حقیقی همان طور که انتظار می‌رفت در ماه‌های کرونایی به مسائل جامعه بی‌توجه نبود و چند اثر موسیقایی دیگر با نام‌های «قرنطینه»، «بارونیم» و «آویشن» تولید کرد که هر کدام متناسب با حال و هوای این روزهای جامعه بودند و مورد استقبال نیز قرار گرفتند. 

حسین حقیقی در گفت‌وگو با خبرنگار ما در خصوص اصطلاح «موسیقی سالم» صحبت کرد. این خواننده گفت: تأثیرگذاری مدیوم موسیقی از شاخه‌های دیگر هنر بیشتر و سریع‌تر است. در موسیقی برخلاف سینما که باید یک ساعت درگیرش باشید، شنیدن نخستین نت‌هایی که شروع به نواختن می‌کند ناخودآگاه در شما تأثیر می‌گذارد و بدن شنونده شروع به همراهی می‌کند. بنابراین موسیقی تأثیرگذاری بیشتری دارد و به همین علت باید حساسیتش هم بیشتر باشد. 

وی با بیان اینکه فضای موسیقی کشور نیازمند مجوز برای انتشار نیست در خصوص شورای نظارت توضیح داد: به نظرم یک ولنگاری در موسیقی امروز وجود دارد و مسئولان امر مدام در شوراهای نظارت و مجوز دخالت می‌کنند و می‌خواهند آنجا جلو موسیقی مضر را بگیرند که این غلط است. در حال حاضر فضای موسیقی کشور چندان نیازمند مجوز برای انتشار نیست و به راحتی در فضای مجازی قابل دسترسی است، اما راه حل این است که موسیقی درست بسازیم و از نظارت به مرحله تولید ورود کرده و موسیقی جذاب با محتوای مناسب تولید کنیم؛ چراکه نظارت در دوره جدید دیگر پاسخگو و کارساز نیست. 

خواننده «قرنطینه» این ابتذال را مربوط به ژانر خاصی عنوان نکرد و با بیان اینکه موسیقی را فراتر از ژانرها می‌داند توضیح داد: من معتقدم همان قدر که موسیقی پاپ می‌تواند مبتذل باشد در موسیقی کلاسیک و سنتی هم ممکن است چنین اتفاقاتی رخ دهد.

به نظرم ما باید به سمت تولید انبوه برویم و از کسانی که در این مارکت فعالیت می‌کنند یاد بگیریم که چه سازوکاری دارند تا یک اثر به گوش مخاطب برسد که طبیعتاً این مسئله نیازمند مهندسی است. 

خواننده قطعه «ریحانه» رساندن اثر خوب موسیقی به گوش مخاطب را یکی از مهم‌ترین عواملی دانست که در ترویج موسیقی فاخر نقش دارد. حقیقی گفت: حتی اگر ما تمام توانمان را به کار بگیریم و یک اثر خوب موسیقایی هم تولید کنیم اما تا ندانیم چگونه باید این اثر به گوش مخاطب برسد گویا هیچ کاری نکرده‌ایم. 

وی توضیح داد: در حال حاضر کمپانی‌های موسیقی در کشور در اختیار نهایتاً ۶-۵ نفر است که این‌ها به واسطه شرکت‌هایی، خوانندگانی را جذب می‌کنند و ظرف مدت کمتر از دو سه ماه آن‌ها را به سلبریتی تبدیل کرده و موسیقی‌شان را از شبکه‌های مختلف پمپاژ می‌کنند. نگاه آن‌ها فقط به تلویزیون نیست و این موسیقی را به صورت مویرگی در شبکه‌های اجتماعی انتشار می‌دهند. حتی برای حضور فیزیکی این افراد در شهر برنامه‌ریزی می‌کنند، مثلاً موسیقی تازه تولید شده را توسط افرادی در شهر پخش می‌کنند و این افراد در ماشین‌ها و پشت چراغ قرمز صدای ضبطشان را بلند می‌کنند و کسی که این را می‌شنود گوشش به آن آشنا می‌شود، دوباره آن را در فضای مجازی هم می‌شنود و کم‌کم ذهن مخاطب به آن عادت می‌کند. حتی این افراد به مراکز خرید مبلغی بابت پخش موسیقی در پاساژها می‌دهند که بیشتر شنیده شوند. این حد از اهمیت دادن قابل احترام است اما در مقابل ما موسیقی را تولید می‌کنیم ولی مسیر پروموت و منتشر کردن را هنوز یاد نگرفته‌ایم و این پاشنه آشیل ماست.