به گزارش گروه فرهنگی قدس، ۱۰ دوره است که به همت و با مشارکت وزارت بهداشت و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، یک دورهمی با عنوان جشنواره بین‌المللی سیمرغ در تهران برگزار می شود. محفلی که به ظاهر با اهدافی گران‌سنگ همچون ارتقای فرهنگ و بهداشت جامعه، فرهنگسازی، کسب حمایت و تبلیغ برای وزارت بهداشت با یاری گروهی از مدیران، سینماگران و هنرمندان کشور شکل می‌گیرد اما پرسش اینجاست که پس از ده دوره برگزاری، اکنون سیمرغ بهداشت کجای بهداشت و سینما، هنر و فرهنگ جامعه ایستاده و دستاوردهایش طی این مدت چه بوده است؟!

حقیقت این است که چنانچه دورهمی سیمرغ تأثیرگذار بود و دست کم با آثار آسیب شناسانه اجتماعی و عملکردهای تخصصی و فرهنگی به شناسایی و تحلیل و ارایه راهکار در خصوص اوضاع بهداشتی جامعه می‌پرداخت و از طرفی دیگر راهی برای سلامت روانی و جسمی اندام آسیب دیده کشور از زخم‌های فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و ... ارائه می‌کرد و یا حتی سینماگران و هنرمندان را به تولید آثاری با مضامین یاد شده تشویق می‌نمود و از سویی دیگر در زمینه بهداشت عمومی فرهنگسازی می‌کرد، شاید می‌شد برای آن جدا از دیگر جشن‌ها، دورهمی‌ها و جشنواره‌های فرمایشی حساب باز کرد، اما سی مرغ بال و پرکنده آن چنین نمی‌نماید.

صد البته از نیت خیر طراحان و هدف گذاران نخستین این محفل که خدمت به بهداشت و سلامت جامعه بوده و حضور و همکاری چند سینماگر و تئاتری خوشنام با آن باید به نیکی یاد کرد اما مسئله این است که این نیت و امید در همان گام شعار  و سطحی نگری در جا می‌زند. افزون بر این پیامدها و عوارض سیمرغ غیراستاندارد و غیر تخصصی که به سینما هم چسبیده است باید به برخی آشپزها و مواد تهیه خوراک سی مرغان اشاره کرد.

کافی است در رسانه‌ها به خبر گزینش بعضی آشپزهای سینمایی و تئاتری آن و مواد پخت سی مرغ نگاهی انداخت و با دیدن اسامی و چهره های آنها به درستی این نکته را دریافت که سی مرغ بهداشتی دوستان بهداشتی با همراهی چند ناآشیز و مواد تاریخ مصرف گذشته، خام و غیر استاندارد در حال پخت و پز است. دودی که از آشپزخانه سی مرغ پزها بلند است به قدری ناخوشایند است که نه فقط مخاطب را از میل سی مرغ دلزده می‌کند که به دلیل وجود کیسه دوزان سینما و تاتر در آن او را از هر چه جشن، مرغ و سی مرغ، فیلم و سینما و تئاتر غیربهداشتی است بیزار می‌کند.

لذا باید طرح دیگری انداخت و یا بساط سی مرغ را برچید!

انتهای پیام/