به گزارش گروه اجتماعی قدس آنلاین، معلولیت به ناتوانی در انجام تمام یا قسمتی از فعالیت های عادی زندگی فردی یا اجتماعی به علت وجود نقصی مادرزادی یا اکتسابی در قوای جسمانی یا روانی اطلاق می شود. معلولیت خود به دو نوع جسمی (شامل نابینایی، شنوایی، ضایعات نخاعی، ناهنجاریهای عضلانی، قلبی، کلیوی و غیره) و ذهنی (شامل: عقب ماندگی ذهنی و بیماری روانی) تقسیم می شود.

اگر چه معلولان کمی با دیگران فرق می‌کنند، اما گاهی اوقات از یک فرد سالم هم کارآمدتر و حتی باسوادتر هستند. اما اکثر اوقات در جامعه مورد تبعیض قرار می‌گیرند. امید به زندگی در تمام لحظه‌های زندگیشان وجود دارد. پشتکار اولین موردی است که در اولین برخوردها همیشه با این افراد به چشم می‌آید. بسیاری از این افراد خوش فکر و خوش ایده هستند، اما تنها با کمی حمایت می‌توانند توانایی‌های خود را نشان دهند.

یک نمونه موفق در بین معلولان

وحید رجبلو یک توان یاب است که ۹۸ درصد بدنش از کار افتاده‌ است و تنها با توان محدودی که در دست راستش باقی مانده کارهای مهمی انجام می‌دهد.

پسر ۳۰ ساله کرجی که با بیماری ژنتیکی SMA به دنیا آمد و به مرور قدرت دست و پایش را از دست داد. اما وحید بیش از ده سال است که دستش توی جیب خودش است و دارد یک تنه خرج زندگی را با برنامه‌نویسی و طراحی وب می‌دهد.

تحصیلاتش را نتوانسته است بابت شرایطش ادامه دهد چرا که مدارس ثبت نامش نمی‌کردند؛ بنابراین تا دوم دبیرستان بیشتر نخوانده است البته همین اندازه را هم غیرحضوری خوانده است.

اما این اتفاقات باعث ناامیدی و عدم پشتکار او نشده است. بعد از آن پای کامپیوتر نشست و خودآموز برنامه نویسی یاد گرفت و وارد بازار کار شد. تنها کار می‌کند. نمی‌تواند تیمی کار کند، چون توان رفت و آمد به محل کار خاصی را ندارد.

چندسالی که کار کرد، بیماری‌اش واقعا پیشرفت کرد. تا اینکه به فکر ایجاد سامانه‌ای افتاد به نام «همیارمهر» با هدف رفاه زندگی توان یابان. او اکنون یک کارآفرین خوش آتیه است.

نگاه‌ترحم‌آمیز به معلولان را کنار بگذارید

افراد دارای معلولیت سال‌هاست که نگاه‌ترحم‌آمیز مردم را تحمل می‌کنند. آن‌ها افرادی هستند مثل همه‌ افراد جامعه، با ویژگی‌های رفتاری منحصر به فرد و علایق و خواسته‌های مخصوص به خود؛ این‌که فکر کنیم آن‌ها احساساتی ورای احساسات ما دارند، کاری اشتباه و بزرگترین ظلم به این افراد است. تنها تفاوت افراد عادی با معلولان در ویژگی‌های جسمانی آنهاست.

فرد معلول به علت داشتن نقصی در عضو یا اعضای بدن خود معلول خوانده می‌شود و همین نقیصه سبب می‌شود که وی نتواند بخشی از کارهای روزمره را، چون افراد عادی انجام دهد. برای یک فرد معلول که هم‌چون دیگر انسان‌ها، ویژگی‌های شخصیتی، چون عزت نفس، غرور و مهربانی دارد، پذیرفتن این‌که افراد به چشم فردی ناتوان و وابسته به دیگران به او نگاه کنند بسیار سخت است. نباید فراموش کنیم که غرور و شخصیت این افراد مهم‌تر از هر چیزی است و وقتی به آن‌ها در هر کاری یاری می‌رسانیم مراقب‌ترک نخوردن چینی نازک وجودشان باشیم.

