تقریبا بسیاری از پدر و مادرها از مورد توجه و دیده شدن فرزندانشان توسط دیگران احساس بسیار خوبی پیدا می‌کنند تا جایی که بعضی از آن‌ها تصور می‌کنند که کودکشان نسبت به همسن‌ و سالانش بسیار خاص و فوق العاده است و بیشتر دوست دارند که کودکشان توسط دیگران تحسین شود. شوربختانه با آمدن شبکه‌های اجتماعی نظیر اینستاگرام رفته رفته بستری برای اینگونه والدین فراهم شد تا بیش از پیش فرزندشان را در معرض نمایش دیگران قرار دهند تا جایی که از این طریق دست به درآمدزایی هم زده‌اند.

اینگونه والدین یا بهتر بگوییم والدین اینستاگرامی به سه دسته تقسیم می‌شوند: یک دسته با عکس گرفتن از فرزندشان در واقع به تبلیغ و نمایش لباس یا اسباب بازی یا هر وسیله دیگری با برندهای مختلف در شبکه های اجتماعی می‌پردازند و از این طریق کسب درآمد می‌کنند. دسته دوم پدر ومادرهایی هستند که شیرین کاری‌های فرزندشان را به نمایش می‌گذارند تا کم کم به درآمدی برسند و درآخر دسته سوم، آن‌هایی هستند که گرچه دنبال درآمد و منافع مادی نیستند، ولی به شدت به تحسین و لایک و نظرات مثبت کاربران درباره فرزندشان عادت پیدا کردند و اگر روزی لایک یا بازخورد مثبتی نگیرند، حالشان خراب می‌شود و با این کار، فرزندشان را هم تحت تاثیر همین فضای تربیتی بزرگ می‌کنند.

بی شک تبعات منفی حضور نمایش گونه کودکان در فضای مجازی در نحوه تربیت و رشد اجتماعی آن‌ها تاثیرگذار است؛ به طوری که می‌تواند باعث شکل گیری رشد شناختی غلط در کودک از دنیای اطراف و پیرامونی خودش شود. اینگونه کودکان بدون داشتن مهارت یا دانشی و شاید تنها بواسطه ویژگی‌های وراثتی؛ مانند چهره، هوش و... یکی از افراد مشهور می‌شوند و ناخواسته به تدریج اینطور برداشت خواهند کرد که برای موفقیت هیچ نیازی به تلاش و پشتکار و هدف و برنامه ریزی نیست و بالطبع شکل گیری چنین الگوی شناختی اشتباه در ذهن آن‌ها، منجر به حذف فرایند هدف گذاری، تلاش و برنامه ریزی در زندگی برای چنین افرادی خواهد شد.

از سویی دیگر، این کودکان با بازخوردهای مثبت و تحسین برانگیز زیاد از دیگران دچار خودشیفتگی می‌شوند یا اعتماد به نفس کاذبی پیدا می‌کنند، بدون اینکه پشتوانه منطقی و علمی درستی پشت این اعتماد به نفس باشد. از این رو هویتی که برای خود در فضای مجازی برایشان ساخته می‌شود یک هویت کاذبی خواهد بود که به شدت آسیب پذیر و شکننده است و با اندک فشاری می‌تواند فضای فکری و روحی و روانی کودک را در آینده برهم زند.

فارغ از خوب یا بد بودن استفاده ابزاری از کودک برای کسب درآمد در فضای مجازی، باز هم این کار نمی‌تواند منصفانه باشد؛ چراکه درآمدی که از این طریق بدست می‌آید، به کودک تعلق نمی‌گیرد. بماند که وابستگی زیاد به فضای مجازی و عدم تحرک کافی برای کودکان، عوارض جسمی از قبیل چاقی و ... را نیز به دنبال می‌آورد که برای سلامتی آن‌ها در آینده نزدیک خطرساز خواهد بود. از این رو قرار دادن کودکان در چنین فضاهایی و استفاده ابزاری از آن‌ها میزان آسیب پذیری آن‌ها را افزایش خواهد داد.

در واقع آنچه یک کودک به آن نیاز دارد، فراهم کردن فضای آرام و امن در خانه و محیط پیرامونی اوست تا بستری برای رشد جسمی، عقلی، شناختی، هیجانی، اجتماعی و ... به صورت سالم فراهم شود.