محمد تربت‌زاده/
«سیامند» از ورزشکارهایی بود که نمی‌شد دوستش نداشت. لقب «جهان پهلوان» را هم لابد رسانه‌ها از همین بابت گذاشتند پشت نام قوی‌ترین مرد معلول جهان. سیامند رحمان فارغ از افتخارآفرینی‌های جهانی‌اش، برای خیلی‌ها اسطوره امیدواری و انگیزه بود. مردی که باوجود شرایط متفاوت فیزیکی‌اش، بی‌خیالِ علاقه و استعدادش نشد، با انگیزه‌تر از خیلی‌هایمان به دنبال آرزوهایش رفت و دست آخر در همان جایگاهی ایستاد که از کودکی آرزویش را داشت. قهرمان 31 ساله کشورمان اما خیلی زودتر از چیزی که فکرش را می‌کردیم از کنارمان رفت. شاید دو روز پیش که خبر درگذشتش در رسانه‌های ایران و حتی جهان پیچید، خیلی‌ها نخواستند این خبر را باور کنند اما حالا و پس از گذشت دو روز از انتشار آن خبر کذایی، باید باور کنیم که قهرمان، دیگر در کنارمان نیست.
لب‌های همیشه خندان
سال 67 بود که با معلولیت مادرزادی به دنیا آمد. وضعیت پاهای کودک «اشنویه» طوری بود که جراحی‌ها از همان هفت یا هشت ماهگی روی پاهایش آغاز شد. جراحی‌های بی‌نتیجه‌ای که فقط سیامند را چند سالی امیدوار نگه داشت. وضعیت متفاوت با سایر کودکان اما انگار قرار نبود سیامند را ناامید یا خانه‌نشین کند. مادرش درباره آن روزها می‌گوید سیامند دائم در باشگاه‌های مختلف ورزشی می‌پلکید و روحیه‌اش آن‌قدر خوب بود که چند دقیقه قبل از آنکه به خانه برسد، صدای خنده‌هایش در خانه می‌پیچید. از همان دوران کودکی هم بود که خنده‌هایش میان خانواده و اهل محل شهرت پیدا کرد. بیشتر از آن شادی و شادمانی همیشگی‌اش که اصلاً به معلولیتش همخوانی نداشت.
بزرگ‌ترین وزنه‌بردار دنیا
سیامند خیلی زودتر از خانواده‌اش با مشکلات معلولیت مادرزادی کنار آمد. حکایت باشگاه بدن‌سازی، ورزش کردن و وزنه‌بردار شدنش هم دنباله همین کنار آمدن با مشکلات و روحیه شاد و شکست ناپذیرش بود. از دوران نوجوانی افتاد دنبال ورزش درست و حسابی و اگرچه اهل شنا و خیلی ورزش‌های دیگر هم بود اما از 17 سالگی در همان «اشنویه» تصمیم آخرش را گرفت و با خودش عهد کرد که بزرگ‌ترین وزنه‌بردار دنیا شود! سال 84 که کار را شروع کرد نه خودش و نه خانواده باور نمی‌کردند تنها یک سال بعد سر از اردوی تیم ملی در بیاورد.
ماجرای دعوت شدنش به تیم ملی هم از این قرار بود که سال 85 در مسابقات ارومیه 140 کیلوگرم را بلند کرد. هرچند حاضران در سالن از مهار چنین وزنه‌ای شگفت‌زده شده بودند اما مربی تیم ملی در مقابل اصرار مربی شخصی سیامند، به شوخی گفت اگر به اردو دعوت شد و 220 کیلو را زد، می‌بریمش مسابقات جهانی جوانان. هرچند سیامند در اردو نتوانست وزنه‌ای بیش از 190 کیلو را مهار کند اما مسئولان تیم ملی راضی شدند او را با خودشان به مسابقات جهانی ببرند.
انگشت به دهان ماندند
در مسابقات جوانان جهان درخواست وزنه 230 کیلو را داد تا شوخی مربی تیم ملی در مسابقات ارومیه تبدیل به واقعیت شود و مسئولان مسابقات هم انگشت به دهان به بر و بازوی جوان اشنویی تیم ملی کشورمان خیره شوند! وزنه درخواستی سیامند 102 کیلو بالاتر از رکورد جهانی بود. رکورد مسابقات آن سال هم با 110 کیلو در اختیار یک ورزشکار نامدار بود که خیلی‌ها از قهرمانی‌اش مطمئن بودند. سیامند اما در میان بهت و حیرت حاضران وزنه 230 کیلویی را مهار کرد تا با اختلاف 120 کیلوگرم از نفر دوم، قهرمان مسابقات شود و رکورد جهان را هم یکباره 102 کیلوگرم جابه‌جا کند!
