گروه فرهنگی قدس‌آنلاین/ همه ما برج ایفل را دیده‌ایم اما تعداد کمی از ما - حتی تربت جامی‌ها - مزار شیخ احمد جامی را دیده‌ایم؛ یکی از رفقا چند روز پیش در پاریس بود و امکان دیدار زنده برج ایفل را برای من هم فراهم کرد؛ توضیح هم داد که این یک سازه فلزی با هدف بزرگداشت یک مناسبتی به طور موقت مستقر می‌شود و بعد که می‌بینند به کار می‌آید به نماد فرانسه تبدیل می‌شود.

در نمایش زنده تلفنی من دیدم که برج ایفل چیز خاصی نیست فقط دیدن و دیدن و دیدن و نمایش و نمایش و نمایش است که به آن اهمیت داده است. شما مدام تصویر این سازه فلزی را در کنار نام فرانسه می‌بینید و همین به ایفل هویت می‌دهد!‌ «نمایش» بسیار مهم است.

مشهد عزیز ما خیلی جاهای زیبا و دیدنی دارد اما برای ما تصویر این مکان‌ها آشنا نیست! سازه پل طبیعت در تهران به گمان من از برج ایفل زیباتر است اما تصویر آن در کنار نام تهران و ایران تکرار نمی‌شود تا به یک شناسه برای تهران تبدیل شود و خیلی‌ها حسرت دیدنش را پیدا کنند.

خیابان ولیعصر بخصوص در محدوده ونک تا تجریش که یکی از زیباترین خیابان‌های دنیاست، اما تصویرسازی و تکرار به آن کمک نکرده است تا تبدیل به یک شاخصه هویتی برای ایران و تهران شود؛ چند روز پیش در لایو اینستای نویسنده‌ای، خیابان شانزه لیزه را دیدم و آن بنده خدا با بهت می‌گفت که شانزه لیزه شانزه لیزه که می‌گویند همین بود!؟

تکرار و تکرار و تکرار معجزه می‌کند؛ در فیلم‌های سینمایی و آثار موسیقیایی هم می‌شود این پدیده‌ها را طرح و ترویج کرد؛ ما خیلی از ظرفیت‌های شهرها و روستاها و حتی بیابان‌های خودمان را دست کم می‌گیریم.

بیابان‌های مریخی و چشمه‌های گِل جوشان بلوچستان در دنیا بی نظیرند، حتی اگر بی نظیر نباشند کمتر از برج ایفل نیستند و با تکرار و تکرار می‌شود مردم را با آن آشنا کرد؛ باید محیط خودمان را بهتر ببینیم.

شهرداری تهران اخیراً یک مسابقه عکاسی از تهران برگزار می‌کند که اتفاق مبارکی است؛ یکی از کارهای ثابت همه شهرداری‌ها باید همین باشد و این عکس‌ها باید منتشر شوند؛ شاید زندگی برای ما به عنوان یک شهر و کشور همین رقابت برای ماندن در حافظه مردم جهان باشد!

انتهای پیام/