به گزارش قدس آنلاین، ظهور سیاستمداران تازه تندرو در پهنه جهان این باور را ایجاد کرده که شاید دموکراسی بر اثر رویکردهای نه چندان آزادی‌خواهانه این سیاستمداران بیش از پیش پایمال شود و به عنصری لرزان‌تر از همیشه تبدیل شود.
در فرانسه نه یک پوپولیست بلکه دو فرد از جمع دست راستی‌های تندرو در راه شرکت در دوره جدید انتخابات ریاست جمهوری این کشور قرار دارند. در ایتالیا، ماتئو سالوینی از حزب موسوم به «اتحاد» و جورجیا ملونی از حزب «برادران پسا فاشیستی» نقشه‌های دور و درازی برای احراز پست نخست‌وزیری این کشور در سال آینده کشیده‌اند و با اینکه دو سال و هشت ماه تا انتخابات بعدی آمریکا مانده و پرونده دونالد ترامپ مشعشع نشان می‌دهد، این پوپولیست افراطی از حالا اسبش را زین کرده تا پست ریاست جمهوری را از جو بایدنی پس بگیرد که طبق ادعای ترامپ فقط به یاری یک تقلب بزرگ برنده انتخابات ۲۰۲۰ معرفی شد.
اگر به عقاید فلاسفه کهن رجوع کنیم، می‌بینیم پلاتو، اریس توتل و پولی بیوس هم معتقد بوده‌اند که دموکراسی به معنای سنتی‌اش یک چیز پایدار نیست و با وزش هر نسیم نامساعدی لرزان و کم‌اثر می‌شود و حتی رویکردها و جریانات مردمی نیز در تغییر این پروسه تأثیر داشته‌اند. امروزه هم حکومت‌های به اصطلاح دموکرات دنیا به چیزی بیش از هل دادن‌های مردمی برای تغییر یافتن و رفتن به سمت استبداد چندان محتاج نبوده‌اند.
اگر آمریکا را نادیده بگیریم که هنوز دو حزب بزرگ و اصلی آن(دموکرات و جمهوری‌خواه) حرف اول را می‌زنند، در سایر کشورها تعدد احزاب مدعی و برابری نسبی قوای آنها سبب شده هر رویدادی متصور باشد و دموکراسی بیش از هر زمانی آماج حملات و سلایق شخصی قرار گیرد. در بریتانیا نخست‌وزیری(بوریس جانسون) بر سر کار است که حتی هم‌حزبی‌های او(جناح محافظه‌کاران) وی را قبول ندارند، در ایتالیا آنقدر نخست‌وزیر را عوض کرده‌اند که حساب از دست همه در رفته و تکنوکرات‌ها چنان ضعیف کار کرده‌اند که مردم بینوا به احزاب فاشیست‌واری امید بسته‌اند که خود معترفند هرگونه دموکراسی را برمی‌چینند زیرا این واژه تبدیل به بهانه و سرپوشی برای اختلاس و پولشویی و نظایر آن شده است.
رفتار ماریو مونتی نخست‌وزیر سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۳ ایتالیا تبلیغ کننده این نوع برخورد بود و ماریو دراگی هم اینک از روی دست او کپی‌برداری می‌کند. دل بستن به تجدید احتمالی ریاست جمهوری سرجیو ماتارلا هم شاید حلال مشکلات ایتالیا نباشد زیرا تندروها شاید در ظاهر ملاحظه او را بکنند؛ اما مردم نمی‌پذیرند که عملکرد آنها همانی باشد که از نخست‌وزیران به اصطلاح دموکرات این کشور مشاهده شده است.
میزان ضعف سیاستمداران به اصطلاح دموکرات و به خصوص جو بایدن(طی یک سال و ۱۶ روز زمامداری وی) به چنان حدی رسیده که حتی مردم آزادی‌خواه در غرب صاحب این باور شده‌اند که شاید تندروها و رادیکال‌های دست راستی آنها را بیشتر متحول کنند. جالب‌ترین حرف و البته تأسف‌آورترین اظهارنظر در این خصوص از زبان لسلی مونوس، رئیس سابق شبکه تلویزیونی «سی بی‌اس» آمریکا بیان شده است که می‌گوید: «بدترین چیزی که می‌تواند در سال ۲۰۲۴ روی بدهد، به قدرت رسیدن مجدد ترامپ است؛ اما وقتی می‌بینیم جانشینان وی از حزب رقیب به بهانه نجات دموکراسی چه بلایی بر سر این کشور آورده‌اند، می‌بینیم که پوپولیسم و برخوردهای افراطی و ملی‌گرایانه آنقدرها هم چیز بدی نیست!»
منبع: ایران
نظر شما