۱۴۰ کیلومتر از مشهد در مسیر کلات که حرکت کنی در مجاورت همان‌جا که لقبش دادند بهشت گمشده (آبشار و تفرجگاه اورتکند)، روستاییانی زندگی می‌کنند که حتی راه ارتباطی درستی ندارند! ارتباط که مشکل‌دار باشد امکانات به حداقل می‌رسد. کوره‌راه فعلی و خاکی اوایل انقلاب در سال ۵۷ با همت اهالی روستاهای در مسیر و جهاد سازندگی برای مردم این منطقه درست شد و از آن زمان تاکنون هنوز تغییر چندانی نکرده است!
وقتی سیلاب چهار سال پیش چندین خانه از روستای ژرف را با خود برد و چند تن کشته داد خیلی از مسئولان را به آنجا کشاند. از وزیر گرفته تا استاندار وقت خراسان رضوی از این منطقه بازدید کردند اما دریغ از اندکی تغییر در بهبود اوضاع و افزایش امکانات برای مردمان روستاهای باغکند، برده، آبکمه و ژرف.
راهی که با همت مردم در اوایل انقلاب درست شد
صفایی یکی از اهالی روستای برده در این مورد می‌گوید: مشکلات ما برای زندگی در روستا یکی دوتا نیست آنچه بیش از همه موجب رنج و زحمت برای مردم شده است نبود راه دسترسی مناسب برای اهالی روستای ما و دیگر روستاهای همجوار است.
وی در ادامه می‌افزاید: تنها راه دسترسی فعلی راهی خاکی است که اول انقلاب در سال ۵۷ زمانی که به بخشداری مراجعه و درخواست ایجاد راه کردیم به ما گفتند ۵۰ هزار تومان خودیاری بیاورید ۲۵۰ هزار تومان ما می‌دهیم و راهی برایتان درست می‌کنیم که با پیگیری راه فعلی درست شد. از آن زمان تا حالا که ۴۳ سال می‌گذرد هیچ تغییری در راه ارتباطی ما با شهر و آبادی‌های دیگر ایجاد نشده است. با این تفاسیر و با توجه به اینکه منطقه شرایط کوهستانی دارد فصل‌های سرد سال مثل پاییز و زمستان با اندک بارندگی و برف ارتباط ما به کل قطع و رفت‌وآمد خیلی دشوار می‌شود.
دهیار روستای برده نیز با اشاره به وضعیت نامناسب امکانات در این منطقه به قدس می‌گوید: از ابتدای انقلاب زمانی که پدرم کدخدا بود راه فعلی روستای ما که خاکی است تا روستای ژرف در مدت دو ماه درست شد که در آن زمان اتفاق خوبی برای مردم بود اما از آن موقع تا حالا جز مواردی که گاهی راه روستا را تیغ‌زنی کردند هیچ اتفاق خوب دیگری برای ما نیفتاده است!
مسدود شدن راه خاکی ۴۳ ساله با برف و باران!
اعظم خسروی می‌افزاید: تا روستای اورتکند که بهشت گمشده نام‌گذاری شده و محلی برای تفریح است و ۴-۳ کیلومتر پس از آن راه آسفالت وجود دارد اما به سمت روستای برده و بقیه روستاها که بیایید همان راهی است که ۴۳ سال پیش به همت مردم آماده شده بود.
وی می‌افزاید: اینجا مشکلات یکی دوتا نیست و فقط به راه ختم نمی‌شود ما همه این مشکلات را به گوش مسئولان رسانده‌ایم حتی چند سال پیش که سیل آمد و مسئولان و استاندار وقت آقای رشیدیان به اینجا آمدند همه چیز را به آن‌ها گفتیم و آن‌ها هم گفتند به مشکلات واقفیم و از این بابت عذرخواهیم اما هیچ اقدامی نشد. حرف ما این است عذرخواهی مسئولان به چه درد ما می‌خورد باید فکری به حال این مردم کرد.
