قدس آنلاین: سال تحصیلی 99ـ1398، سال متفاوتی شده است و از آن سال‌ها که روزهای تعطیلی دانش‌آموزان دارد جای روزهای مدرسه را می‌گیرد و دانش‌آموزان به جای اینکه در مدرسه باشند، در خانه به سر می‌برند.
مدارس کشور از اوایل اسفند به دلیل پیشگیری از شیوع کرونا تعطیل شدند اما قبل از آن هم دانش‌آموزان تعطیلات متعدد را به دلایل مختلف چون بارش برف و یخبندان و آلودگی هوا داشتند.
این تعطیلات متعدد مسلماً به یادگیری دانش‌آموزان لطمه وارد می‌کند و بر این اساس مسؤولان دستگاه تعلیم و تربیت تلاش کردند کاری کنند که بتوانند کسری ساعات آموزشی را جبران کنند.
آموزش و پرورش برای حل مشکل کسری ساعات آموزشی در قدم اول به سراغ تلویزیون رفت و تصمیم گرفت که آموزش تلویزیونی را آغاز کند و از دهم اسفند آموزش‌های تلویزیونی از شبکه آموزش شروع شد و چندی بعد هم شبکه 4 به این آموزش‌ها اضافه شد.
قبل از شروع آموزش‌های تلویزیونی، مسؤولان وزارت آموزش و پرورش عنوان کردند که 70 درصد محتوای آموزشی قبل از شیوع کرونا به دانش‌آموزان آموزش داده شده بود؛ محسن حاجی میرزایی وزیر آموزش و پرورش دهم فروردین با بیان اینکه تا قبل از شیوع ویروس کرونا ۷۰ درصد محتوای آموزشی تدریس شده و ۳۰ درصد آن باقی مانده بود، ادامه داد: «ممکن است وقفه ایجاد شده به دلیل شیوع ویروس کرونا و تعطیلی مدارس باعث فراموشی دانش آموزان شود و ارتباط مجدد دانش‌آموزان با فضای کلاس، مدرسه و برنامه درسی سخت باشد، بنابراین برنامه‌های ما در شبکه‌های آموزش و شبکه چهار در راستای ایجاد فضای مستمر فعالیت‌های یادگیری دانش‌آموزان ادامه خواهد یافت».
البته این میزان 70 درصد آموزش که مسؤولان از آن نام می‌برند احتمالا میانگین آموزش است چرا که برخی دانش‌آموزان عنوان می‌کنند که تا اول اسفند نصف درس‌ها را آموزش دیدند و البته ممکن است برخی دانش‌آموزان در بعضی مدارس هم بیشتر از این میزان آموزش دیده باشند؛ هر چند که با وجود تعطیلات متعدد کمی بعید به نظر می‌رسد.
هرچند که آموزش‌های تلویزیونی، برای دور نشدن دانش‌آموزان از کتاب و درس فکر خوبی بود اما زمان اندکی که برای دانش‌آموزان هر پایه درنظر گرفته شده بود موجب شد، چندان به افزایش محتوای آموزشی کمک نکند و البته مشکلات دیگری نیز این موضوع به همراه داشت؛ به عنوان مثال چقدر دانش‌آموزان پای درس تلویزیونی می‌نشینند و اینکه آموزش‌های تلویزیونی چقدر به یادگیری منتهی می‌شود؟
وزیر آموزش و پرورش 19 فروردین در نهصد و هفتاد و دومین جلسه شورای عالی آموزش و پرورش و اولین جلسه سال 99 این شورا، اظهار کرد: «آموزش و پرورش در طول ۴۵ روز اخیر تقریباً تمام وقت کار کرده و با جدیت مسائل مربوط به آموزش دانش‌آموزان را پیگیری کرده است و در روز تعطیل و غیرتعطیل اهتمام داشته تا آثار این دوره سخت را قابل تحمل‌تر برای جامعه بکند؛ با همکاری سازمان صدا و سیما برنامه‌های آموزشی با یک شبکه شروع شد و در حال حاضر برنامه‌های آموزشی به ٢٨ برنامه در روز با سه شبکه افزایش پیدا کرده است اما با توجه به اینکه ما ٢۵٠ درس و بیش از هزار کتاب داریم، برنامه‌های آموزشی تولید شده در رسانه ملی برای تحت پوشش قرار دادن این حجم کتاب درسی کافی نیست».
البته وزیر آموزش و پرورش درباره میزان یادگیری از تلویزیون صحبتی نکرد و تنها بر کافی نبودن آموزش‌ها از نظر میزان حجم دروس موضع‌گیری داشت.
قبل از اینکه آموزش تلویزیونی آغاز شود؛ معلمان خودشان پای کار بودند و آموزش مجازی از طریق شبکه‌های اجتماعی در حال انجام بود؛ برخی معلمان در خانه و برخی هم در مدرسه اقدام به تولید برنامه‌های صوتی و تصویری کرده و برای دانش‌آموزان کلاس خود ارسال می‌کردند.