 ۸۰ درصد معلولان از بدو تولد ناتوان نبوده اند

جالب است بدانید، بررسی‌ها نشان می‌دهد که بیش از ۸۰ درصد افرادی که معلول هستند، از بدو تولد به این ناتوانی مبتلا نبوده اند و پس از طی دوره‌ای به این ناتوانی مبتلا شده اند، مثلا در اثر ابتلا به یک بیماری خاص و یا حادثه‌ای مانند تصادف.

گفتنی است؛ حدود ۲۸۰ هزار نفر در ۱۲ سال گذشته به دلیل تصادفات رانندگی جان خود را از دست داده‌اند. این در حالی است که به گفته مسئولان کشور تا هفت برابر کشته‌شدگان تصادفات، اشخاص دچار معلولیت می‌شوند، بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که در ۱۲ سال گذشته حدود دو میلیون نفر هم به دلیل تصادفات رانندگی معلول شده‌اند.

البته مشخص است که زندگی یک فرد در اثر معلولیت کاملا دچار تغییر می‌شود، اما می‌توان با پشتیبانی صحیح از افراد معلول و تامین نیازهای مادی و غیر مادی آنها، باری از مشکلات آن‌ها را برداریم و آن‌ها را به زندگی معمولی بازگردانیم.

براساس آمارهای سازمان بهزیستی شایع‌ترین نوع معلولیت در کشور معلولیت جسمی-حرکتی تلقی می‌شود بطوری که حدود ۳۰ درصد از معلولیت‌ها به دلیل مشکلات جسمی-حرکتی، ۲۵ درصد به دلیل معلولیت ذهنی، ۱۵ درصد معلولیت شنوایی، ۱۱ درصد معلولیت بینایی و ۹ درصد بیماران روانی مزمن و سایر معلولیت‌های ناشناخته و چند ترکیبی هستند. البته ۲۴ هزار نفر از معلولان کشور را معلولان ضایعه نخاعی تشکیل می‌دهند.

در حال حاضر حدود ۱.۵ میلیون نفر (۲ درصد از افراد جامعه) دچار معلولیت شدید و نیازمند دریافت خدمات هستند که این افراد در سامانه سازمان بهزیستی دارای پرونده و تحت پوشش این سازمان قرار دارند البته این آمار جانبازان کشور را در بر نمی‌گیرد. از تعداد مذکور ۶۵ درصد از معلولان را جمعیت مردان و ۳۵ درصد از جمعیت آن‌ها را زنان تشکیل می‌دهند.

سالانه حدود ۳۰ هزار کودک معلول به دلیل مشکلات ژنتیکی و مادرزادی متولد می‌شوند، اما به نظر می‌رسد مسائل ژنتیکی با گسترش خدمات ژنتیک و فناوری‌های جدید و کاهش ازدواج‌های فامیلی در حال کاهش باشد؛ این درحالیست که تولدهای نوزادان معلول در اثر زایمان‌های سخت و عدم رسیدگی‌ها رو به افزایش بوده است و نیاز است تا با غربالگری‌های مناسب و مراقبت‌های صحیح در دوران بارداری و تغذیه مناسب مادران مداخلات به موقعی انجام شود.

ضرورت فراهم آوردن فرصت برابر زندگی اجتماعی برای معلولان

مشکلات افراد دارای معلولیت در جامعه ایران بسیار زیاد است؛ در کمترین حالت ممکن این است این افراد بتوانند از حداقل‌های حقوق شهروندی در شهر بهره‌مند باشند و منابع مختلفی در دسترسشان باشد. بسیاری هستند که بنا به مشکلات مختلفی که در رفت و آمدشان دارند نمی توانند در جامعه حضور فعال داشته باشند.

دسترس پذیری از جمله اقداماتی است که با هدف ایجاد محیط بدون مانع و قابل دسترسی جهت مشارکت افراد دارای معلولیت در همه حوزه‌های زندگی و فراهم آوردن فرصت برابر برای آن‌ها در برخورداری از امکانات زندگی اجتماعی همانند سایر افراد انجام می‌شود. دسترسی شامل سیستم حمل و نقل، محیط فیزیکی، اطلاعات، آموزش و پرورش و نوآوری تکنولوژی، اشتغال و منابع مناسب ارتباطی و رسانه‌ها برای تمام اقشار افراد دارای معلولیت است.

نکته پایانی اینکه بهتر است به جای کلمه «معلول»، از واژه «توان یاب»  استفاده کنیم.

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان

انتهای پیام/