هرکول افسانه نیست
هرچند تمام مربیان و وزنه‌برداران پس از رکوردشکنی عجیب و غریب سیامند رحمان قید مدال طلا در مسابقات جهانی و المپیک را برای همیشه زدند اما هیچ جوره فکر نمی‌کردند جوان ایرانی سال‌ها بعد وزنه‌ای را مهار کند که در تاریخ ماندگار شود و نامش را در تمام جهان سر زبان‌ها بیندازد.
در سال ۲۰۱۲ در مسابقات پارالمپیک لندن ۲۰۱۲ سیامند رحمان با غلبه بر وزنه ۲۸۰ کیلوگرم توانست رکورد وزنه‌برداری پارالمپیک در وزن ۱۰۰+ را افزایش دهد. آن روزها هر جور تست دوپینگی که فکرش را بکنید از سیامند گرفتند اما نتیجه تمام آزمایش‌ها منفی بود. خیلی فکر می‌کردند سیامند رحمان در پارالمپیک لندن، همه چیزش را نشان داده و رکورد جهان را هم به شکل بی‌سابقه‌ای افزایش داده و قرار نیست دیگر چیز خاصی به جز مدال‌های طلای پی در پی ببینیم. مرد اشنویی کشورمان اما در مسابقات پارالمپیک ریو در سال 2016 در حرکت نخست وزنه ۲۷۰ و در حرکت دوم وزنه ۳۰۰ کیلوگرمی را بالای سرش برد تا گزارشگر مسابقات از شدت هیجان برای او دست بزند. سیامند اما هنوز تمام نشده بود! قهرمان کشورمان در حرکت بعدی‌اش وزنه 305 کیلوگرم را بالای سرش برد و در آخرین حرکت که مخصوص رکوردشکنی است، 310 کیلوگرم را مهار کرد تا برزیلی‌های حاضر در ورزشگاه چند دقیقه ممتد به افتخار او دست بزنند و گزارشگر مسابقات فریاد بکشد «هرکول افسانه نیست...هرکولِ واقعی اینجاست!»
البته ناگفته نماند که در پارالمپیک ریو، نفر دوم با مهار وزنه 235 کیلوگرمی، یعنی 75 کیلوگرم کمتر از سیامند مدال نقره را بر گردنش انداخت!
لطفاً بحث نکنید
سیامند رحمان در سال 2017 به عنوان برترین ورزشکار پارالمپیکی سال برگزیده شد. افتخاراتش آن‌قدر زیاد است که نمی‌شود تمامشان را پشت سر هم ردیف کرد اما همین‌قدر بدانید که او مدال طلای پارالمپیک 2012 لندن و 2016 ریو، چهار مدال طلای جهانی در سال‌های 2008، 2010، 2011 و 2014 و 2017 و دو طلا بازی‌های آسیایی در سال‌های 2010 و 2014 را در کارنامه‌اش داشت.
سیامند قرار بود مدال طلای پاراالمپیک 2020 را هم با رکوردشکنی جدید به کارنامه‌اش اضافه کند اما فقط چند ماه پیش از برگزاری این مسابقات، درگذشت. اگرچه مسئولان محلی دلیل درگذشت سیامند رحمان را «ایست قلبی» عنوان کرده‌اند اما شایعه‌های مجازی می‌گویند «کرونا» عامل درگذشت قهرمان کشورمان بوده است. شایعه‌هایی که البته توسط نمانیده «اشنویه» در مجلس تکذیب شده است. چه حق با مسئولان باشد و چه با فعالان مجازی، شاید بهتر باشد حالا که به دلیل شیوع کرونا حتی نتوانستیم مراسم تشییعی در شأن «جهان پهلوان» برگزار کنیم، حداقل بحث کردن درباره شایعه‌ها و حواشی را هم بگذاریم برای وقتی که خانواده سیامند و خودمان کمی بیشتر با داغ از دست دادن قهرمانمان کنار آمده باشیم.
نظر شما