به گزارش گروه سیاسی قدس‌آنلاین، جنبشی فرانسه را دربرگرفته است، جنبش «جلیقه زردها» که از روز ۱۷ نوامبر در اعتراض به افزایش مالیات بر سوخت و با مسدود کردن جاده‌های بین‌شهری شروع شد. یک جنبش بدون شکل، خودانگیخته و انفجاری که نطفه آن در شبکه‌های اجتماعی و مناطق روستایی گذاشته شد، اما اکنون با پیشروی تا قلب پاریس، خواستار برگزاری همه‌پرسی برای استعفای رئیس‌جمهوری فرانسه، امانوئل مکرون شده است. جالب اینجاست که این جنبش به فرانسه محدود نمانده و خیلی زود توانست مرزهای این کشور را در نوردیده و خود را به بلژیک برساند. حدود دو هفته پس از آغاز جنبش در فرانسه شهرهای مختلف بلژیک روز جمعه نهم آذر شاهد حرکت‌های اعتراضی مشابهی بودند. بنابر گزارش‌ها دست‌کم ۳۰۰ نفر از تظاهرات کنندگان در شهرهای مختلف با نیروهای پلیس درگیر شده‌اند و در منطقه ساختمان‌های اتحادیه اروپا در بروکسل دو خودروی پلیس به آتش کشیده شده است. هرچند هنوز خیلی زود است که بخواهیم از واژه بهار اروپایی آنچنان که غربی‌ها به ناآرامی‌های ۲۰۱۱ غرب آسیا و شمال آفریقا نام داده بودند، استفاده کنیم، اما شباهت میان دو پدیده و سرعت انتشار آن را نمی‌توان نادیده گرفت. هر دو الگوی اعتراضی فاقد یک شکل مشخص، بدون رهبر، خود انگیخته و محصول شبکه‌های اجتماعی هستند. بدنه اعتراضات را مردم فقیر و مناطق روستایی شکل می‌دهند. هر دو نتیجه ناکارآمدی الگوهای حکمرانی و خستگی مردم بوده و خیلی زود قابل تکثیر می‌باشند. اینکه آیا اعتراضات اخیر می‌تواند یک بهار اروپایی را رقم بزند نیازمند زمان است، اما اینکه اروپایی‌ها دچار بحران جدی هستند، امری قطعی است که نشانه‌های آن را می‌توان در اوجگیری جنبش‌های پوپولیستی در اروپا مشاهده کرد.

انتهای پیام/