شاعر و روزنامه‌نگار: نام مهدی سهیلی را همان سال‌های آخر راهنمایی و ابتدای دبیرستان شنیدم وقتی دوستی کتاب «اشک مهتاب» این شاعر را برایم هدیه آورد و من از خواندن آن همه ابیات ناب به وجد آمدم. بعدها که شعر برایم جدی‌تر شد، بیشتر با مهدی سهیلی و سطح شاعری او آشنا شدم که جای بحث آن در این نوشته نیست. دیشب در گشت و گذارم در فضای مجازی دوباره به اسم این شاعر و ادیب رسیدم آن هم به واسطه یادی از ایشان در نوشته‌ای از دوست ادیبم کاظم اخوان؛ نویسنده سریال تلویزیونی «قصه‌های تابه‌تا» یا همان زی‌زی گولو که دهه ۷۰ آن را مرضیه برومند کارگردانی کرد.
در نوشته اخوان اشاره‌ای به برنامه مشاعره سهیلی شده بود و اینکه برنامه او تا چه اندازه توانسته بود برای رادیو مخاطب جمع کند. این اشاره بهانه‌ای شد تا بیشتر درباره این وجه از زندگی مهدی سهیلی کندوکاو کنم. برایم جالب شد که بدانم او کسی است که در مدت سه دهه فعالیت در رادیو ایران، برنامه‌های گوناگون هنری و ادبی را اجرا کرده و از آن جمله برنامه مشاعره بود که معروف‌ترین برنامه او بود و مخاطب فراوانی داشته است. بعضی از برنامه‌های دیگر او عبارت بودند از کاروان شعر و موسیقی، شعر و زندگی و بزم شاعران و... برنامه‌هایی که بعدها و به تقلید از آن‌ها برنامه‌های دیگری در رادیو و تلویزیون تولید شد. در آن زمان کتاب‌های سهیلی و از جمله اشک مهتاب او پرفروش شده و بارها تجدید چاپ شده بود و البته برنامه او هم مخاطب فراوانی داشت و به قول معروف گل کرده بود. در همان ایام او با مدیر رادیو حرفش می‌شود و در این بگومگو گویا مدیر رادیو به سهیلی سیلی می‌زند. سهیلی به حالت قهر به خانه می‌رود اما با قطع پخش برنامه مشاعره، سیل نامه‌ها و تلفن‌ها به رادیو شروع می‌شود تا جایی که مدیر رادیو گل به دست به خانه سهیلی می‌رود برای عذرخواهی و آوردن دوباره او به برنامه. مدیر رادیو در خانه سهیلی جمله‌ای، می‌گوید که ماندگار می‌شود: «تو با من قهری، شنوندگان برنامه‌ات چه تقصیری دارند؟» و خلاصه مهدی سهیلی دوباره به برنامه برمی‌گردد.
این ماجرا نشان می‌دهد که روزی در رادیو و تلویزیون ادبیات چه جایگاه بلندی داشته و برای مخاطب چه قدر مهم بوده است که مدیر رادیو برای عذرخواهی از مجری برنامه به خانه‌اش می‌رود.
ای کاش جایگاه شعر و ادبیات به حدی برسد که برنامه هایی با کیفیت در رادیو و تلویزیون تولید شود، برنامه هایی که هم به لحاظ کیفی دارای ارزش های ادبی باشد و هم به گونه ای تولید شود که به مخاطب، و سلیقه و ذائقه او توجه کند. مطمئنا اگر برنامه های ادبی با این ویژگی ها تولید شود و پخش آن به هر دلیلی قطع شود، مخاطب آن قدر پیگیر خواهد بود که مسئولان صدا و سیما را مجاب به حل شدن مشکل و استمرار پخش آن کنند. البته تولید چنین برنامه هایی از عهده افرادی بر می آید که شعر و ادبیات این کشور را می شناسند و دلسوز آن هستند .
مهدی سهیلی یکی از این افراد بود. او شاعر و نویسنده ای بود که سال‌ها در رادیو ایران برنامه اجرا کرد و در زمینه نمایش نامه‌نویسی هم فعالیت داشت.
نظر شما