به‌تازگی امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه در سخنرانی خود در اندیشکده شورای آتلانتیک، مطلبی پر اهمیت را اعلام کرد. وی گفت: اتحادیه اروپا نباید در تقابل با چین، با آمریکا متحد شود. البته فرانسوی‌ها جزو کشورهایی هستند که به‌شدت از حضور چین در اروپا و به‌ویژه خرید شرکت‌های بزرگ و شراکت با آن‌ها نگرانند. پاریس همچنین از عملیاتی شدن پیمان ۱+۶۱ پکن با کشورهای اروپای شرقی و اجرای آن استقبال نمی‌کند. منافع اقتصادی قابل توجه این همکاری با چین هم سبب شده تعدادی از کشورهای اروپای شرقی مانند مجارستان و بلغارستان تا حدی قوانین اتحادیه را در این روابط رعایت نکنند.

از طرف دیگر، فرانسوی‌ها احساس می‌کنند از یک سو انگلیسی که از اتحادیه خارج شده، سیاست‌های فراآتلانتیکی خود را با آمریکا بسیار تقویت می‌کند و از طرف دیگر هم، لندن به دنبال این است که تبادلات خود را با چین تقویت کند. پس از اجرای برگزیت، چیزی در حدود

۷۰ درصد از مبادلات انگلیس با اتحادیه اروپا کاسته می‌شود و لندن به دنبال پر کردن این خلأ در روابط با آمریکا و چین است؛ امری که به مذاق پاریس خوش نیامده است. مکرون امروز احساس می‌کند اگر اتحادیه اروپا بخواهد راه آمریکا را برود، متضرر می‌شود. آمریکا هم با پیگیری راهبردهای ویژه‌ای به دنبال ممانعت از رشد بیش از پیش چین است. اروپا دنبال رقابت با چین نیست و امروز این کشور از نظر اقتصادی و حتی از منظر نظامی نیز نسبت به اروپا دست برتر را دارد. از همین رو مکرون حس می‌کند چرا باید اروپا دنبال ایالات متحده‌ای بیفتد که در حال تقویت رهبری خود در جهان است؛ در حالی که این اتحادیه دنبال چند جانبه‌گرایی است. با توجه به پیشینه قبلی فرانسه و خروج انگلستان از اتحادیه به عنوان یک کشور قوی از لحاظ سیاسی و نظامی، رئیس جمهور فرانسه احساس می‌کند می‌تواند با این صحبت‌ها و با این سیاست‌ها به نحوی رهبری سیاسی اروپا را به دست گیرد. این سیاست نیز که در مقابل ایران و برجام در پیش گرفته که عربستان هم باید در مذاکرات باشد، علاوه بر اینکه به دنبال منافع اقتصادی در قبال سعودی یا شاید ایران است، بار سیاسی هم دارد. بنابراین فرانسه به نوعی خود را نشان می‌دهد که ما دنباله‌رو آمریکا نیستیم و سیاست متفاوتی را نسبت به دیگران در پیش می‌گیریم. در مجموع، ضمن اینکه جو بایدن تلاش می‌کند خرابکاری‌های ترامپ با اروپا را جبران کند، در آینده شاهد شکل‌گیری یک رقابت بین اروپا و آمریکا درباره ایران، مسائل منطقه، چین و حتی درباره روسیه خواهیم بود. رقابتی که اکنون چشمه‌هایی از آن دیده می‌شود. درباره قضیه الکسی ناوالنی، مخالف غرب‌گرای پوتین، آمریکایی‌ها سخت‌گیری زیادی درباره روسیه کردند، آلمانی‌ها اما نه به شدت آمریکا مخالفت کردند، فرانسوی‌ها هم تنها آن را محکوم کردند، طوری که روابط با مسکو تحت تأثیر قرار نگیرد.