قدس آنلاین:مهرورزی و احترام به همه انسان‌ها با ارزش است. اما احترام نسبت‌ به بعضی باارزش‌تر است و تکلیف و وظیفه اخلاقی ویژه است. احترام به انبیای الهی، امامان، امامزادگان، سادات، پدر و مادرها، برادر و خواهرها، پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها، عموها و عمه‌ها، خاله‌ها و دایی‌ها و فامیل وابسته و احترام به معلم و عالمان ربانی از این‌ گونه احترام‌های بسیار ارزشمند است.

امام باقر(ع) وضعیت عالی روابط دو برادر را این‌ گونه گزارش کرده‌اند: «مَا تَکَلَّمَ اَلْحُسَیْنُ بَیْنَ یَدَیِ اَلْحَسَنِ إِعْظَاماً لَهُ وَ لاَ تَکَلَّمَ مُحَمَّدُ بْنُ اَلْحَنَفِیَّهِ بَیْنَ یَدَیِ اَلْحُسَیْنِ إِعْظَاماً لَهُ» (مناقب ابن شهر آشوب، ج۳، ص۴۰۱/ بحارالانوار، ج۴۷، ص۲۳۴ / سفینه‌البحار، حاج شیخ عباس قمی، ج۲، ص۳۸۵)؛ امام حسین(ع) هرگز در برابر امام حسن(ع) به سبب بزرگداشت و تعظیم و تجلیل سخن نمی‌گفت و محمد بن حنفیه پیش روی امام حسین(ع) لب به سخن نگشود.

توقیر، ادب، احترام و تعظیم نشانه‌ها و نمودهایی دارد باید آن‌ها را شناخت و رعایت کرد؛ این نشانه‌ها در زندگی اهل ‌بیت(ع) نمونه‌های زیادی دارد. یکی از نشانه‌های ادب پیش بزرگ‌ترها، این است که انسان سکوت کند و بی‌اجازه آنان لب به سخن نگشاید و تا از او سؤال نکرده‌اند جواب ندهد. تا موقعیت خود را حفظ کرده و آماده فراگیری از آنان باشد. نمونه دیگر این است که جلوتر از آن‌ها راه نرود.

امام باقر(ع) ادب و احترام برادر کوچک‌تر به برادر بزرگ‌تر را با گزارش رفتار و گفتار امام حسین(ع) نسبت به برادر بزرگ‌تر خویش امام حسن مجتبی(ع) آموزش داده‌اند. امام حسین(ع) هرگز در پیش ‌روی برادر بزرگ خویش سخن نگفت. سبب آن را امام باقر(ع) چنین بیان نموده‌اند: «إِعْظَاماً لَهُ». به علت بزرگ شمردن و بزرگ گرداندن و تمجید و ستودن و توقیر و مهرورزی به برادر بزرگ‌تر هیچ زمانی در حضور برادر حرف نزد و در محضر برادر همواره ساکت و خاموش بود. نمونه دیگر رفتار امام حسین(ع) نسبت به امام حسن(ع) را امام صادق(ع) چنین گزارش نموده‌اند: «حسین بن علی(ع) هرگز جلوتر از امام حسن (ع) راه نرفت و وقتی هر دو با هم در مجلسی بودند امام حسین(ع) به احترام برادرش سخنی نمی‌گفت». (مِشْکاهُ الأنْوار فی غُرَرِ الأخْبار، طبرسی، ص۱۷۰)

نمونه دیگر رفتار محمد بن حنفیه است او که برادر کوچک‌تر و ناتنی امام حسین(ع) بود به بیان امام باقر(ع) در محضر امام حسین(ع) سخن نمی‌گفت. سیره اهل ‌بیت(ع) سراسر آموزش ادب و احترام است. آنان بزرگ‌ترین آموزگاران ادب بوده‌اند. دوستداران امامان(ع) باید آنان را اسوه خویش قرار دهند و از رفتار و گفتار آنان درس بگیرند. احترام و روابط سالم توأم با ارج‌گزاری و مهربانی و شفقت نشانه ادب و فرزانگی است.