پرسش این است که ‏روزه واجب می‌تواند با نظر دکتر حرام شود؛ زیارت مستحب چطور؟ وقتی نظر پزشک متخصصی که از سخن او اطمینان حاصل شود را در مورد موضوع سلامت حجت می‌دانیم و پزشک می‌گوید تجمع افراد با وجود افراد مبتلا در مکان‌های عمومی مثل اماکن متبرکه موجب سرایت بیماری و تهدید جان افراد است، دیگر حرف‌های فضایی برای چیست؟

‏هیچ‌ یک از علما هیچ‌ وقت نگفته است که خلاف نظر پزشک متخصص، خودمان را در معرض خطر جانی قرار دهیم و این امر را ولو آنکه ماندن در حرم باشد، مرضی و مطلوب شارع بدانیم. در واقع واضح است که اینجا هیچ‌ کس نخواسته باب شیعه‌گری را ببندد که رگ گردن بعضی از ما بالا زده بلکه برعکس هدف حفظ جان شیعیان است. همه اعتقاد داریم که حرم اهل‌ بیت(ع) ملجأ، مأوا و محل رجوع و برآورده شدن حوائج مردم است، اما آیا اغلب قوانین طبیعی در حرم نقض می‌شود؟ به‌ طور نمونه اگر کسی به سمت حرم تیراندازی کند، صدمه به جایی نمی‌خورد؟ یا بمب بگذارد افراد کشته نمی‌شوند؟ یا اگر کسی ناقل بیماری باشد و وارد آنجا شود افراد مریض نمی‌شوند؟ برای بعضی از این موارد نمونه‌های تاریخی وجود دارد که پاسخ منفی است؛ نباید حیثیت‌ها و جنبه‌های مختلف را با هم خلط کرد.

اهل بیت(ع) خودشان مثل افراد عادی مریض می‌شدند و دارو مصرف می‌کردند؛ چون به‌ طور کلی گاهی مصلحت به شفاست و گاهی به بیماری؛ گاهی مصلحت به بلاست و گاهی عافیت و این مصالح هم در زندگی خود اهل‌ بیت(ع) و هم در زندگی شیعیان ایشان است. خود اهل‌بیت(ع) با وجود قدرت‌های الهی و غیرمعمول، به‌طور معمولی زندگی‌ می‌کردند و به دیگران دستور می‌دادند که نظام اسباب عادی و منطقی را در زندگی رعایت کنند؛ یعنی ما نباید به امید معجزه و خوارق عادات، دستورات عادی را رها کنیم و رعایت نکنیم گرچه به خواست خدا در این خاندان عجایبی هم دیده شود. در روایات کلامی داریم امیرالمؤمنین(ع) از زیر دیواری که در شرف فرو ریختن بود دور می‌شدند و چند جمله‌ای در باب قضا و قدر می‌گفتند؛ شاید از نظر بعضی مذهبی‌های امروزی آن دیوار نمی‌توانست و اجازه نداشت روی سر علی(ع) بیفتد اما ایشان این عمل را انجام داد تا به ما بگوید وظیفه داریم خود را از ضررها با روش‌های عادی حفظ کنیم و این موضوع شامل رعایت تمام موارد بهداشتی نیز می‌شود.

در شرایط عادی و عدم شیوع بیماری‌های خطرناک، ما بین انبوه جمعیت متراکم به شوق بوسیدن ضریح مطهر قرار می‌گیریم و از در و دیوار حرم تبرک می‌جوییم اما در شرایط غیرعادی و شیوع بیماری به حکم عقل و دین از این کار اجتناب می‌کنیم و شرایط احتیاط پزشکی را بر اماکن مقدسه حاکم می‌کنیم. این امر نشانه اهمیت فوق‌العاده حفظ بهداشت و سلامت در این دین بزرگ است که فرمود: «فَإِنَّ اللّه تَعالی بَنَی الْإِسْلامَ عَلی النَّظَافَةِ» یعنی خداوند بنیان اسلام را بر حفظ نظافت بنا نهاده است. پس اولاً همچنان‌که در زمان زنده بودن و حیات ظاهری اهل‌بیت(ع) کرامات و معجزات از آنان اتفاق می‌افتاد، پس از شهادت ایشان در حرم‌های مقدس ایشان و کسانی که به ایشان مراجعه می‌کنند و حاجت و شفا می‌طلبند موارد اعجاب‌آور فراوانی دیده شده و می‌شود اما ثانیاً همچنان که خود اهل‌بیت(ع) دستورات عادی و عقلایی را در زندگی خود رعایت می‌کردند و به دیگران در مورد آن‌ها دستور می‌دادند، همه ما چه در حرم‌های مقدس و چه بیرون از آن موظف به رعایت تمام آن مسائل منطقی و عقلانی و پزشکی هستیم.