پس از چهار ماه اعتراضات مردمی و ناتوانی احزاب سیاسی عراق در انتخاب نخست وزیر پس از استعفای عادل عبدالمهدی از این سمت، سرانجام شامگاه شنبه اخباری از بغداد، این شهر هزار و یک شب به گوش رسید که تحلیلگران را درباره پایان یافتن بن‌بست سیاسی در این کشور خوشبین کرد. بر این اساس سرانجام «محمد توفیق علاوی» سیاستمدار عراقی توسط «برهم صالح» رئیس جمهور عراق به عنوان نخست وزیر مکلف این کشور، مأمور تشکیل کابینه شد. علاوی در شرایطی از سوی برهم صالح مأمور تشکیل کابینه عراق شده است که مردم این کشور انتظار دارند وی ضمن اجرای اصلاحات، مصوبه پارلمان مبنی بر اخراج آمریکایی‌ها را نیز اجرا کند. حال این پرسش مطرح است که آیا می‌توان با این انتخاب انتظار پایان مشکلات عراق و سرو سامان گرفتن حداقلی اوضاع آشفته این کشور را داشت؟

باید توجه داشت این انتخاب بخشی از فرایند اعتراضات گسترده خیابانی در بغداد و شهرهای شیعه‌نشین این کشور بوده است که به دنبال آن آقای عبدالمهدی را مجبور به استعفا از نخست وزیری کرده بود و پس از هفته‌ها کش و قوس و تنش، در نهایت علاوی به عنوان گزینه‌ای توافقی انتخاب شد. علاوی از گزینه‌های برخی از احزاب عراقی بوده است و طبیعتاً بخشی از هواداران این احزاب ممکن از انتخاب این شخص توسط رهبران خود تبعیت کنند، اما مسئولیت هرگونه موفقیت یا ناکامی احتمالی علاوی بر عهده احزابی خواهد بود که وی را برگزیدند. انتظار این است که با انتخاب نخست وزیر جدید و همین‌طور پس از تشکیل کابینه، فضای اعتراضات خیابانی رو به سوی آرامش تدریجی برود.

در بحث سیاست خارجی نیز به نظر می‌رسد علاوی خواهد کوشید روابط متوازنی با همه طرف‌های منطقه‌ای و بین‌المللی برقرار کند. ایران و آمریکا دو بازیگر مؤثر و قدرتمند در منطقه هستند و اکنون بسیاری از سیاستمداران عراقی می‌دانند گزینه مناسب برای آن‌ها مناسبات متوازن با این دو کشور است.

اما در مورد مواضع گروه‌های سیاسی نسبت به انتخاب آقای علاوی هم باید متذکر شد گزینه‌های مطرح شده هفته‌های اخیر از جمله علاوی، به سبب فضای پرتنش کشور با مواضع چندگانه از سوی گروه‌های سیاسی مواجه بودند. چه در بعد داخلی و چه بین‌المللی. هر یک از محورها برای خود گزینه‌هایی را داشت و تلاش می‌کرد آن‌ها را به قدرت برساند یا مانع از به قدرت رسیدن فلان شخصیت شود. صف‌بندی‌های مذهبی و قومی رایج سال‌های گذشته در خصوص افراد، دیگر چندان مصداقی ندارد. به طور مثال در میان احزاب شیعی، برخی با انتخاب علاوی مخالف بودند. کردها که از ابتدا مخالف برکناری یا استعفای عبدالمهدی بودند، اکنون نیز آن‌هادر وهله اول طرفدار انتخاب علاوی نبودند. در میان اهل سنت نیز این چند دستگی به چشم می‌خورد.

با همه این اوصاف انتخاب علاوی با وجود مشکلات موجود در عراق را باید یک گام مثبت و رو به جلو دانست. باوجود مخالفت برخی احزاب، امید است حمایت برخی احزاب بزرگ‌تر مانند جریان صدر از وی بتواند راهگشا بوده و با پایان دادن به خلأ سیاسی قدرت در بغداد مرهمی بر زخم عراق باشد.