قدس آنلاین - رقیه توسلی: جز جشن دیدار. آنجا که قرصِ ماه باشد و «بِکَ عَرَفتُکَ» و سحرهایی که سیر نشوم از ذکر "سُبحان الحنان المنان".

خداجان! چه خوب که شما هستید... که به گناهکار جماعت روی خوش نشان می دهید... چه خوب که الرحمانید.

می خواهم تا عمر باقی ست دچار باشم. دچار دعای ابوحمزه ثمالی. دچار سوره هایی که زلال می کنند روز و شبم را. دچار پروردگاری که دست و دلباز است و دچار اذانی که طنین می اندازد «بشتاب به سوی بهترین عمل».

منِ بشر رانده شده از بهشت اصلا چه می خواهم جز اینکه از هبوط صدایم را بشنوی و ببینی که هیچ سیبی دیگر وسوسه ام نخواهد کرد. هیچ یساری. هیچ طرب لکه داری.

انتهای پیام /