از گذشته و قبل از تعطیلات، معلمان مدارس عموما از طریق شبکه اجتماعی با والدین و دانش‌آموزان در ارتباط بودند و آموزش مجازی نیز در این قالب انجام می‌شد اما این موضوع، حرکتی خودجوش و آتش به اختیار بود و هر معلم با هر آنچه می‌توانست اقدام می‌کرد؛ البته ناگفته نماند برخی مدیران مدارس در فضای مجازی از گذشته با دانش‌آموزان در ارتباط بودند و حتی نرم‌افزارها و اپلیکیشن‌ها در اختیار خانواده‌ها بود.
هنوز هیچ تحقیقی از میزان یادگیری دانش‌آموزان در آموزش‌های تلویزیونی و مجازی ارائه نشده است اما وزارت آموزش و پرورش دنبال این بود که آموزش‌های مجازی را ساماندهی کند و به همین دلیل به دنبال طراحی پلتفرمی با عنوان «شاد» بود.
«شاد» که در ابتدا شبکه اجتماعی دانش‌آموزان بود و بعد به شبکه آموزش دانش‌آموزی تغییر نام داد، هنوز به طور رسمی کار خود را در بخش آموزش آغاز نکرده است و نمی‌توان درباره‌اش قضاوت کرد اما نکته این است که آیا با ایجاد این شبکه مجازی، یادگیری حاصل می‌شود؟
مهرزاد حمیدی معاون تربیت‌بدنی و سلامت وزیر آموزش و پرورش 22 فروردین امسال در یک برنامه تلویزیونی با بیان اینکه 90 درصد دانش‌آموزان تحت پوشش آموزش‌های تلویزیونی و مجازی معلمان قرار داشتند، گفت: «قبل از ورود کرونا به کشور 70 درصد محتوای آموزشی به دانش‌آموزان آموزش داده شده بود که اکنون بیش از 80 درصد محتوا آموزش داده شده و در برخی دروس این عدد به 85 درصد می‌رسد؛ در پایه دوازدهم نیز 90 درصد محتواها آموزش داده شده است».
البته مسؤولان آموزش و پرورش باید پاسخ دهند که این درصدگیری چگونه حاصل شده است و چه مبنایی بر آن وجود دارد؟ و نکته مهم این است که برخی والدین این اظهارنظر آموزش و پرورش را قبول ندارند و معتقدند که در ایام تعطیلی فرزندشان هنوز مطالب زیادی یاد نگرفته است و حجم زیادی از آموزش‌ها هنوز باقی مانده است.
در کل هر دانش‌آموز در طول سال تحصیلی چقدر باید درس بخواند؟ محمدجواد محسنی نیا پژوهشگر حوزه آموزش و پرورش و کارشناس ارشد سازمان مدیریت و برنامه ریزی، زمان آموزش در پایه‌های مختلف تحصیلی در کشور را چندی پیش و قبل از شیوع کرونا، اعلام کرد و گفت: «دانش‌آموزان دوره ابتدایی ۸۵۰ ساعت، متوسطه اول ۱۰۲۰ ساعت، متوسطه نظری ۱۱۹۰ ساعت و متوسطه فنی و حرفه‌ای و کاردانش ۱۳۶۰ ساعت آموزش را دریافت می‌کنند».
وی افزود: «زمان قابل پیش‌بینی در ۹ ماه سال تحصیلی باید ۱۹۲.۵ ساعت و ۳۸.۵ هفته باشد. این زمان را شورای عالی آموزش و پرورش مصوب کرده است؛ بر اساس این مصوبه یک سال تحصیلی از ابتدای مهر شروع می‌شود و تا پایان سال تحصیلی ادامه می یابد اما زمان آموزش به دلایل مختلف از جمله امتحانات میان ترم امتحانات پایانی کاهش می‌یابد. همچنین ۱۳ تا ۱۵ روز تعطیلات نوروزی داریم. تعطیلات رسمی در طول سال تحصیلی نیز حدود ۱۵ روز است. تعطیلی‌هایی در طول سال تحصیلی به دلایل مختلف از جمله بارش برف یا آلودگی هوا را نیز می‌توان به طور میانگین ۱۰ روز درنظر گرفت. در واقع از ۱۷۰ روز زمان آموزش، ۷۰ روز آن از دست می‌رود».
این حساب و کتاب قبل از تعطیلی مدارس به دلیل پیشگیری از کرونا بود، حالا خودتان حساب و کتاب کنید که چقدر از زمان آموزش از دست رفته است و بر این اساس آیا آموزش‌های تلویزیونی و مجازی که تاکنون ارائه شده است، توانسته کسری‌ها را جبران کند؟
انتهای پیام/
نظر شما