قدس آنلاین: چندی پیش نیز جایزه شعر شاملو که در بخش خصوصی برگزار می‌شود، بدون معرفی اثر برگزیده به کار خود پایان داد. اصولاً برگزار شدن جشنواره‌ها و جایزه‌های ادبی بدون معرفی برگزیده، به یک سنت بدل شده است و دوستداران ادبیات به این مسأله عادت کرده اند که باید منتظر باشند آثار شایسته تقدیر را در جشنواره‌ها بشناسند.

شاید یکی از دلایل این امر این است که جایزه‌ها و جشنواره‌های ادبی کشور ما برای انتخاب هیأت داوران، همیشه داورانی را از کرۀ ماه دعوت می‌کنند! در کرۀ یاد شده، آثار ادبی چنان سطح بالاست و این داوران محترم هم چنان سطح توقعشان از ادبیات در اوج است که این آثار معمولی و سست و ضعیف راضیشان نمی‌کند و سعی می‌کنند با معرفی کردن یکی دو اثر شایستۀ تقدیر، سطح سواد و توقع خود را به ما ساکنان کرۀ زمین نشان دهند!

چطور می‌شود که داوران این جایزه و آن جشنواره، خودشان بخشی از جریان روز ادبیات امروز ما باشند، در طول سال آثار ادبی شعر و داستان را بخوانند و حتی یک اثر چشمشان را نگیرد و شایسته‌اش ندانند؟ پیامی‌که از این جایزه‌ها به مخاطبان ادبیات ارسال می‌شود، دقیقاً ضد هدفی است که این رویدادهای ادبی برایشان به وجود آمده‌اند. جایزه‌ها و جشنواره‌های ادبی آمده‌اند که تنور ادبیات را گرم کنند و به مخاطبان ادبیات نشان دهند که آثاری در ادبیات امروز ایران وجود دارد که باید با حوصله و توجه خواندشان و به آنان توجه کرد اما نتیجه برگزاری این رویدادهای بزرگ و پر تبلیغات این می‌شود که: ای مخاطب ادبیات امروز ایران! بدان و آگاه باش که ما همۀ آثار ادبی این مملکت را زیر و رو کردیم و حتی یک اثر، حتی یک اثر نبود که از طرف ما خلعت برگزیدگی به تنش سازگار باشد.

 اگر ادبیات خلاقه در ایران تا این  حد فقیر و بی مایه است که حتی در بزرگترین جایزه ادبی که با مصوبۀ شورایعالی انقلاب فرهنگی به وجود آمده است و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی‌متولی آن است، یک اثر برگزیده پیدا نمی‌شود، چرا وزارت ارشاد اینهمه بر ادبیات تألیفی و حمایت از نویسندگان و مؤلفان ایرانی اصرار دارد؟ وقتی از جشنوارۀ رسمی‌این وزارتخانه این صدا بلند می‌شود که آثار نویسندگان ایرانی ارزش برگزیده شدن ندارند، مخاطب حق ندارد عطای خواندن کتاب نویسندۀ ایرانی را به لقایش ببخشد و از آثار ترجمه لذت ببرد؟