بزرگان هنر و اندیشه با زندگی و سلوک و آثار و اقوال‌شان، گره از کار فروبستۀ جهان می‌گشایند. از نظر من یکی از معیارهای شناخت انسان‌های بزرگ همین است که ایشان، دوگانگی‌ها، تناقض‌ها، خط‌کشی‌ها و بن‌بست‌ها را به هیچ می‌انگارند و فراتر از محدوده‌ها و تنگناها، می‌اندیشند و می‌آفرینند و به جهان و انسان معنا می‌بخشند.
استاد ما دکتر سید علی موسوی گرمارودی، به گاهِ شاعری هم در قلمرو شکوهمند و فخیم زبان و بیان قصیده، فرازمند سخنوری می‌کند و هم در میدانِ فراخِ شعر آزاد، گوی سبقت از سخنوران اسلوب‌های نوپدید می‌رباید. نیز در شعر تغزلی و توصیفی، شیوایی سخن و شیدایی خیال و احساس را به هم می‌آمیزد و درغزل‌های دلاویز به ترنم بر می‌انگیزد. یعنی آشتی میان غزل و قصیده و شعر آزاد و منثور.
از استادمان می‌آموزیم که می‌توان در شعر منثور و سپید، زبان و بیان و ساختار شعر را با تجربه‌ها و رهاوردهای دوران تجدد شعر فارسی، به اوج رسانید و در عین حال به ورطۀ اندیشه‌های رویگردان از سویۀ معنوی و وحیانی هستی، نیفتاد.
و از آن مهم‌تر این که آشنایی با مظاهر تجدد در سخنوری، نه تنها شعر را به ستیز لجوجانه با فرهنگ و آیین و مواریث فکری این سرزمین، بر نیانگیزد بلکه زمینه‌ساز آفرینش آثاری شکوهمند و بی‌بدیل چون «در سایه سار نخل ولایت» و «خط خون» شود.
استاد سید علی موسوی گرمارودی در ترجمۀ قرآن کریم، نهج‌البلاغه و صحیفۀ سجادیه، بسیاری از دوگانه‌های به ظاهر غیر قابل جمع را، با دانش و هنر و تجربۀ گرانسگ خویش حل کردند؛ دوگانه‌هایی از قبیل:
- سادگی و رسایی زبان ترجمه در برابر شیوایی و فخامت نثر
- وفاداری به متن اصلی و انتقال صحیح مفاهیم در برابر حفظ ساختار و سیاق منطقی نثر فارسی
- حفظ سبک نثر عربی در ترجمۀ فارسی با توجه به تنوع سبک نثر به ویژه در قرآن و نهج‌البلاغه در برابر رسایی متن فارسی و حفظ اسلوب‌های معهود ذهن خوانندگان فارسی زبان
از استاد موسوی گرمارودی می‌آموزیم که در تألیف کتاب‌ها و مقالات علمی، دقت، اتقان، ژرف‌نگری و سامان‌مندی مطالب و دیدگاه استدلالی و تحلیلی، فارغ از ذوقیات شاعرانه و پرواز خیال در افق‌های باز احساس و عاطفه است که به کار می‌آید. همان گونه که هنگام آفرینش شعر سیطرۀ نگاه عملی و استدلالی و تحلیلی، ویرانگر ذوق و زیبایی و خلاقیت است.
در زندگی و سلوک استاد سید علی موسوی گرمارودی، راهگشایی‌های بسیار است.
شاعری خلاق با حضور تاثیرگذار در جریانات شعری روز که زندگی شاعرانه‌اش در انزوا نگذشته است.
در دوران استبداد سلطنتی سالیانی زندانی سیاسی بوده است و در دوران پس از پیروزی انقلاب، درمسئولیت‌های فرهنگی و مناصب علمی گوناگون، خدمت کرده است.
در عین اشتغالات فراوان، همواره در خلوت خاص مطالعه و تتبع و تحقیق، چراغ دانایی و خردورزی را برافروخته است و آثاری ارزشمند و ماندگار آفریده است.
در زندگی و مسئولیت و مطالعه و تدریس و تحقیق و سرودن و پروردن چندین نسل از شاعران و ادیبان برجسته، استاد سید علی موسوی گرمارودی بر صراط مستقیمِ دیانت، اخلاق و معنویت و عشق به فرهنگ و ادب ایران، استوار و بی‌لغزش گام برداشته و راه پیموده و پیشگام و راهشگای و راهنمای بسیاران بوده است.
نام نامور سید علی موسوی گرمارودی، گواه راستینِ والایی و فرزانگی خردورزی است.
انتهای پیام/
نظر شما