بخشی از هوشمندسازی به منظور مدیریت اتوماتیک حوادث پیش از وقوع است که نمونه ساده آن استفاده از سنسورهای ضدحریق در اغلب ساختمان‌های مهندسی ساز است که با اندازه‌گیری میزان2CO «دود تشکیل شده» محیط فعال می‌شود و از طریق آلارم ساکنان ساختمان را از احتمال حریق مطلع می‌سازد.

بنابراین هوشمندسازی شهری تنها شامل تجهیزات خیابانی، پایه‌های روشنایی و درهای اتوماتیک، نقاط شارژ و بردهای اطلاعات الکترونیکی نمی‌شود بلکه با به کارگیری آن در همه زیرساخت‌ها، تجهیزات و سرویس‌های یک شهر، می‌توان از مزایای آن بهره‌مند شد که این مهم نه تنها در کاهش مخاطرات طبیعی تأثیرگذار است بلکه با به‌کارگیری آن در بلندمدت، می‌توان به کاهش مصرف انرژی و همچنین کاهش هزینه‌ها دست یافت.

به عنوان نمونه با به کارگیری تکنیک هوشمندسازی در ساخت و ساز ساختمان‌ها، می‌توان علاوه بر افزایش عمر ساختمان‌ها و همچنین کاهش مصرف انرژی، از حریق و تلفات جانی هنگام وقوع زلزله پیشگیری کرد چرا که در حوزه ساخت و ساز (BMS) به سیستمی اطلاق می‌شود که در سیستم مدیریت یک ساختمان نصب شده و از طریق اجزای خودکنترل، قسمت‌های مختلف ساختمان و نمایش خروجی‌های مناسب را برای کاربر امکان‌پذیر می‌سازد.

در ساختمان‌های هوشمند با استفاده از سیستم خودکار کنترل روشنایی ساختمان، کنترل سیستم سرمایش و گرمایش، کنترل دوربین‌های مداربسته، کنترل درها، کنترل وضعیت‌های اضطراری همچون آتش‌سوزی، زلزله و بسیاری کنترل‌های هوشمند دیگر، مصرف انرژی به نحو چشمگیری کاهش می‌یابد که موجب صرفه‌جویی در زمان و هزینه نیروی انسانی شده و علاوه بر کاهش مصرف انرژی، کاهش هزینه‌های انرژی، کاهش خطاپذیری و افزایش اثربخشی سیستم را به همراه دارد.

با این حال متأسفانه به دلیل اینکه در قوانین و آیین‌نامه‌های جاری ساخت و ساز ساختمان‌ها این موضوع تعریف نشده است، جزو موارد لوکس ساخت و ساز محسوب می‌شود و به همین دلیل تا امروز کشور ما در زمینه به‌کارگیری این فناوری‌ها در صنعت ساختمان بسیار ضعیف عمل کرده و تلاش مهندسی صرفاً افزایش مقاومت ساختمان‌ها است. در حالی که می‌توان با افزودن این موارد به آیین‌نامه‌های ساختمان و به‌کارگیری آن‌ها در ساختمان‌ها بویژه ساختمان‌های عمومی نظیر بیمارستان‌ها، مدارس، مساجد و... پیش از آتش‌سوزی و زلزله از وقوع آن مطلع شد و با اطلاع‌رسانی به موقع میزان قابل توجهی از تلفات جانی و حتی خسارت‌های مالی را کاهش داد.

همچنین با به‌کارگیری فناوری‌های هوشمند در ساخت و ساز ساختمان‌ها می‌توان مصرف انرژی – آب،برق و گاز _ را کنترل کرد که البته این فناوری در حال حاضر در برخی از ساختمان‌ها به‌کارگرفته می‌شود اما به دلیل اینکه از آن به‌طور مستقیم حمایت نمی‌شود، به صورت سلیقه‌ای به‌کار گرفته می‌شود و در مواردی به دلیل افزایش بار مالی، هنگام ساخت و ساز حذف می‌شود. با این حال امید می‌رود در دهه آینده کارشناسان و استادان حوزه مهندسی ساختمان که بر تدوین آیین‌نامه‌های ساختمان نظارت دارند، به این مهم نیز توجه داشته باشند و شهروندان نیز بدانند به‌کارگیری این فناوری‌ها در ساخت و ساز ساختمان‌ها هزینه نیست و نوعی سرمایه‌گذاری برای ساختمان محسوب می‌شود چرا که علاوه بر ایجاد امنیت برای ساکنان ساختمان، در بلندمدت منجر به کاهش هزینه‌ها نیز خواهد شد.

متأسفانه در ایران نگاه مردم به ساختمان به عنوان یک کالای مصرفی با طول عمری حدود 15 یا 20 سال است در حالی که در کشورهای صنعتی طول عمر ساختمان‌ها تا 150 سال تخمین زده شده است. ما باید بکوشیم با به‌کارگیری فناوری‌های روز دنیا در ساخت و سازها، طول عمر آن‌ها را افزایش دهیم تا هزینه کردن برای ساختمان‌ها توجیه اقتصادی داشته باشد و بتوان ساختمان‌ها را به سازه‌هایی اتوماسیون و هوشمند با هدف پیشگیری از حوادث و مقاوم در برابر حوادث تبدیل کرد.

انتهای پیام/