قدس آنلاین: حس غریبی داشتم. شب نوزدهم امسال را می‌گویم. به حرم می‌اندیشم و دل‌هایی که حسرت شب قدر در صحن و سرای امام رئوف را دارند و من که شب قدر را جز در حرم، به یاد نمی‌آورم. به یاد می‌آورم گام‌هایی که با آرامش و عشق به سوی حرم می‌رفت و آرام آرام صحن‌ها را از عاشقان پر می‌کرد و نوای الغوث الغوث که در فضای حرم می‌پیچید و چشم‌های بارانی که گونه‌های عاشق را صفا می‌بخشید. شب‌هایی که سرمای زمستان و گرمای تابستان، خنکای پاییز و نسیم بهار در شکوه و عظمت معنوی آن بی‌تأثیر بود. کودکانی که در کنار مادر با دست‌های معصوم و کوچک خویش قرآن بر سر می‌گرفتند و چشم بر گنبد طلایی حرم داشتند. نوجوانانی که معصومانه اشک می‌ریختند. زوج‌های جوانی که زیر سایه قرآن، عشق و مهربانی را در جوار امام مهربانی‌ها تقدیر زندگی خویش می‌خواستند و دعای پدران و مادران در فضای روحانی حرم برای خوشبختی فرزندان و استغاثه بندگان مخلصی که در فضای حرم می‌پیچید و رهایی از آتش دوزخ را فریاد می‌کرد. چشم‌های بارانی که با نوای «بک یا الله» و به عظمت چهارده معصوم پاک، خدای را سوگند می‌دادند و در حرم معصوم دهم تقدیری مؤمنانه را از مهربان‌ترین مهربانان طلب می‌کردند.

اشک‌هایی که در مظلومیت و سوگ امیری بر گونه‌ها جاری می‌شد که انبان نان را به عشق ستمدیدگان بر دوش می‌کشید و با لبخند آن‌ها آرام می‌گرفت، اما در سفره افطار آخر نمک را بر شیر ترجیح داد- که هرگز با دو طعام روزه‌ نگشوده بود- و صبحگاهان نوزدهم  با ضربت شقی‌ترین مردم در محراب نماز سیمای مهربانش به خون آغشته شد و به پروردگار کعبه سوگند یاد کرد که رستگار شده است.

حس غریبی داشتم، در نخستین شب قدر رمضان امسال که راهی به حرم نبود. غربت امام غریب وحرم بدون زائر را از قاب جعبه جادویی به نظاره نشستم و حسرت شب‌های قدر حرم را در دل گریستم.

اما اگر رمضان امسال حسرت شب‌های قدر حرم را بر دل عاشقان گذاشت، صحنه‌های زیبایی که در همدردی مردم با محرومان خلق شد، تسکین آن فراق بود. امسال سفره‌های افطار آنچنانی و رنگارنگ تکرار نشد و موج نیکوکاری، دل‌های مردم را در کمک‌های مؤمنانه با یکدیگر پیوند داد.

در این سال‌ها بسیاری از سفره‌هایی که دور از غم محرومان گسترانده می‌شد و نعمت اطعام افطار را به نقمت ریا وفخر آلوده می‌کرد، نوشتیم و از دست‌هایی که گاه از بیت‌المال سفره‌های افطار را رنگین می‌کردند و حسرت را بر دل رنج دیدگان و محرومان جامعه بر جای می‌گذاشتند، ناله کردیم. اما زیبایی‌های یاری مؤمنانه امسال تسلی بخش حسرت شب‌های قدر حرم شد.

در این شب‌های بزرگ که تقدیر رقم می‌خورد، در استغاثه‌های عاشقانه از خدا بخواهیم تا آینده را بدون نگرانی این  بیماری همه گیر تقدیر فرماید، اما دل‌هایی را که این نگرانی به هم پیوند داد، همچنان در نیکوکاری مستدام بدارد.

از خدا بخواهیم تا سفره‌های افطار ماه رمضان- که در آموزه‌های دینی و سفارش ائمه اطهار (ع) بسیار بر آن سفارش شده است- فقط برای محرومان جامعه گسترده شود و در رمضان‌های بدون کرونا نیز نهضت یاری مؤمنانه به محرومان و رزمایش مواسات انبان نان را علی گونه روانه خانه نیازمندان کند. اگرچه دعای برتر آن است که خداوند جامعه‌ای بدون محرومیت و تنگدستی را برایمان تقدیر فرماید.

حسرت شب‌های قدر حرم را با زیبایی‌های کمک‌های مؤمنانه تسکین می‌دهیم با این آرزو که در این سرزمین آسمانی پیوند دل‌ها و یاری به محرومان و تلاش متولیان کشور تا محو محرومیت، استمرار یابد و در این دیار عشق و ایمان، هیچ انسانی گرفتار رنج محرومیت نباشد. آمین

انتهای پیام/