به گزارش قدس آنلاین، مگرنه اینکه پیامبر، اصحابش را با شوخی شادمان می ساخت! مگرنه اینکه خنده بر هر درد بی درمان دواست! مگرنه اینکه روی هورمون های اپی نفرین و کورتیزول کم می شود وقتِ نشاط! مگرنه اینکه مُسری ست! مگرنه اینکه هربار به داد قلب می رسد و زیباترمان می کند این انقباض هفده عضله ی صورت.

پس چرا مشعوف نباشیم!؟ آخر گرانی و بیماری و بی پولی و بیکاری و غصه که تمام نشدنی ست و تشریف دارند همیشه.

تیزر تازه ی برنامه خندوانه را می بینم و به آقای عینک ته استکانی که یک روز ایده قابل احترامش را ساخته و پرداخته کرد، دستمریزاد می فرستم. به مردی که با همه فراز و نشیب ها فهمید باید برای تسرّی شادی کاری کند.

آمد هر شب با تکه ای از این حقیقت بزرگ... با دوستی و شعر و ترانه و خنده و حال خوش... خیلی خودمانی گوشزد کرد که حواس مان به ترازوی غم و خنده باشد... سَردماغ باشیم که زندگی هرروز بر مُراد ما نخواهد چرخید.

هر دفعه با ارادت ویژه آمد و پرسید در خانه تان کدام حس، چاق و چله تر است...؟ اخم یا لبخند...؟ سرزندگی یا سکوت...؟ خوشحالی یا لب های خط شده...؟

آقای رامبد جوان را تحسین می کنم بخاطر همت اش. اینکه سالهاست با عوامل برنامه اش درب خانه های شهر را می کوبد و احوال پیر و جوان و کودک و زن و مرد را زیرورو می کند. بلد است غوغا به پا کند. ضیافت به راه بیندازد و هموطن پُرانرژی و مثبتی باشد که دلسوزی سرش می شود.

چون با اصرار و تاکید موضوعات مهمی هربار آنتن را به خود اختصاص می دهد. می خواهد از خوش اخلاقی و خوشوقتی غافل نباشیم. به هم جملات قشنگ بگوییم. و به شادی، احساس تعلق خاطر پیدا کنیم و دودستی بچسبیم به لحظات مهربان.

به فوائد خنده فکر می کنم، به آقای هنرپیشه ی کارگردان و به شب های پُرثمری که خندوانه توانست گل از گلِ ایرانی جماعت شکوفا کند... با خودم واگویه می کنم چقدر عالی ست که هریک از ما در حدّ وسع، یک رامبد جوان باشیم در اشاعه فرهنگ نیک... و خیز برداریم در گشودن گِره یا نیم گِره ای.

انتهای پیام /