به گزارش قدس آنلاین، در روز میلاد خواهر بزرگوارش حضرت فاطمه معصومه(س) راهی حرم امام رضا(ع) می‌شوم. در ورودی وقتی مقابل تابلوهای اذن دخول توقف می‌کنم، مرد میانسالی با صدایی سوزناک و حالی معنوی می‌خواند آمده‌ام ای شاه پناهم بده/ خط امانی ز گناهم بده/ ای حرمت ملجاء درماندگان/ دور مران از درو راهم بده؛ همین چند بیت کافی‌است تا دلت بیش از پیش مشتاق ورود و عتبه بوسی مولا شود.

وارد حرم که می‌شوم، زیارت مختصر حضرت رضا(ع) از بلندگوها پخش می‌شود، زائران که نماز صبح را خوانده‌اند حالا در صفی منظم می‌ایستند تا با ورود به روضه منوره میلاد زینب ثانی حضرت معصومه سلام الله علیها را به مولا و ولی نعمتشان علی‌بن موسی‌الرضا(ع) تبریک بگویند.

همانطور که با این صف دلدادگی قدم به قدم جلو می‌روی مناجاتهایشان را می‌شنوی؛ چه عاشقانه با امامشان راز و نیاز می‌کنند و قربان صدقه‌اش می‌شوند، که چقدر خوشحالند از اینکه در چنین سحرگاه زیبایی در روز اول ماه ذی‌القعده به پابوس این مهربان‌ترین امام، این انیس‌ترین مونس مشرف شده‌اند، بودن بین این آدم‌ها با این حال و هوای معنوی زیبا و در حرم امامی که طبق احادیث قطعه‌ای از بهشت است، آن هم در چنین زمان مبارکی خارج از وصف است، انگار دست در دست اصحاب یمین در دارالسلام بهشت قدم می‌گذاری.

این حس زیبا با خوش‌آمدگویی خادمان کامل می‌شود هنگامی‌که با صدایی آرام و لحن مهربان مرودت را سلام و خوشامدگویی می‌کنند، آیه زیبای «ادْخُلُوهَا بِسَلَامٍ آمِنِینَ» برایت تداعی می‌شود انگار فرشتگان خدا ورودت را به بهشت خوشامد می‌گویند.

بعد از زیارت روضه منوره، وارد صحن انقلاب یا به قول قدیمی‌ترهای مشهد همان صحن عتیق می‌شوم، ساعت ۵ همزمان با طلوع خورشید این صحن و سرا از صدایی دلنشین لبریز می‌شود، نقاره‌زنان با نوای نقاره‌ها خبر از طلوع خورشید در حرم امامی می‌دهند که خورشید خورشیدهاست، امروز اما فرق دارد این طلوع یک طلوع معمولی نیست، میلاد خواهری مهربان است، شاید اگر حجاب‌هاکنار روند لابلای هلهله شادی فرشتگان مقیم حرم و اهل آسمان این صدای نقاره‌ها گم شود.

دلم می‌خواهد حال و هوای دیگر قسمت‌های این بهشت را هم ببینم و برایت گزارش کنم، وارد صحن جمهوری می‌شوم نوایی زیبا می‌خواند «اللّهُمَّ اصْلِحْ عَبْدَکَ وَ خَلیفَتَکَ، بِما اصْلَحْتَ بِهِ انْبِیائَکَ وَ رُسُلَکَ، وَ حُفَّهُ بِمَلائِکَتِکَ، وَ ایّدْهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ مِنْ عِنْدِکَ، وَ اسْلُکْهُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَداً، یَحْفَظُونَهُ مِنْ کُلِّ سُوءٍ، وَ ابْدِلْهُ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِ امْناً، یَعْبُدُکَ لا یُشْرِکُ بِکَ شَیْئاً، وَ لاتَجْعَلْ لِاحَدٍ مِنْ خَلْقِکَ عَلی وَ لِیِّکَ سُلْطاناً، وَ ائْذَنْ لَهُ فی جِهادِ عَدُوّ کَ وَعَدُوِّه، وَ اجْعَلْنی مِن انْصارِهِ، انَّکَ عَلی کُلّ شیْ ءٍ قَدیر؛ این کلمات روح‌نواز، دعای فرجی است که زمانی از لبان مبارک امام رضا(ع) برای فرج حضرت مهدی(عج) قرائت می‌شده، دلت می‌خواهد به واژه واژه‌اش تبرک بجویی.

هوا در حال روشن شدن است و نور ریسه‌های چراغانی در حرم امام رضا(ع) کم‌کم در بین این روشنایی کم می‌شود، خورشید امروز به نیت چراغانی دنیا در این میلاد زیبا طلوع می‌کند و مهر می‌پاشد بر سر و روی جهان، با روشن‌تر شدن هوا هر لحظه بر تعداد زائرین و مجاورینی که برای عرض تبریک به خدمت حضرت رضا(ع) می‌رسند، بیشتر می‌شود.

صحن گوهرشاد قرائت ترتیل خوانی جزو یک کلام‌الله مجید است. مردم با فاصله روی فرش‌های صحن و سرای حجت خدا نشسته‌اند و گوش جان سپرده‌اند به کلام پروردگارشان، بلندگوهای صحن آزادی سخنرانی مذهبی پخش می‌کند و عده‌ای روی فرش‌ها نشسته‌اند و گوش می‌دهند. عده‌ای در حال راز و نیاز با امام رضا(ع) هستند و حالا برای من سختترین کار نوشتن و گزارش این حال و هواست.

می‌خواهم از صحن خارج شوم، زائری در ورودی باب‌الرضا(ع) دست ادب بر سینه با چشمانی که از شوق حضور بارانی است می‌خواند: به جان پاک تو ای دختر امام، سلام/ به هر زمان و مکان و به هر مقام، سلام/ تویی که شاه خراسان بود برادر تو/ بر آن مقام رفیع و بر این مقام، سلام؛ بی‌گمان دلش در بین‌الحرمین مشهد تا قم در حال پرواز است.

منبع: خبرگزاری رسا

انتهای پیام/