به گزارش قدس آنلاین، وقتی اُفتادن برگی از درخت، سَردرآوردن یک بچه لاک پشت از تخم و رؤیت دخترک گلفروش سرِ چهارراه می تواند زیر و رویمان کند، حتماً تماشای انیمیشن دو دقیقه ای پُرلعاب و مفهوم هم می تواند... می تواند یقه وجدان مان را بچسبد مثل بازجوها و مکرراً یک سوال را تکرار کند... اینکه نمره انسانیت و نیکوکاری ات چند است، فُلانی؟

دوستی، انیمیشنِ بدردبخوری را مرحمت می کند به شماره ام... که تمام قصه و دغدغه سازنده اش این است که یادمان نرود دست ها از پس خیلی کارها برمی آیند... پس نگذاریم به آسانی، خوبی ها جلوی چشم مان محو شوند!

بعد از مشاهده سومین باره این کارتون، حواسم دو تکه می شود؛ تکه ای می رود پیش نویسنده و کارگردانی که دست اندرکار ساخت این تلنگرِ ظریف بوده اند و پیش تعداد نفراتی که قرار است بیننده این داستان باشند و تکانده شوند. خیرخواه تر شوند و من بعد، جوری دیگر به دست هایشان امر و نهی کنند.

و تکه دوم هم می رود دورترها. آنجا که کسانی زودتر از دیدن این انیمیشن خارجکی، سلوک عاشقانه را برگزیده اند. آنها که احسان و مهربانی ریز و درشت شان می تواند موضوع هزار مستند و انیمیشن و فیلم بلند و کوتاه باشد به تنهایی.

بله، تکه ای از حواسم می رود پیش انسانیتِ ایرانی های کاردرست. در جوار عزیزانی که دست هایشان را سالهاست از جیب درآورده اند برای زنده نگه داشتن مهربانی و نوعدوستی.

ذهنم به تاخت می رود حوالی سوپرمارکتی که مدت های مدیدی ست پشت شیشه مغازه اش تکه کاغذ مهربانی چسبانده و رویش نوشته: «سیگار نداریم هموطن».

همچنین تا اروهای جهادی. سرک می کشد به روستاهایی که خانه و مدرسه شان براه شده با خوب خواهی عده ای که دست هایشان را قرض داده اند.

سیال می شود و می رود تا درمان رایگان برخی اطباء، تا آزاد کردن زندانیان، تا اهدای عضو و یتیم نوازی. ترجیح می دهد تا کمپین جمع آوری زباله هم برود. تا خیریه ای که آنجا - ذکر و خیرشان - جهیزیه نوعروسان است.

بعد می بینم که حواسم چطور دوان دوان راه کج می کند تا سرزمینِ درختانِ بیمار. آنجا که مردی تیمارگر و دلسوز به دادِ درختان چشم انتظار می رسد و ناجی شان می شود.

وقت برگشتن هم، سَر از خیابانی درمی آورد که دستی یک صندلی گذاشته گوشه اش تا عابران دقایقی بنشینند و نفس چاق کنند. تا خیابانی که کسی آنجا یاد می دهد به رهگذران خسته هم مِهر باید ورزید.

انتهای پیام /