حجت‌الاسلام محسن زاده با بیان اینکه قافله سالار اسرای کربلا باید به صفاتی همچون صبر، گذشت، وفا، اخلاص، ایثار و از جمله شجاعت، متصف باشد، می‌گوید: زینب(س) به حقیقت این چنین بود. او قضیۀ کربلا و وظایف خود را در دوران طفولیت، از مادر گرامی خود حضرت زهرا(س) به خوبی آموخته بود. او جامع کمالات بود و در وقار و شخصیت مانند جدش حضرت خدیجه(س) و در حیا و عفت مانند حضرت فاطمه(س) بود. او در شیوایی و رسایی بیان مانند پدرش حضرت علی(ع) و در حلم و صبر چون امام حسن(ع) و در شجاعت و قوت قلب مانند دیگر برادرش امام حسین(ع) بود.

او اضافه می‌کند: حضرت زینب(س) همه جا ثمره خیر، برکت، نشاط، ایمان و حقیقت بود. او وظایف خود را در زندگی شخصی به خوبی می‌‎دانست و انجام می‌داد. آنجا که باید حق همسری ادا کند، به بهترین وجه ادا می‌کرد و آنجا هم که باید وظایف مادری‌اش را انجام می‌داد، بهترین مادر بود. زینب(س) تربیت شده خاندان وحی بود و از اخلاق محمدی و کردار حیدری و صبر و شکیبایی فاطمی درس‌ها گرفته و به آن‌ها عمل می‌کرد. او به کوچک و بزرگ احترام می گذاشت.

این استاد حوزه و دانشگاه به ویژگی مهم صبر و استقامت اشاره کرده و می‌گوید: حضرت زینب(س) در برابر دشواری ناگوار هم ردیف پدرش حضرت علی(ع) بود. صبر او در برابر مصائب آن چنان بالا بود که دیگران از آن عاجز بودند. زینب(س) عصاره و گل سر سبد مقام ولایت عظمی بود، همان ولایتی که وسعت و عمق آن بی نهایت است.

حضرت زینب(س) جلوه‌ای از رفتار نبوی و علوی

نویسنده کتاب سر نینوا، زینب کبری(س) بیان می‌کند: حضرت زینب(س) جلوه‌ای از رفتار نبوی و علوی بود. او شخصیت عظیمی داشت که هر چند مانند تمام بانوان طبیعت عاطفی داشت و در جریان کربلا و اسارت صدمه دید، اما مانند کوهی استوار بر جای ماند و با مقاومت، در برابر مخوف‌ترین جباران و طاغوت‌های زمان ایستاد. او هیچ گاه مغلوب نشد و شکست نخورد و با عجز و ناله و ناامیدی ادامه نداد. می‌توان ادعا کرد که حضرت زینب(س) نمونه‌ای از شجاعت، شهامت و سربلندی است. سخنان و اعمال او همگی حکایت از روح بلند و قدرت پایداری والایی که داشت حکایت دارد.

دکتر محسن زاده به عبادت حضرت زینب(س) نیز اشاره کرده و توضیح می‌دهد: حضرت زینب(س) به انجام امور عبادی اهمیت بسیاری داده و در انجام آن دقت بسیار می‌کرد. او نیز همچون مادرش حضرت فاطمه(س) نمازش را اول وقت به جا می‌آورد و در انجام آن بسیار دقت داشت. هنگام نماز کارها را رها کرده و به نماز می‌پرداخت و آن چنان غرق در نماز و عبادت می شد که گویا در این دنیا نیست و محو معبود یکتا می گشت. نماز شب او حتی در دوران اسارت و در مسیر کوفه و شام نیز ترک نشد.

ولایت معنوی و توکیلی زینب(س)

این پژوهشگر دینی با تاکید بر اینکه حضرت زینب(س) طبق شواهد تاریخی به نوعی از مقام عصمت دست پیدا کرده بود، می‌گوید: از او خطا و گناهی مشاهده نشد و در تمام ابعاد زندگی بر محور تقوای الهی حرکت کرد. زهد، تقوا و پیروی محض او از خدا، رسول خدا(ص) و امام زمانش او را به مقامی رساند که امام حسین(ع) در لحظه‌های آخر حیاتش او را به دلیل بیماری امام سجاد(ع) نایب خاص خود قرار داد و کارها را به خواهرش واگذار کرد. این حرکت امام، بیانگر مقام والای زینب(س) و برخورداری او از ولایت توکیلی است.

او اظهار می‌کند: شاهد دیگر بر مقام ملکوتی حضرت زینب(س) این است که آن بانو، گاهی امام سجاد(ع) را به اموری که او را از گزند خطر حفظ کند سفارش می کرد و همین طور در کارها مورد مشورت امام سجاد(ع) بود. زمانی که یزید اظهار پشیمانی کرد و به امام سجاد گفت: ای علی بن الحسین! هر حاجتی داری بیان کن، حضرت فرمود: نیازی به تو ندارم، در ضمن در هر موردی باید با عمه‌ام زینب سخن بگویم و مشورت کنم زیرا او پرستار یتیمان و غمگسار اسیران است.

حجت‌الاسلام محسن زاده در پایان توضیح می‌دهد: از نشانه‌های دیگر برخورداری حضرت زینب(س) از ولایت معنوی این است که او مستجاب الدعوه بود. مردم گرفتار و دردمند بسیاری نزد حضرت زینب(س) می‌آمدند و از او برای اجابت دعایشان درخواست دعا می‌کردند.