به گزارش گروه فرهنگی قدس‌آنلاین، هر کسی در زندگی‌اش شئون مختلفی دارد؛ در خانه پدر است یا مادر، در اداره کارمند است و در خیابان عابر. برای هر کدام از این شئون هم باید ایده و برنامه داشته باشد. ایده یعنی اینکه آدم باید بداند در بهترین حالت می‌خواهد در هر کدام از شئونش چه شود؟ بهترین تصویر او برای خودش در این شأن چیست؟ بهترین تصویر را اگر می‌خواهید پیدا کنید باید بدانید که بهترین تصویر حتماً باید آخرین تصویر باشد. اوج هر کسی اگر آخرین لحظه عمر او نباشد، او سقوط کرده است و در واقع اوجی نداشته است. اوجی که بعد از آن افت اتفاق بیفتد اوج نیست. اگر هم نخواهم ناامیدتان کنم باید بگویم این طور اوجی را فقط می‌شود گفت بدک نیست! البته «بهترین» بودن را باید دقیق فهمید وگرنه منجر به افسردگی و ناامیدی می‌شود.

همزمان با تلاش برای بهترین بودن باید هر لحظه تلاش کرد تا همه شئون آدم هماهنگ با هم پیش برود، آدمی که در اداره بهترین کارمند یا بهترین مدیر است، اگر در خانه بهترین نباشد مشکل دارد. آدمی که فکرش خوب کار می‌کند، اگر مشکلات جسمانی قابل حل دارد و حلشان نمی‌کند، عیبی در فکرش هم هست. مسئله این است که عدالت را باید در میان همه جنبه‌های شخصیتی‌مان رعایت کنیم ولی معمولاً ما ذوق زده یک شأن خاص می‌شویم؛ یا کار ما را در خودش غرق می‌کند یا زندگی خانوادگی یا رشته ورزشی‌مان. این اتفاق از شناخت ما ناشی می‌شود و ما خودمان را در یکی از شئون خودمان تعریف می‌کنیم و در همان شأن، یخ می‌زنیم. این است که در ابعاد دیگر عقب‌مانده می‌شویم. 

مسئله بسیار ساده است ولی متأسفانه خیلی از ما این را درک نمی‌کنیم. شاعری که شعرش به مهم‌ترین ویژگی هویتی او تبدیل شده باشد حتماً اختلال هویتی دارد!‌ همین طور فوتبالیستی که در خواب هم خودش را فقط در حال شوت زدن می‌بیند، قدری از مرحله پرت است.

ما باید همه خودمان را بشناسیم ولی معمولاً در هر دوره سنی فقط یکی از ابعاد شخصیتی‌مان، ما را تحت سلطه می‌گیرد. دبیرستانی‌ها جز عشق‌ها یا ورزش‌های نوجوانانه چیز دیگری از خودشان نمی‌دانند و سی و چند ساله‌ها فقط به شغل و شئونات اجتماعی سیاسی شان فکر می‌کنند. 

تربیت درست می‌تواند سبب شود که هر کسی در همان دورانی که هست، نگاه جامع تری به خودش و زندگی‌اش داشته باشد یا حداقل در هر دوره‌ای نظری به دوره‌های دیگر زندگی‌اش هم داشته باشد. نوجوانی که فقط به فکر نوجوانانه‌هایش باشد، نوجوان موفقی نیست. هر نوجوان و جوان موفقی نگاهی اجمالی به دوره‌های آینده عمرش دارد و انسان میانسال موفق هم هیچ وقت خالی از جوانی و نوجوانی نیست. اما برای هر کدام از این‌ها باید ایده داشت و برنامه.

انتهای پیام/