قدس آنلاین - رقیه توسلی: توی دلم می گویم چطور می شود اینقدر حواس جمع همه چیز بود؟

در آشپزخانه ایستاده ام بالای سَر نمک پاش. برچسبی که رویش خورده را بیست بار می خوانم و عین بیست بار، کِیف می کنم.

«کمتر بپاش، نمک بهانه است»

اصلاً هربار یکطوری می شود که بچرخم و برسم به باشکوهی این زن. به کشف مهربانی اش.

خیلی کم، نمک به مایه ماکارانی اضافه و سعی می کنم رُبّی که خودش «سدیم کلراید» کم ندارد را از یاد نبرم. اینکه گاهی تَرخون و آویشن جای این ماده معدنی را می توانند پُر کنند.

به «عزیز» سَر می زنم، خوابیده. برمی گردم بالای سَر قابلمه ای که هنوز به نقطه جوش نرسیده تا سربازان زرد ماکارانی را بسپارم دستش.

می نشینم... روبریم کابینتی ست از شهرِ فرنگ... خودِ خودِ قفسه سوپرمارکت... سگرمه هایم می رود توی هم... ابرقدرت های شور و شیرین و ترش، حسابی کنار هم لَم داده اند... بیسکوئیت ها و کنسروها و فراورده های غلات و ترشیجات... دیروز «فرید» و «آفرینش» رفته بودند خرید.

سرگوشی هم آب می دهم توی یخچال. اوضاع نامساعد آنجا هم دستِکمی از کابینت ندارد. خانه انگار در قُرُق نمک و شیرینی ست. کنارسطل زباله هم جعبه پیتزا می بینم.

سلول های عصبی ام فعال می شود. دلم می خواهد موبایل را بردارم و حسابی با بچه ها داد و بیداد کنم که این چه وضعش است؟

البته می فهمم حساس تر از قبل شده ام شاید چون تازه از نشست خبری برگشته ام. جایی که آن روی سکّه نمک برایم رو شده. ذهنم هنوز درگیر سکته های قلبی و مغزی و سرطان و دیابت است آن هم بخاطر فشارخونِ بالا. بخاطر نمک. نمکی که می گویند مصرف مردم کشورمان دو - سه برابر استاندارد جهانی ست.

همانطور که به سُس و آجیل شور و ریسه سوسیس با غِیظ نگاه می کنم، دَم کن برمی دارم و قربان صدقه دستخط عزیز می روم. مادری که بدون اینترنت و نشست خبری و دانستن آمار، سالها پیش روی درب قوطی نمکش نوشت: «از این تحفه شور به قدرِ عافیت بردار».

پی نوشت یک: زندگی آموختنی ست... و گاهی راه دوری نمی خواهد برویم. همین که جد اندر جدمان را بکاویم و دستمان بیاید چطور می پختند و می خوردند که از زَهر کلسترول و فشارخون در اَمان بودند، غنیمت است.

دو: زبان دراز می کنم در سینی آلومینیومی. نمی توانم علاوه بر هزارها جوانه چشایی، به کشورهای موفق فکر نکنم. به استرالیا و فنلاند و نیوزلندی که پرچم مصرف صحیح نمک شان بالاست.