قدس آنلاین: بسیاری از کاربران شبکه‌های اجتماعی با بازنشر صحبت‌های نامجو و بخصوص تأکید این شبکه بر جعل تاریخ، حرف‌های او را به عنوان سندی روشن از عملکرد سخیف و دروغ پردازانۀ این شبکه وابسته به سلطنت طلبان، تلقی کرده‌اند.

در این که شبکه «من و تو» نمونه‌ای عینی از ابتذال در برنامه سازی است و این شبکه، با وصله پینه کردن تاریخ و دست زدن به آشکارترین نمونه‌های جعل و حذف، درصدد تطهیر رژیم دیکتاتوری شاهنشاهی در ایران، هیچ شکی نیست اما مسأله این است که این شبکه از روز اول تأسیس بر همین روال بوده است و اگر امروز آقای محسن نامجو صدایش را بلند کرده است و موضع گرفته، به این دلیل است که اثرش را در این شبکه بدون اجازه پخش کرده‌اند، در آن دست برده‌اند و پولش را نداده‌اند وگرنه نامجو نباید چندان نگران ابتذال باشد. به عبارت روشن تر او از حب علی نیست که فریاد مخالفت با ابتذال سر داده است، از بغض معاویه است که امروز صدایش بلند شده است. اما نامجو صلاحیت این را دارد که در موضع مدعی بایستد و علیه گروهی مبتذل فریاد سر بدهد؟ کسی که خود متهم است، چه صلاحیتی برای ادعای شکایت دارد؟

واقعیت این است که بخشی از ابتذالی که این روزها دامن هنر و بخصوص موسیقی ما را گرفته است، به عهدۀ شخص آقای محسن نامجوست. او که خود درس آموخته این رشته بود و موسیقی سنتی ایرانی را به خوبی می‌شناخت، به بهانه موسیقی تلفیقی، جریانی را در موسیقی ایران باب کرد که بیشتر به شترگاوپلنگی می‌مانست که نه بویی از موسیقی ملی ایرانی داشت و نه غربی بود. روزی که نامجو، عربده و توهین به مقدسات را در موسیقی باب کرد، باید می‌دانست که روزی گوش شنوندگان موسیقی را امثال ساسی و تتلو پر خواهند کرد. این رسم پلید را او گذاشت و نمی‌تواند از بار ابتذال فراگیری که دامن موسیقی ما را گرفته است، شانه خالی کند.

انتهای پیام/