قرار است در هفته جاری این برنامه نجات آمریکا به قانون تبدیل شود. با اینکه همواره از این بودجه به عنوان حرکتی برای بهبود شرایط بحران کووید ۱۹ در آمریکا نام می‌برند اما نکته عجیب اینجاست در هیچ کجای آن تمرکزی برای متوقف کردن گسترس این ویروس دیده نمی‌شود. به جای آن، این بسته حمایتی از فهرست آرزوهایی که سیاست ترقی‌خواه در آمریکا به دنبال آن می‌گردد پر شده است. در واقع کمتر از ۱۰ درصد از این بودجه به سلامت عمومی اختصاص پیدا می‌کند و بیشتر آن قرار است برای تسویه حساب سیاست‌های گروه‌های خاص اختصاص پیدا کرده و حیف و میل شود. به عنوان مثال ۹۰ میلیارد دلار آن صرف هزینه‌های پرداخت حق بازنشستگی صنوف مختلف می‌شود که پیش از این در قانون مالیات آورده شده و مدت‌ها پیش از همه‌گیری ویروس کرونا از لحاظ بودجه دچار مشکل بود. بودجه در نظر گرفته شده برای چنین چیزی حدود دو برابر بودجه تعیین شده برای انجام آزمایش و ردگیری ویروس کروناست.

۱۲۶ میلیارد دلار از این بودجه نیز قرار است برای سیستم مدارس موسوم به K۱۲ هزینه شود اما نکته عجیب در این قضیه این است ۶.۲ میلیارد دلار یعنی تنها ۵ درصد این بودجه در هفت ماه آینده خرج شده و بیشتر آن در سال ۲۰۲۶ هزینه می‌شود؛ حال سؤال اینجاست با آن چگونه می‌توان به بازگشایی مدارس در آمریکا کمک کرد؟ ۳۵۰ میلیارد دلار دیگر آن نیز به دولت‌های محلی و فرمانداری ایالت‌ها اختصاص می‌یابد که در کنار صدها میلیارد دلاری است که تاکنون خرج آن‌ها شده است. این رقمی کاملاً غیرمنطقی است چون در بودجه حمایتی سال گذشته کرونا، به تمامی کسری بودجه این ایالت‌ها رسیدگی شده بود. بدتر اینجاست این بودجه بیشتر برای ایالت‌هایی در نظر گرفته خواهد شد که با قرنطینه‌های غیرهوشمندانه و سنگین خود سبب ضربه خوردن سخت اقتصاد، از بین رفتن کارخانه‌ها و بیکاری کارگران شدند. به جای در نظر گرفتن چنین بودجه‌های عظیم و به اصطلاح میهن‌پرستانه‌ای که موجب هدر رفتن میلیاردها دلار می‌شوند، قانون‌گذاران باید با کمک یکدیگر راهبرد مناسبی تعیین کنند تا بتوانند جلو گسترش کرونا را بگیرند.