به گزارش قدس آنلاین، در اینکه اصولاً سلفی در بیمارستان و مؤسسات خیریه و مناطق زلزله زده، خوراک اینستا و تلگرام بوده و هست، بحثی نیست، در اینکه سلبریتی های بزرگوار، علاقه مفرط پیدا کرده اند که فالوورهایشان را شریک ازدواج و پیک نیک و بیماری و تولدشان کنند؛ اما بنظرم نباید فقط روی بخش ناخوب قصه مانور داد.

 و از نقش دنبال کنندگی و لایک دهندگی خودمان حرف نزد و فقط رفتار نامتعارف هنرپیشه ها را در بوق و کرنا کرد، نقد نوشت و گاهی با لجاجت روبرویشان موضع گرفت.

بله... ما هم مقصریم... اگر آدم های مشهور پای پرواز کرمانشاه عکس می اندازند و می گذارند در اینترنت، اگر می روند ملاقات پیشکسوتِ بداحوال و سلفی شان را نشر می دهند، اگر قهرمان زندگی یک زن بی سرپرست می شوند و جار می‌زنند و اگر «کودک کاری» را درمی یابند و باز علنی اش می کنند در فضای مجازی، ما هم قصور داریم!

مقصریم، چون به قاعده فکر نمی کنیم، چون اصولاً در جستجوی عیب ها و نقص هائیم و این میان، اشاعه فرهنگ نیک و خیرخواهی و احسان و احترام به بزرگان و عشق را نمی بینیم و فقط زوم می کنیم روی خطاها.

بنظرم نوع‌دوستی آنقدرها بزرگ و قابل ستایش است که بشود این میانه، از اشتباهات کوچک و ایضاً متوسط چشم پوشی کرد.

درست است که «هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد»، درست است که دیدن بعضی عکس ها و رفتارها ناخوشایندند و بیننده را مشمئز می‌کنند که اصلاً نکند همه اش نمایش باشد و درست است که شیوه بعضی همدلی ها غلط است و می خورد توی ملاج احساس مان اما می شود گاهی با اغماض، نفس کار را هم دید. 

که دیگر زمان بزرگ شدن و قضاوت نکردن است، وقت آنکه به خودمان گوشزد کنیم تحلیلِ خصمانه معایب جواب نمی دهد و «جهان هر کس به اندازه اندیشه اوست»... که عکس های پُرحدیث و سلفی های اشتباهی هم خیلی زود فراموش می شوند و آنچه می ماند، اخلاق و ادب و مهرِ پاک است.

انتهای پیام /