده‌ام... .
بانوی نقاشی ایران گفت: آرزو دارم قبل از رفتنم، خودم این موزه‌را بتوانم افتتاح کنم؛ چون هیچ‌کسی نخواهد توانست، اجرای هدف من را بداند، که چگونه مرکز تبادل فرهنگی بشود، نه این‌که فقط موزه‌ی آثار من باشد. این موزه قبل‌از هرچیز، محل تبادل فرهنگی خواهد بود.
نویسنده‌ی کتاب «در فاصله‌ی دونقطه» ابراز کرد: پیشنهادم این است، هرکس کتاب «در فاصله‌ی دونقطه» را نخوانده، مخصوصا جوان‌ها بخوانند، این کتاب کمک می‌کند هدف‌مند شوند، راهشان را پیدا خواهند کرد که چه‌کاری انجام دهند و از زندگی خود، یک ارزش درست کنند؛ یک اثری از خود به‌جا بگذارند و کاری برای فرهنگ این مملکت انجام دهند.
وی بیان کرد: ازشما خواهش می‌کنم، این فرهنگ محاوره‌ای را، در نوشتارتان به‌کار نبرید. زبان فارسی هویت شماست ونباید عوض شود. اگر شما فارسی صحبت نکنید یا بلد نباشید بنویسید، 10 سال دیگر چه خواهد شد؟ چه بر سر نسل آینده خواهد آمد؟
منبع :
ایسنا
انتهای پیام
نظر شما