امام رضا(ع) استفاده از عطر را موجب انبساط روحی دانسته و در توصیه‌ای به مردم می‌فرمایند: «برای مرد سزاوار نیست که استفاده هر روزه از بوی خوش را ترک کند پس اگر نتوانست، یک روز در میان و باز اگر نتوانست، در هر جمعه خود را خوشبو سازد و هیچ گاه این عمل را رها نکند»( بحارالانوار، ج۷۳، ص۱۴۰) همچنین ایشان استفاده از عطر را یکی از سه خصلت انبیا بیان کرده است.

در روایات دیگر نقل شده بوی خوش همواره از محل زندگی امام رضا(ع) پراکنده بود. در همین زمینه از یکی از همراهان امام رضا(ع) نقل شده که آن حضرت به عود هندی بخور می‏کرد و پس از آن گلاب و مشک به کار می‏برد.( قمی‏، شیخ عباس، منتهی الآمال فی تواریخ النبی و الآل، ج ۳، ص۱۶۲۲)

حسن بن جهم می‌گوید: «حضرت رضا(ع) از منزل خارج شد، بوی خوش بخور از آن جناب ساطع بود» و در روایت دیگری اشاره می‌کند: چون خدمت امام رضا(ع) رسیدم، ظرفی نزد من آورد که در آن مُشک بود و خطاب به من فرمود: از این مشک بردار و بر خود بمال. مقداری برداشتم و بر خود مالیدم. فرمود: مقداری دیگر بردار و بر گودی پایین گردن بمال.

همچنین امام رضا(ع) ضمن توصیه به استفاده پیوسته از بوی خوش و فرستادن صلوات هنگام عطر زدن، فرمود: «کانَ یَعرِفُ مَوضِعَ سُجُودِ اَبِی‌عَبدِالله به طیبِ رِیحَه» جایگاه سجده امام صادق(ع) از بوی عطر آنجا شناخته می‌شد. (مکارم الاخلاق، ص ۸۱) دلیل خوش‌بویی جایگاه سجده امام صادق(ع) را در توصیه‌ای از خود ایشان به وضوح می‌توان مشاهده کرد که فرمودند: «در ابتدا عطر را در محل سجده استفاده کن و سپس آن‌را به سایر نقاط بدن بزن». (مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ج ۱، ص ۴۳۷)

استعمال بوی خوش و عطر زدن مسئله‌ای بود که تمام ائمه معصومین(ع) به پیروی از سنت رسول الله(ص) به آن اهتمام داشتند و نمونه‌های آن را در زندگی همه آن‌ها می‌توان مشاهده کرد. برای نمونه پیامبر خدا(ص) آن را بهترین هدیه معرفی می‌کرد و می‌فرمود: «هدیه را بپذیرید و بهترین هدیه‏ها عطر است که از همه سبکبارتر و خوش‌بوتر است». امام حسین(ع) وقتی روزه داشت عطر می‌زد و می‌فرمود: «تحفه روزه‌دار، عطر است».( الخصال شیخ صدوق، ج ۱، ص ۶۲)