به گزارش قدس آنلاین، هواشناسی را چک کرده اند. فردا از باران خبری نیست.

چهار روزی می شود که کارمان شده بسته بندی اشیاء و فقط خدا می داند در این ۹۶ ساعت چقدر خاطره زیردست و پایمان آمد و رفت... آمد و نرفت!

بعد از یکماه دوندگی بنگاهی - از قرار معلوم - فردا برادرخان نقل مکان می کنند به خانه ای نزدیک تر به عمارت پدری و درواقع امشب آخرین شبی ست که صاحب این چهار دیواری اند.

بلند می شوم تا برای دفعه پایانی خانه شان را سیاحت کنم. کاشانه ای را که به شکل عجیبی سرد و اخمو شده است اینبار. می خواهم اگر بشود یک طورهایی - یاد ایامی - راه بیندازم با تماشای اتاق ها و راهروها و بالکن طنازش.

می گردم. اما ذراتِ معلقِ دلتنگی، همه جا را پُر کرده و آنچه نصیبم می شود حس ناآشنایی ست که تمامی ندارد. هر قدمم خالی ست. اسباب ها که رفته اند خانه انگار لال شده است.

روی پله ی سوم بالکن جا خوش می کنم. روبروی غریبه ای که شمشیر جنگیدن اش را از رو بسته. حالِ کسی را دارم که گویی هرگز به این خانه پا نگذاشته و شریک بیست و چند ساله لالایی ها، میهمانی ها، عاطفه ها و رنج هایش نبوده.

بغض ام را قورت می دهم تا ویروس اش سرایت نکند به «آفرینش» و «عروس جان» که در حال آمدن اند.

آفرینش - قولنج گیر طور - می اُفتد روی شانه هایم و می گوید: الهی دور «خانجان» بگردم که همیشه می گفت سجاده ام را ببر توی بهشت پهن کن. اصلاً نود درصد مهمانی ها اینجا کنار باغچه قرآن می خواند، تلفن می زد، غذا می ریخت برای پرنده ها و شال گردن می بافت.

عروس جان هم یاد نصیحت پدرش می اُفتد که: دخترجان ما با اخلاق مان زندگی می کنیم، نه با خانه و ماشین و شغل مان... یادت نرود هرجا بیتوته کنید خورشید همان خورشید است، آسمان همان آسمان و خدا همان خدا... فقط گِرم و مثقالِ انسانیت داخل قصرها و آلونک ها حساب و ملاک است.

پس نوشت یک: ساعت از نیمه شب گذشته و در بیتِ خودم بیدار نشسته ام. دلم پیش همه آدم هایی ست که تا چند ساعت دیگر آفتاب که بزند اسباب کشی می کنند و آدرس خانه شان عوض می شود.

دو: کاش یک تکه از خانه مان، بهشت باشد.

سه: وزنم را می دانم. محاسبه اینکه چند کیلو انسانیت و اخلاق در آن شناور است را باید دست بجنبانم!

انتهای پیام /