ادارات تقریباً تق و لق هستند! چه نهادهای دولتی و وزارتخانه ها چه نهادهای محلی وشهرداری ها! بسیاری از افراد یا مشغول یارگیری هستند یا لابی با افراد اثرگذار و یا خودشیرینی برای مسئولان جدید با همان ژست قدیمی که مثلاً ما بسیار خرسندیم از حسن انتخاب ارزشمند حضرتعالی! گویی با توجه به تغییر 180 درجه ای رویکرد سیاسی دولت و شورای بعدی دیگر کسی دستش به کاری نمی رود. هر کاری که قرار است انجام شود محول می شود به زمان استقرار دولت بعدی جز ارتباط گیری های سیاسی و رفت و آمدهایی که بوی تبلیغات شخصی می دهد برای جلب و جذب پست های آتی مدیریت! نکته قابل توجه در برخی سازمان ها عده ای از افراد هستند با رویکرد آفتاب پرستی. همان هایی که تا دیروز سنگ اصلاحات به سینه می زدند و اکنون به شدت اصولگرا شده اند، آن هم اصولگرای نجومی! اتفاقات خنده دار و در عین حال دردآوری که نظام اداری کشور درگیر آن است. تصور بفرمایید از زمانی که بحث انتخابات آغاز شده است تا الانی که ریئس جمهور و اعضای شوراهای ششم مشخص گردیده اند و تا آیندۀ نزدیکی که قرار است افراد جدید صدارت امور را در دست بگیرند و بر کار سوار شوند، قرار است همین حالت تعلیق امور برپا بماند و این رویکرد آسیب فراوانی برای نظام اداری کشور به همراه دارد. یک بین التعطیلین طولانی که همه در آن به سر می بریم. اگر جویای احوال مدیران باشید بسیاری از آن ها بیشتر از آن که دغدغه انجام وظایف خویش را داشته باشند دغدغه ی آینده مسئولیت خود را دارند که در دولت و مدیریت آینده ی کشور جایگاه ما کجاست؟ و این گونه است که با هر انتخاباتی که در کشور برگزار می شود سهم قابل توجهی از زمان، تمرکز و انرژی که باید معطوف کار باشد گرفتار این گونه جریانات می شود. هر چند نباید همه را با یک چوب راند و قطعاً عده ای هستند که تا فرصت دارند با تعهد و جدیت با تلاش حداکثری انجام وظیفه می نمایند ولی خب تعدادشان محدود است. به نظر می رسد برای کاستن از زیان های این اتفاق در کشور انجام چند کار ضرورت دارد: اول اینکه منتخبین مردم هر چه زودتر نسبت به اعلام تیم مدیریتی خود اقدام کنند که ولع تشنگان خدمت! کمتر شود. دوم اینکه با قاطعیت و بدون تعارف راه را برای چاپلوسی و رویکرد آفتاب پرستی افراد فرصت طلب ببندند. سوم درمان درد مزمن نظام اداری کشور (که همان فقدان رویکرد شایسته سالاری است) می باشد. اگر منتخبین در عمل و نه شعار با در نظر داشتن رضای الهی و عدالت در بکارگیری افراد شایسته بر مناصب کلیدی اقدام نمایند بساط این گونه اقدامات جمع می شود و افراد به جای کندن پاشنه در اتاق مدیران آتی کشور به دنبال افزایش صلاحیت های خود می روند. هر چند کمی رویایی به نظر می رسد ولی کماکان امیدواریم که این امر روزی تحقق یابد.