آن‌طور که مجله اسمیتسونیان می‌نویسد، ظاهراً برخی از گونه‌های میمون آمریکای جنوبی خود را سوار بر قایق‌های الواری از سواحل آفریقا به آنجا رسانده‌اند. جالب‌تر آن‌که در یکی از مطالعات اخیر ادعا شده است این اتفاق یک بار دیگر در دوره ماقبل تاریخ انسانی روی داده است.

اِریک سیِفِرت، دیرین‌شناس دانشگاه ساوس کالیفرنیا یک سایت فسیلی را نزدیک مرز پرو و برزیل مستند کرده است که ترکیب عجیبی از فسیل‌ها در آن دیده می‌شود. در این سایت که از سنگ‌های ۳۲ میلیون ساله تشکیل شده است فسیل‌هایی از گونه‌های میمون نیوورلد، خفاش و یک گونه اولیه نزدیک به برگچه‌خوار امروزی وجود دارد. همچنین فسیل‌هایی مربوط به یک گونه پستاندار دیگر نیز در این سایت هست که دانشمندان باور دارند تنها در آفریقا می‌زیسته است.

فسیل‌های یادشده چهار دندان هستند. اگرچه یک مجموعه دندان به‌اندازه اسکلت دایناسور حیرت‌انگیز نیست، ولی دندان‌ها نیز فسیل‌های بسیار مهمی به شمار می‌روند زیرا مانند اسکلت دایناسور بسیار پایدار هستند و احتمال آن‌که میلیون‌ها سال باقی بمانند بالا است. همچنین از دیدگاه تکاملی دندان پستانداران به‌سرعت دچار تغییر می‌شود و تشخیص آن‌ها از دیگر دندان‌ها به نسبت آسان‌تر است.

سیِفِرت می‌گوید این سفر قطعاً دشوار بوده است، ولی حیوان‌های کوچک اندام مانند میمون در مقایسه با پستانداران بزرگ‌تر شانس بقای بیشتری طی آن دارند زیرا نیاز به غذا و آبشان کمتر است. او می‌افزاید این واقعیت توضیح می‌دهد که چرا طبق فسیل‌های ثبت شده، اغلب این حیوانات کوچک‌تر بوده‌اند که گونه‌شان از راه آب پراکنده شده است. درواقع تنها گونه‌های دیگری که گفته می‌شود سفر مشابهی را در اقیانوس اطلس تجربه کرده‌اند میمون نیوورلد و نوعی جونده از اجداد نخستینِ برگچه خوار امروزی بوده‌اند.

سیِفِرت بیان کرد که این دندان‌ها به یک گونه حیوان شبیه به میمون نیوورلد امروزی تعلق داشته‌اند ولی جزئیات استخوان‌ها، دندان‌ها و جمجمه‌ها آن‌ها را از میمون نیوورلد متمایز می‌کند. گروه تحقیقاتی دریافتند که دندان‌های آسیای این موجود تقریباً شبیه دندان‌های میمون پاراپیتِسید کواترین هستند؛ موجودی که بین ۵۶ و ۲۳ میلیون سال پیش در مصر، لیبی و تانزانیای امروزی می‌زیسته است.

ولی خانم اِلِن میلِر، دیرینه‌شناس دانشگاه وِیک فورِست که البته در تحقیقات سیِفِرت حضور نداشته است می‌گوید دندان‌های پاراپیتِسید بسیار منحصربه‌فرد، متمایز و دارای کاربردی ویژه هستند، بنابراین احتمال آن‌که چنین مدل دندانی در دیگر پستانداران حتی دیگر میمون‌ها تکامل پیدا کند بسیار پایین است.

گروه، این دندان‌ها را هنگامی پیدا کردند که در کناره غربی رود یورا در کشور پرو سرگرم کار حفاری بودند. نام حیوانی را که دندان‌ها به او تعلق داشته‌اند یوکالیالیپیتکوس پردیتا گذاشته‌اند که از نام منطقه‌ای در آمازون گرفته شده است و به زبان یونانی و لاتین به معنای «میمون گمشده» می‌باشد. گفته می‌شود این گونه بسیار کوچک بوده و حدود ۳۵۰ گرم وزن داشته است.

سیِفِرت باور دارد اگر گونه‌های پرویی با هم‌خانواده‌های آفریقایی‌شان شباهت نزدیکی داشته باشند، احتمالاً آن‌ها نیز روی درختان می‌زیسته‌اند و پرش‌های ماهرانه‌ای انجام می‌داده‌اند. او می‌گوید تا پیش از آنکه ویدیوی حصیرهای گلی و چوب‌های بزرگ و شناور روی کانال پاناما را ببیند کمی به ایده گذر حیوانات از طول ۱۵۰۰ کیلومتری اقیانوس شک داشته است.

چوب‌ها و حصیرهای روی کانال پاناما آن‌قدر بزرگ بوده‌اند که درختانی روی آن‌ها ثابت ایستاده و رشد کرده بودند. او پس از دیدن این ویدیو نتیجه گرفت که اگر چند پستاندار کوچک روی قایقی این‌چنینی با درختان در حال رشد و شاید دارای میوه بوده‌اند، زنده ماندن آن‌ها در سفر طولانی‌شان آن‌قدرها هم ناممکن به نظر نمی‌رسد. نتایج این مطالعه در ژورنال ساینس Science منتشر شده است.

انتهای پیام/