به گزارش قدس آنلاین، دنیای امروز اگر نگوییم لحظه به لحظه، باید گفت روز به روز رو به سوی پیشرفت بیشتر گام بر می‌دارد. تکنولوژی به سرعت رشد می‌کند و انسان‌ها نیز به دنبال آن در تکاپو هستند.

به موازات این پیشرفت، روابط اجتماعی ما انسانها نیز توسعه می‌یابد. این توسعه یافتگی تا جایی پیش می‌رود که تغییرات بسیارمحسوسی در آن رخ می‌دهد؛ به گونه‌ای که این تغییرات در شکل و شیوه‌ی روابط نیز اثر می‌گذارد.

در این میان چیزی هست که هر کس به نوعی و روشی آن را جستجو می‌کند. گمشده‌ای که اهمیتش بر هیچ کس پوشیده نیست؛ به علاوه هیچ یک از این پیشرفت و توسعه‌ها نه تنها آن را در برندارند، که ما انسان‌ها را نیز بدان محتاج‌تر می‌نمایند. آن گمشده چیزی جز آرامش خاطر در زندگی نیست.

آرامشی پایدار و حقیقی که انسان را از اسارت خوی سیری ناپذیر خویش آزاد می‌سازد.

اکنون پرسش این­جاست که چگونه می‌توان به آرامش حقیقی، گمشده‌ی امروز آدمی دست یافت؟

برخی به زعم خود آن را در گفتگوی با همنوعان و همدلان به دست می‌آورند. برخی با رفت و آمد به بازارها و اماکن تفریحی یا تجارتی آن را می‌یابند. بعضی دیگر نیز شرکت در مهمانی‌ها یا محافل رقص و شادی را وسیله‌ی آرام بخش خود می‌دانند. قسمی از مردم هم با شرکت در جلسات دعا، مساجد و محافل مذهبی آرام می‌گیرند. برخی هم به قرص‌های آرام بخش یا فرح زا پناه برده و حتی خود را وابسته و معتاد به آن‌ها می‌کنند! گویا هر کس در مسیر زندگی خویش راهی را برای کسب این عنصر مهم برگزیده است، حال یا به اختیار و انتخاب هوشمندانه‌ی خویش و یا بی‌اختیار.

گاهی هم با قرار گرفتن در جمع یا فضایی روشی را آزموده و بدون آزمودن دیگر روش‌ها، آن را مختار خویش قرار داده است.

 در اینجا پرسشی پیش روی‌مان قرار می‌گیرد: آیا راهی همگانی برای کسب آرامش وجود دارد که همین نقش را با بالاترین کارایی ایفا کند؟ راهی که نسبت به همه‌ی راه‌های موجود بهترین باشد و به آرامشی پایدار و حقیقی رهنمون سازد؟

تصور کنید آیا تا به حال نامه‌ای دریافت کرده‌اید که از خواندن آن سیر نشوید؟ یا نامه‌ای که هر بار با خواندنش نکته‌ای جدید بیابید و به خود ببالید؟ نامه‌ای که هر گاه دلتان می‌گیرد آن را از صندوقچه‌اش بیرون آورید و بازخوانی کنید و آرام بگیرید؟ حال اگر کسی به شما بگوید چنین نامه‌ای نزد شماست چه می‌کنید؟ آیا جز این است که هرچه سریع‌تر خود را به آن می‌رسانید تا لااقل سطری از آن را بخوانید؟ قطعا چنین است.

 آیا می دانید همه‌ی ما چنین نامه‌ای نزد خویشتن داریم، اما کمتر بدان توجه می‌کنیم؛ چراکه یا اصلاً آن را نمی‌شناسیم یا تنها با نام آن آشناییم!

این نامه همان است که بسیاری از تازه مسلمانان نیز به وجود آن افتخار می‌کنند و بر اثرات بسیار آن در زندگی خود اذعان دارند.

تراز کیم کرانفیل تازه مسلمان آمریکایی که مدت‌ها به دنبال گمشده‌ی زندگی خویش در جستجو بود، می‌گوید: بعد از آشنایی با قرآن کریم گمشده‌ی خود را یافتم.

او که از یافتن قرآن به شعف آمده است، ادامه می‌دهد: آشنایی با قرآن جذاب‌ترین و شگفت‌انگیزترین پدیده‌ی زندگی من است. وی قائل است که قرآن جاهای خالی زندگی او را پس از آوردن اسلام، با وجود تمامی مشکلات، پر کرده است. او می‌گوید قرآن به من فهماند که دنیای دیگری نیز برای امیدوار بودن هست.

آری قرآن که مصداق تام ذکر الهی است اکسیر آرامبخش زندگانی امروز است که در دسترس همه‌ی ما است و از آن غافلیم!

