به گزارش گروه بین الملل قدس آنلاین، هفته گذشته جهان شاهد دو اتفاق جدی در عرصه بین الملل بود، نخست درگیری نظامی میان هند و پاکستان و دومی گفت وگوهای آمریکا و کره شمالی در هانوی، پایتخت ویتنام. آنچه این دو اتفاق را به هم مربوط می‌سازد، سلاح‌های هسته‌ای است. هر چند که تاکنون بین پاکستان و هند جنگ هسته‌ای اتفاق نیفتاده است، اما درگیری اخیر نظامی میان این دو کشور موجب نگرانی برخی ناظران از احتمال وقوع جنگ هسته‌ای شده است. بر اساس نظریه بازدارندگی هسته‌ای، اسلام آباد و دهلی نو، این نوع تسلیحات را فراهم کننده امنیت در برابر تهدیدها می‌دانند. دقیقاً همان رویکردی که کره شمالی به تسلیحات هسته‌ای دارد. با این حال تفاوت ماجرا برایپیونگ یانگ آنجاست که برخلاف هند و پاکستان، آمریکا حاضر نیست کره شمالی را به عنوان یک قدرت هسته‌ای بپذیرد.

کارشناسان و مقامات سابق آمریکا که در طول سال‌ها با پیونگ‌یانگ مذاکره کرده‌اند، بازگو می‌کنند که مقامات کره شمالی غالباً هند و پاکستان را به عنوان مدلی از آنچه آن‌ها از آمریکا می‌خواهند، مطرح می‌کنند: یعنی پایان تحریم و انزوا به دلیل دنبال کردن تسلیحات هسته‌ای، به رسمیت شناختن ضمنی وضعیت آن به عنوان یک کشور دارای تسلیحات هسته‌ای و برقراری روابط بهتر با واشنگتن. جورج پرکوویچ، پژوهشگر بنیاد کارنگی برای صلح بین‌المللی، در توصیف یک جلسه در سال ۲۰۰۷، به آتلانتیک گفته: مقامات کره شمالی تقریباً همان توافقی را می‌خواهند که هند با آمریکا امضا کرد. پرکوویچ در یک گفت وگو در سال ۲۰۱۷ گفت: «آنچه مقامات کره شمالی به من گفتند این بود: «ما تسلیحات هسته‌ای خود را حفظ خواهیم کرد و شما هم به تحریم‌ها پایان خواهید داد و روابط را عادی و با ما معاهده صلح امضا خواهید کرد».

اما نکته جالب اینجاست که منطق برخورداری از سلاح هسته‌ای و تلاش برای خلع سلاح هسته‌ای یکی است. این وضعیت، پارادوکس داشتن زرادخانه هسته‌ای را نشان می‌دهد؛ حامیان عدم اشاعه استدلال می‌کنند که خطر تشدید تنش تا مرحله جنگ آخر الزمانی دلیلی است برای اینکه کشورها نباید چنین تسلیحاتی داشته باشند، اما دقیقاً به خاطر چنین وضعیتی است که کشورهایی نظیر هند و پاکستان هرگز این تسلیحات را کنار نخواهند گذاشت. دهلی نو و اسلام آباد، داشتن تسلیحات هسته‌ای را نه تنها تحکیم‌کننده جایگاه بحقشان در جهان به عنوان کشورهای قدرتمند می‌دانند، بلکه آن را تأمین‌کننده بازدارندگی معتبر در برابر تهدیدهای واقعی و فرضی می‌بینند. به همین دلیل عمده، باید گفت که پیونگ یانگ برخلاف آنچه کاخ سفید انتظار دارد به این راحتی‌ها دست از سلاح‌های هسته‌ای خود نمی‌کشد و حاضر به خلع سلاح هسته‌ای نیست.زمانی که ترامپ مشغول متقاعد کردن کیم به رها کردن تسلیحات هسته‌ای بود، هند و پاکستان با یکدیگر درگیر شدند. امری که می‌تواند موضوع مطالعه‌ای باشد در خصوص اینکه زمانی که کشورها، با وجود مخالفت بین‌المللی، به طور موفقیت‌آمیز به تسلیحات هسته‌ای دست یابند، نزاع می‌تواند چگونه باشد.

این دو تحول، به طور ویژه برجسته بودند.از همین رو است که تنش‌ها در شبه قاره براحتی اثر خود را در هانوی نشان داد و به شکست مذاکرات انجامید.

انتهای پیام/