دهیار روستای برده با اشاره به مشکلات بی‌شمار مردم روستا پس از هر بارندگی و برف اظهار می‌کند: علاوه بر اینکه روزهای عادی رفت‌وآمد برای مردم در این راه مشکل است و به جز یکی دو دستگاه مینی‌بوس که مردم روستاهای همجوار را به شهر مشهد منتقل می‌کنند خودرو زیادی وجود ندارد تا مردم بتوانند با آن به کارشان برسند. هنگامی هم که برف می‌بارد کلاً کار همه ما فلج می‌شود و راه بند می‌آید. بارها خودروها و همین مینی‌بوس‌ها در برف دچار حادثه شدند و حتی برخی مردم جانشان را از دست دادند. اگر فردی از مردم روستا دچار بیماری شود کسی نمی‌تواند آن‌ها را به مرکز درمانی برساند به همین دلیل در سال چندین فوتی داشتیم که وابستگانشان به دلیل مشکلات موجود نتوانستند آن‌ها را به موقع به مراکز درمانی برسانند!
جشن دانش‌آموختگی در پایه ششم!
خسروی همچنین می‌گوید: گفتن این موضوع خیلی سخت است در زمانه‌ای که دنیا تبدیل به دهکده جهانی شده در کمال ناباوری و البته تأسف بچه‌های ما مجبورند به دلیل نبود امکانات جشن دانش‌آموختگی‌شان را در پایان کلاس ششم بگیرند! الان هم که آموزش مجازی شده به دلیل نبود امکانات ارتباطی دانش‌آموزان این منطقه دو سال است از درس و مشق عقب مانده‌اند. مردم حتی برای دریافت سهمیه سوخت خودشان در این منطقه مشکل دارند باید به سر قله بروند تا دستگاه کارتخوان نماینده شرکت نفت آنتن بدهد و مردم بدانند آیا سهمیه سوختشان واریز شده که دریافت کنند یا خیر. به جز خودم که امکانات برای ادامه تحصیلم در مشهد فراهم بود به یاد ندارم دختر دیگری از روستای ما یا روستاهای همجوار توانسته باشد تحصیلات دانشگاهی را طی کند! وقتی به شرایط فکر می‌کنم با خودم می‌گویم اینجا نقطه کور خدمت‌رسانی در خراسان رضوی است!
وی ادامه می‌دهد: مشکلات این چنینی موجب شده مردم به‌خصوص جوان‌ترها از روستاها کوچ کنند و به مشهد پناه ببرند. تغییر محل زندگی که مشکلاتشان را بیشتر هم می‌کند اما به امید امکانات بیشتر تن به مهاجرت می‌دهند. باور کنید اگر امکانات داشتیم همه آن‌ها برمی‌گشتند و زندگی برایشان در روستا خیلی بهتر از زندگی در حاشیه شهر مشهد با هزاران هزار مشکل و معضل است. متأسفانه مسئولان فقط زمان انتخابات یادشان می‌افتد که اینجا ما زندگی می‌کنیم پس از آن دیگر هیچ.
ما جزو آمار و نقشه نیستیم!
عرفانی یکی دیگر از اهالی روستای برده در این خصوص می‌گوید: خلاصه بگویم انگار ما در این منطقه جزو آمار و روی نقشه شهرستان و استان نیستیم! نه زمان قبل نه اکنون هیچ وقت برای مردمان این منطقه کاری انجام نشده است. چقدر از مشکلات بگویم که مادران سر زایمان، افراد حادثه دیده
و مریض‌هایمان به خاطر نبود امکانات برای انتقال به مراکز درمانی فوت می‌کنند. روستایی که راه درستی ندارد مردمش چگونه می‌توانند از امکانات استفاده کنند؟ نمی‌دانیم شکایتمان را به گوش چه کسانی برسانیم. وی ادامه می‌دهد: خیلی‌ها نتوانستند این شرایط را تحمل کنند و به مشهد مهاجرت کردند اما چه مهاجرتی که شرایطشان غمبارتر از گذشته شد چون نه تخصصی برای انجام کاری دارند و نه پول آنچنانی که بتوانند زندگی مرفهی برای خودشان دست و پا کنند و مجبور می‌شوند به کارهایی تن دهند که اصلاً در شأنشان نیست.
نظر شما