حمیدرضا عرب/
مهدوی کیا کم مصاحبه می‌کند و به ندرت در رسانه‌ها پیدا می‌شود. یافتن او چندان ساده نیست اما پس از مدت‌ها فرصتی دست داد تا به بهانه بازی تیم ملی مقابل عراق با آقا مهدی به گپ و گفت بنشینیم. مهدوی کیا پیروزی مقابل عراق را هرگز دور از انتظار نمی‌داند. او براین باور است که تیم ملی می‌تواند دست پر به تهران بازگردد و سه امتیاز بازی حساس با عراق را بگیرد. مهدوی‌کیا به تیم ویلموتس امید بسته.
*تیم ملی فوتبال ایران 23آبان ماه با عراق بازی دارد و شما بارها مقابل این تیم به میدان رفتی و حتی درجام ملت‌های 1996در نخستین بازی ملی تجربه شکست مقابل این تیم را هم داشتی. عراق را چه طور تیمی می‌بینی؟
عراق یکی از کشورهای با استعداد درفوتبال آسیاست که بازی‌های ما مقابل این تیم همیشه جذاب بوده است. من خاطرات زیادی از بازی مقابل عراق دارم اما آخرین بار که مقابل این تیم قرار گرفتم این تیم را شکست دادیم و احساس می‌کنم تیم ملی که مقابل بحرین بدشانس بود در این بازی به پیروزی می‌رسد.
*تصورمی‌کردید که تیم ملی در بحرین شکست بخورد؟
تصور باخت را نداشتم و روی اتفاق و یک پنالتی تیم ما شکست خورد اما پیش بینی می‌کردم بازی سختی پیش روی تیم ملی باشد. شاید هیچ کس فکر نمی‌کرد پس از آن پیروزی پر گل مقابل کامبوج در بحرین آن نتیجه رقم بخورد. به هرحال آن بازی گذشت و تمام شد وحالا ما باید به فکر بازی با عراق در اردن باشیم و با برنامه ریزی مناسب گام به این میدان بگذاریم. عراق تیم خوبی است اما فوتبال ایران به مراتب سطحی بالاتر از عراق دارد و اگر اسیر مسائل حاشیه‌ای نشویم بدون شک مقابل عراق به پیروزی می‌رسیم. من انتظار یک پیروزی بزرگ را می‌کشم تا تیم ملی با سه امتیاز به تهران برگردد و در جدول 9 امتیازی شویم. با توجه به اینکه هم با عراق و هم با بحرین در تهران بازی داریم و میزبان آن‌ها هستیم احساس می‌کنم بردن عراق خیلی به فوتبال ما کمک خواهد کرد.
*لیگ برتر به انبوهی از مربیان خارجی رو آورده که خودت هم با آن‌ها کار کرده ای. چه نظری درباره حضور این دست مربیان به فوتبال ایران داری؟
ما در فوتبال باید یاد بگیریم از مربیانی که در سطح اروپا فعالیت کرده‌اند یاد بگیریم. نه اینکه مربیان داخلی خوب نباشد. این طور نیست اما باید یاد بگیریم و به علم روز نزدیک شویم. مربیان خارجی فقط مسائل فنی را وارد فوتبال نمی‌کنند بلکه رفتارهای خود را هم به فوتبال ما می‌آورند که آموزنده است. من حضور مربیانی همچون دنیزلی را که یک سال با او در پرسپولیس کار کردم و انسان فوق‌العاده‌ای است ودیگر مربیان نظیر استراماچونی و کالدرون را به فال نیک می‌گیرم. امیدوارم فوتبال ما از این مربیان بهره ببرد.
*اما وضعیت کالدرون درپرسپولیس چندان تعریفی نیست. فکر می‌کنید باید به این مربی اعتماد کرد؟
زمانی که برانکو سرمربی پرسپولیس شد همین وضعیت را داشت. او هم نتایج مد نظرش را نمی‌گرفت اما هرچه گذشت پرسپولیس بهتر توانست خودش را با تفکرات او هماهنگ کند. نتیجه اعتماد به برانکو شد 6 جامی که یکی از دیگری دلنشین‌تر بود. به نظر من باید تا جایی که می‌شود به مربیان فرصت داد تا تفکرات خود را در تیم پیاده کنند.
*خودتان هم در تیم ملی شاگرد برانکو بودید. از او چه چیزهایی یاد گرفتید؟
برانکو که نیازی به تعریف من و دیگران ندارد. آنچه در فوتبال ایران انجام داد، معرف عملکرد اوست. او یک انسان جنتلمن و یک مربی بزرگ است. برانکو غرور را به پرسپولیس برگردانده و شخصیتی دوست داشتنی هم دارد.
او بهترین مربی خارجی است که به فوتبال ایران آمده است.
*پرسپولیس با کالدرون می‌تواند بازهم قهرمان شود؟
ببینید سبک دو مربی با هم متفاوت است. پرسپولیس سعی کرد اسکلت تیمی‌اش را حفظ کند که بهترین کار بود. حالا بازیکنان تا تغییر ذهنیت بدهند کمی زمان می برد. همین الان هم تیم پرسپولیس بالای جدول است که می‌تواند قهرمان هم شود.
*در مورد جونیور و عملکردش حتماً چیزهایی شنیده‌اید.
بله کم و بیش در جریان هستم و ناراحتم که هنوز هم شاهد این اتفاق‌ها موقع خرید بازیکن در تیم‌های بزرگ هستیم. واقعاً در فوتبال ایران مهاجم بهتری پیدا نمی‌شد.
*این روزها تیم‌های امید و جوانان در حال آماده سازی برای بازی‌های مهمی هستند. شما که در تمام رده‌ها ملی پوش بودید آینده این تیم‌ها را چگونه می‌بینید؟
اگر تیم ملی قوی می خواهیم باید به تیم‌های جوانان و امید توجه کنیم. ما هر وقت تیم‌های امید قوی داشته این تیم ملی مان هم قوی بوده است. من به این تیم امید و کادر فنی اش خوشبین هستم. با کمی حمایت و البته همکاری باشگاه‌ها می‌شود با تیم امید کارهای بزرگی کرد. در تیم جوانان هم بازیکنان با استعدادی بازی می‌کنند که به زودی در لیگ خواهند درخشید.
*پس از رفتن کرانچار به شما پیشنهاد شد سرمربی تیم ملی امید شوید. با توجه به تجربه خوبی که در مورد کار با رده‌های پایه دارید چرا قبول نکردید؟
برای هر فوتبالیستی افتخار بزرگی است که روزی سرمربی تیم‌های ملی کشورش شود. برای من هم جای افتخار داشت که بتوانم روی نیمکت تیم ملی امید بنشینم اما واقعیت این است که من با تیم‌های پایه هامبورگ قرارداد دارم و نمی‌توانم آن را فسخ کنم. در عین حال معتقدم که کمی باید صبورتر باشم و بر دانش خود اضافه کنم تا بتوانم مثمرثمر باشم.
نظر شما