به گزارش قدس آنلاین، نشسته ام پیش خواهری به اعتراف،چه اشکالی دارد آدم بعضی وقت ها بدی هایش را جار بزند.

اصلاً برود بگوید که حالِ بدش را ناخواسته پرتاب کرده سمت دیگران و بی غرض و عمد، کسی را مصدوم کرده است، اینکه نمی داند دل، شکسته است یا سَر؛ اما شکسته است.

چه اشکالی دارد آدم، غلط ها و خامی هایش را همیشه قایم نکند پیش خودش و گاهی آنها را ببرد وسط میز پذیرایی خواهرش و شروع کند به افشا و اقرار، به پشیمان شدن، آنقدر که خواهر بزرگتر، بِرّ و بِر نگاهش کند اول و بعد، پا پیش بگذارد برای همدردی.

چفت هم نشسته ایم و او، خندان و متحیّر از دست خواهر کوچکتر تقّه ای می زند به سرم که گیج جان، شال ات هم که پشت و روست! و من غرق می شوم در گل هایی که از هربار پریده رنگ تر جا خوش کرده اند روی سرم.

مو به موی قصه را تعریف می کنم. اینکه در جوابِ همکار در آستانه تأهلم درباره افزایش قیمت ۸۰ درصدی لوازم خانگی داخلی و ۱۵۰ درصدی محصولات خارجی، ناپخته اظهارنظر کرده و درباره جهیزیه، جملات نسنجیده ردیف می کنم و ناگهان برای خودم می شوم غریبه بی ملاحظه بدکلامی که نگو و نپرس!

خواهری نچ نچ اش بلند است... صریح و بی دلداری می گوید: اول باید بیابی سَر، شکسته ای یا دل اگر سَر بوده که عذرخواهی شکیل راه می اندازی یعنی من اگر به جایت باشم می روم نزد همکار بزرگوار و رُک و پوست کنده می شوم... می گویم چون نوبت وامم بعد از چند بار امروز و فردا شدن، دیروز به کل موکول شد به ماه بعد - تحت فشار عصبی - اِساعه ادب پیش آمد... ببخش.

زیر چشمی نگاهش می کنم و می گویم و اگر دل بود؟

جدی وراندازم می کند و جواب می دهد: من وکیلم، تخصص ام قلب نیست. اما جهت اطلاع عرض کنم اگر پای شکستن دل وسط باشد، راحت ننشین. همین حالا هم دیر است.

تجربه: پس در غیاب وام بانکی، قیمت نجومی لوازم خانگی و عدم مدیریت رفتار، میلیون ها قلب زخم برمی دارند و زخم برمی دارند و شاید دیگر ریتم شان مثل سابق نشود.

واپسین نوشت: جوری خودمان را بار بیاوریم که نقطه جوش مان صد باشد؛ نه چهل، نه هفتاد، نه نود!

انتهای پیام /