جالب اینجاست که بسیاری از کسانی که در دنیای کاملاً مادی غوطه‌ور بوده‌اند، اما به دنبال گمشده‌ی خود به جستجو پرداخته‌اند، به قرآن رسیده و صراحتاً می‌گویند که قرآن بسیار آرامش دهنده است؛ مانند مارمادوک پیکتال که پس از آشنایی با این پدیده شگرف، به ترجمه‌ی آن در زبان خویش همت گماشت.

همین کلام را از علما، شهدا و عرفای جهان اسلام نیز به گونه‌های مختلف دیده و شنیده‌ایم. آنان در بحبوحه‌ی بحران‌ها، گاه هنگام عصبانیت و گاه در اوج سختی‌ها به قرآن پناه برده و با آن آرام می‌گرفتند.

ممکن است سوالی به ذهنتان خطور کند که مگر خداوند در کتاب خویش، ذکر پروردگار را داروی آرامبخش انسان‌ها معرفی نمی‌کند؟ در پاسخ باید گفت: آری! آیا ذکری بهتر و کامل‌تر از کلام خود او می‌توان یافت!؟ نامه‌ای که خود او از طریق رسولش به تک‌تک ما ارسال نموده و ما را بدان رهنمون ساخته است. بعلاوه صاحب این کلام خود نیز آن را ذکر حکیم می‌خواند و می‌فرماید:

(ذلِکَ نَتْلُوهُ عَلَیْکَ مِنَ الْآیَاتِ وَالذِّکْرِ الْحَکِیمِ یعنی: آن ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ‌ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻰ ‌ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ ﺍﺯ ﺁﻳﺎﺕ [ ﺍﻟﻬﻲ] ﻭ ﭘﻨﺪﻫﺎﻱ ﺣﻜﻴﻤﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ).(آل عمران- آیه۵۸)

در حقیقت در کلام الهی آرامش هدیه و موهبتی است از سوی خداوند متعال که در آیه بیست و هشت سوره‌ی رعد آن را حاصل از یاد خویش می‌داند. (الَّذینَ آمَنُوا وَ تَطمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِکرِ اللَّهِ أَلا بِذِکرِ اللَّهِ تَطمَئِنُّ القُلُوبُ یعنی: آن‌ها کسانی هستند که ایمان آورده و دل‌هایشان به یاد خدا آرامش می‌گیرد، آگاه باشید که تنها با یاد خدا دلها آرامش پیدا می‌کند).

پس هیچ راهی جز یاد الهی ما را به آرامش حقیقی و پایدار نمی‌رساند و چه مصداقی بهتر و وزین‌تر از کلام الهی! کتابی که پدر امت، کسی که از مادر بر همه مهربان‌تر و دلسوزتر است، امیرالمومنین (علیه السلام) درباره‌ی آن می‌فرماید: در قرآن بهار دل است و برای دل صیقلی جز آن وجود ندارد. (نهج البلاغه، خطبه۱۵۶)

 از همین رو در روایات  امر شده‌ایم که هر روز حداقل ده یا پنجاه آیه از این نامه ­ی آسمانی، قرآن کریم قرائت کنیم.

امام محمد باقر (عَلیه السَلام) این مطلب را از رسول گرامی خدا (صَلی الله عَلیه وَ آله) نقل کرده است: مَن قَرَأَ عَشرَ آیاتٍ فی لَیلَة لَم یُکتَب مِنَ الغافِلینَ؛ هر کس در هر شب ده آیه قرآن بخواند از جمله بی­خبران و غافلین نوشته نخواهد شد. در ادامه­ی حدیث آمده است، کسی که هر روز پنجاه آیه از قرآن تلاوت کند در زمره­ی کسانی است که همیشه به یاد خدا هستند: وَ مَن قَرَأَ خَمسینَ آیةً کُتِبَ مِنَ الذّاکِرینَ. (کلینی، اصول کافی، ج۲: ۴۴۶، ۴۴۸)

  بیایید از امروز نه فقط برای ثواب قرائت قرآن، بلکه برای بهره­مندی از ثمره­ی مهم آن یعنی آرامش حقیقی، هر روز ده آیه یا لااقل آیه ­ای از این نامه­ ی پروردگارمان را با توجه بخوانیم. اگر مشغله‌ی زندگی مانع از نشستن و خواندن آن است، می­توانیم به آن و تفسیر مختصری از آن گوش فرا دهیم.

 چه زیباست که هر روز از این اکسیر آرام‌بخش بهره برده، با عشق بخوانیم، بشنویم، در آن بیندیشیم و آرامش حقیقی حاصل از این هدیه الهی را نصیب خود کنیم.

انتهای پیام/