تا کنون ۶ مدال از دستاوردهایش در مسابقات گوناگون را به گنجینه‌ مدال آستان قدس رضوی اهدا کرده است: «یک نقره‌ و دو برنز جام‌های جهانی اسکی روی چمن در سال‌های۸۶، ۸۷ و ۹۱ در ایران، برنز مسابقات بین‌المللی اسکی روی برف ترکیه در رشته‌ آلپاین(مارپیچ کوچک) متعلق به سال ۷۸ و همچنین مدال‌های نقره و برنز مسابقات مقدماتی قهرمانی دنیا در رشته‌ مارپیچ بزرگ که در سال ۸۴ و در دیزین تهران برگزار شد».

دلیل این وقف‌ها را این‌گونه بیان می‌کند: «این کار (وقف کردن) دقیقاً مثل عکس گرفتن است. یادم می‌آید بزرگی همیشه می‌گفت: «ای عکس، تو بمان که به من اعتباری نیست». با کاری که کردم خیالم راحت است که پس از مرگم این مدال‌ها در کنار بزرگی امام رضا(ع) حفظ می‌شوند و آسیبی نمی‌بینند. هدیه‌ کردن به آقاعلی‌بن‌موسی‌الرضا(ع) یک سمت قضیه و امن بودن جایی که از آن‌ها نگهداری می‌شود در سمت دیگر قضیه است، اما اینکه به همراه نام صاحبش یعنی امام رضا(ع) ماندگار و جاودان می‌ماند، مهم‌ترین امری است که با آن آرامش قلبی خاصی به آدمی منتقل می‌شود. امام رضا(ع) واسطه‌ یاری خدا به من بودند».

از او می‌پرسم آیا از اهدای این مدال‌های ارزشمندش پشیمان نیست و او به سرعت این‌گونه پاسخ می‌دهد: «نه اصلاً. بسیاری از اطرافیانم به من خرده گرفتند که چرا این کار را کردم. می‌گفتند اگر از مدال‌ها در خانه‌ خودم نگهداری و افتخارش را برای فرزندانم حفظ می‌کردم، بهتر بود؛ اما من معتقد بوده و هستم که احساس غرور و افتخاری که در مشهدالرضا(ع) و در حرم مطهر ایجاد می‌شود به مراتب جاودانه‌تر و بهتر است».

اجازه می‌خواهد تا از تأثیرات معنوی فراوان این اهدا این‌گونه بگوید: «وقتی‌ برای تمرین یا هر مسابقه‌ای حرکت می‌کنیم پس از امید به خدا، پشتمان فقط به اهل بیت(ع) گرم است. رشته‌ اسکی، رشته‌ای است که ترمز ندارد. حتماً تا حدودی با کیفیتش آشنایی دارید. وقتی شروع به حرکت می‌کنیم ناخودآگاه نام یکی از بزرگان دین روی لب‌هایمان جاری می‌شود. ما برای فعالیت ورزشی خود به این بزرگان که پیش خدا قدر و منزلت ویژه‌ای دارند متوسل می‌شویم. این حس توسل در همه جای زندگی ورزشکارها جریان دارد. بابت این قضیه که به آن عادت کرده‌ایم، خدای بزرگ را شاکریم».

فکر که می‌کنم می‌بینم راست می‌گوید. غرورآفرینی وقف به اندازه‌ خاطره‌ای که در هر عکس وجود دارد، ماندنی است.